xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

De Angst van Mario Draghi.

‘Als aan een hele reeks voorwaarden voldaan is, dan wil de bank eventueel wel een poging ondernemen om de crisis te bezweren’, maar Angst is voor ons geen beweegreden’ 

Dit zou Mario Draghi gezegd hebben, volgens de Standaard van 3 augustus.
Dat de angst geen beweegreden is kan ik begrijpen. Het is niet aan de Voorzitter van de Europese Centrale Bank om angst te hebben, want het is niet de rol van de ECB om geld in omloop te brengen dat uiteindelijk gedekt wordt door risicovolle Griekse, Spaanse, Italiaanse Staatsobligaties. 

Als Europa wil dat de netelige situatie van de Euro en van bepaalde landen, veroorzaakt door het ’schuldig verzuim’ van de HH Barroso en Consoorten, die te lang geaarzeld hebben om de landen die te zwaar in het rood gingen, met de vinger te wijzen, dan moeten ze de klus zelf maar klaren en hun verantwoordelijkheid opnemen, al was het maar door de ECB te dekken voor het risico dat ze zou kunnen lopen door te interveniëren op de kapitaalmarkt van minder goede tot slechte overheidsschulden.

Maar ik herhaal, het is zeker niet aan Mario Draghi om als Voorzitter van de ECB, angst te hebben. Hij kan angst hebben, zoals elk van ons, om het lot dat de Euro zou kunnen beschoren zijn, maar als Centrale Bank is het in de eerste plaats niet zijn probleem. Is het een probleem van de Europarlementariërs en van die landen zelf. 

En over angst gesproken, er ligt wel, wat mij betreft, een deel angst gescholen in het feit  dat ik dagelijks een blog schrijf en dat het me soms moeite kost om het ritme, dat ik me zelf heb opgelegd, vol te houden. Maar dan is die angst van een totaal andere aard, en beperkt hij zich tot het gevoel dat ik meedraag, hier niet mijn schop te willen afkuisen, zonder tenminste, zoals Ovidius, enkele tekenen van mijn bestaan te hebben achtergelaten.

Dit creatieve dat eigen is aan de kosmos, is wat me ingeprent werd in de genen. De levensomstandigheden waarin ik ben opgegroeid, heeft dit creatieve aangewakkerd. Beide factoren hebben ertoe bijgedragen, dat ik al schrijvend, zijnde als creatief mens, hoop te vertrekken.

De dagboeken die ik vol schreef, de etsen en tekeningen die ik maakte zijn er het bewijs van. Ik kan deze samen opsluiten in een ijzeren kist – de kist door de NBB gebruikt voor het vervoer van haar bankbiljetten – en deze kist verzegelen om pas geopend te worden door een van mijn afstammelingen op 7 augustus 2062.

Al zou dit maar al te gek zijn!