xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Heb deze morgen de indruk niets te schrijven te hebben.

Noch het ruisen van de bomen, hoog in de luchten opgeschoten als torens van gotische kathedralen, kunnen me helpen; noch de hortensia’s die me bedwelmen met hun zwoele geuren; noch de drie waterlelies - die Frederik zo lief had - in het stukje vijver, zijn van enig nut. Ik ben leeg geschreven.

Alleen een stuk wortel, die ik jaren terug heb losgemaakt, vergroeid in de rotsen, zou ik kunnen inlijsten om er, met een Haiku à la Van Rompuy aan toegevoegd, een kunstwerk van te maken:

Tussen de rotsen

kunstwerk geworden: wortel

op Japans papier.

Alhoewel.

Voor wie het aanbelangt: als antwoord op: ‘de wet is de wet’, nog even, nog heel even dit:

Ik, slachtoffer, ik zeg dat een wet die de grondwettelijke en verworven rechten van zijn burgers met de voeten treed, géén wet is, geen wet kan zijn.

Evenmin kan wet zijn, een wet die zich baseert op termen - terug te vinden in de Notulen van Kamer en Senaat - als daar zijn: ‘bevoorrechte categorieën’ – alsof de parlementariërs geen bevoorrechte categorie zouden zijn – ‘kasten-conservatisme’, ‘privilèges démesurés’, ‘bijzonder bevoordeligde personen’, ‘bevoorrechte minderheid’; termen die burgers aldus, schaamteloos en totaal onterecht, naar het hoofd geslingerd krijgen om hun, ‘bewust’ onrechtvaardige beslissingen te ondersteunen.

Een dergelijk tot stand gekomen wet is noch min noch meer, een ‘discriminerende’ wet.

Meer, heb ik deze morgen – met het begin van de herfst al in de lucht – niets, helemaal niets, te zeggen. Ik hoop wel dat het morgen, zondag zijnde, zal opgeklaard zijn in mijn geest, maar ik betwijfel het.