xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Zondag. Aan tafel, in de zon gezeten blader ik in Le Livre du Thé van Akakuro Kakuzo[1] terwijl nu en dan zaadjes van de dennen over mij, cirkelend naar beneden dwarrelen tot op mijn tafel, herlees ik de eerste regel:
‘Avant de devenir un breuvage, le thé fut d’abord une médecine. Pas in de achtste eeuw kwam de thee binnen in het rijk van de poëzie als een elegante vorm van ontspanning. En in de vijftiende werd de thee in Japan een esthetische religie en ontstond het théisme…’

Maar ik blader verder en zoek naar de vele plaatsen die ik met potlood had onderlijnd:

‘La discipline Zen exige que la moindre action soit accomplie avec une perfection absolue’.

Ik neem deze zin in me op als de zon me overmeestert en ik even ga liggen in de ligstoel en de ogen sluit, het boek open naast mij, de ideeën erin opgenomen als dwarrelende zaden in de luchten over me – Ik denk aan de Japanse poëet die in slaap viel en toen hij wakker werd bedekt was met lentebloesems.

De nacht gekomen denk ik aan wat Zen betekent, denk ik er aan dat Zen eist, dat alles wat je doet, op een perfecte wijze moet worden uitgevoerd dit geldt zo voor de kleine als voor de grote dingen, dus  zeker voor dit, mijn schrijven van elke dag. Deze tekst moet zo volmaakt mogelijk zijn qua vorm en inhoud; een middelmatigheid beantwoordt niet aan de wetten die Zen me stelt. Al ken ik mijn beperkingen, ik moet streven naar het (voor mij) volmaakte.

Zo hoor ik het tijdloze in het Andantino van  Schuberts sonate 959 : beluister ik het thema van de stilte van het zijn en het  niet-meer-zijn, de rode roos tegen een blank gelaat gehouden, de geur van eikenhout, van vuren uitgedoofd, van luchten die voorbijschuiven, geladen met de tekenen van de dood.

En als ik mijn dagboek opensla, als ik de pen neem, hopende dat de woorden die komen zullen en die ik nog niet ken, doordrenkt zullen zijn, zoals in Schuberts sonate 959, waarin zijn geest beweegt en overheerst, waarin hij zijn boodschap brengt: het leven dat in zich het naderen van de dood verbergt.

En voor mij, Schubert in zijn pianoklanken weer tot leven komt, alsof de dood ook leven zou zijn.

Gebogen over het woord, de wereld beperkt tot mijn blad, glijd ik binnen in het onbekende dat ik straks ontdekken zal in de woorden die zullen geschreven staan en die ik een fractie ervoor nog niet kende. Woorden die binnen of buiten mij moeten aanwezig zijn geweest. Keer op keer is het een pogen alles te omvatten, alles te beleven. Te schrijven, te dromen, te denken, te lezen en te leven, een obsessie die niet stilvalt die niet ophoudt maar groeien blijft; het zwellen van een gevoel dat smeekt om in woorden te worden omgezet, opgetekend in kleur, in vlakken en in lijnen, in licht en in donker, neergezet, zoals bij Schubert, in noten op een notenbalk.

Welke waren de gevoelens die leefden in Schubert toen hij zijn Andantino componeerde? Wat bezielde Memlinc toen hij Maria Moreel (Sybila Sambetha) schilderde?

Zo is alles vraag en uitdaging. Pogen en herbeginnen tot de perfectie bekomen wordt van wat voorheen niet zichtbaar was, maar toch reeds aanwezig in potentie, somewhere!