xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Augustus is nog maar pas begonnen en ik schrijf reeds de negende dag. De dagen hollen over me heen en dit – het is de indruk die ik heb - sedert ik een blog schrijf. Ik heb nog maar pas ingelogd of ik moet al aan een volgende dag denken, een dag die eigenlijk met de voorgaande niets te maken heeft en wat de inspiratie betreft  van de hak op de tak springt – hoe rijk onze taal wel is - telkens en telkens opnieuw. Het is niet uit te houden.

Of is het misschien omdat ik toelaat dat de tijd me ontglipt, de tijd die niet is; is het niet omdat er maar al te veel momenten zijn dat ik niet weet dat ik leef, dat ik een machine ben en handel als met de automatische piloot ingeschakeld, om dan, gelukkig, nu en dan zelf het leven in de hand te nemen  en goed en wel bewust te kijken naar wat er gebeurt omheen mij – mezelf te zien als toekijkend – al was het maar om vast te stellen hoe de rozen verwelken, hoe de hortensia’s niet alleen hun kleur maar ook hun geur verliezen, maar ook hoe de waterlelies zich elke morgen openen naar de zon, te zien, al was het maar hoe de wolken schuiven, hoe de bomen zijn opgegroeid tot reuzen. 

Al was het maar om te zien hoe de linkerkant van mijn dagboek aan het hogen is en de rechter dunner en dunner wordt en hoe het cijfer van mijn ouderdom aan het wankelen is gegaan. En me voortdurend de vraag te stellen: ben ik wel bezig, en vooral als ik schrijf,  te leven zoals mijn ‘goeroe in de Zen’ het mij geleerd heeft of het me toch heeft willen leren, namelijk o.m. schrijven naar de perfectie toe?

Ik heb nog steeds omgang met mensen die veel jonger zijn dan ik, die me behandelen met eerbied omwille van mijn vele jaren, of, maar zeker ben ik er niet van, omwille van mijn kennis van dit of van dat, al weten zij evenveel en weten ze het beter.

Maar, ik ben er me van bewust, hun eerbied zet me op mijn plaats, ik ben hier nog, ik word nog gedoogd maar ben afgeschreven, ik ben wachtende op Godot.

Augustus is de maand die me nog elke dag herinnert aan Grimentz. Aan zij die overbleven en vooral aan zij die gingen, en er zijn er velen. Samen met Lucien Epinay – hij zal dit niet lezen – moet ik er de oudste zijn. Van ons beiden kan gezegd worden dat we Jean-Baptist Salamin nog hebben gekend, hij was jarenlang de gardien van de cabane de Moiry, een beroep met enorm veel ontzag omwille van zijn functie, het leiden van een destijds, schamel maar o zo welgekomen toevluchtsoord, hoog in de bergen. We hebben ook samen  zijn zonen gekend, Herman, Sylvain, Fernand die er al niet meer zijn. Ik weet met welk respect ik vroeger de ouderlingen van het dorp begroette, weet hoe ze spraken en wat ze vertelden,  over hoe het leven was in hun jeugd, zoals ik nu zo graag uitweid over die jeugd van mij (maar het is niet aan mij om details uit hun leven te vertellen), zo weet ik hoe de mensen daar, mij zouden behandelen moest ik nog, door de smalle straten van het dorp, tussen hun met bloeiende geraniums versierde chalets, wandelen.

Ik weet het en Lucien Epinay weet waar we staan. En eigenlijk, laat de dagen maar hollen. Ze hollen voor elk van ons. John Donne schreef ook iets in die aard. Hemingway plaatste het in het begin van zijn ‘For whom the bell tolls’.