xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Mijn teksten worden niet blijvend bewaard op mijn blog, Ik ben echter niet zinnens die zo maar achter te laten alsof ze nooit geschreven werden. Niet dat ze zo waardevol zouden zijn, maar ik wil dat ze minstens in het bezit komen van mijn kinderen en vooral kleinkinderen, opdat ze weten zouden welke mens hun vader, grootvader wel was. Daarom wil ik ze later laten bundelen in een of andere vorm. Hierbij denkend aan een vriend die de dagboeken van zijn grootvader, geschreven in de loopgrachten, tijdens de eerste wereldoorlog aan het herwerken is. Misschien is er een van mijn kleinkinderen of achterkleinkinderen die een zelfde idee hebben zal. Het is om deze reden dat ik begonnen ben met het herzien van mijn blogs.

Het is positief als er bij het herlezen, nog verwondering is bij mij over wat ik schreef of nog geboeid word door mijn eigen woorden; val ik er ongeveer bij in slaap dan is het nodig dat ik deze onherroepelijk verwijder. Middelmaat is niet goed genoeg om over te houden.

In feite werk ik voortdurend aan nieuwe vormen met de oude in het achterhoofd, er vooral oplettend, dubbel gebruik van ideeën uit de weg te gaan. Maar gespreid over een periode van meer dan twee jaar – ik begon ermee op 15 mei 2010 - is het onmogelijk me telkens te vernieuwen. Als de periode er tussen meer dan een jaar is mag een oude idee wel onder een nieuwe vorm en aangevuld met andere bevindingen, worden gepresenteerd. 

Een idee – een blog - is en blijft nu eenmaal een proces van lange adem. Maar, vroeg of laat zal ik me toch de vraag moeten stellen of verder gaan met wat ik zo graag, schijnbaar te graag, doe, wel zinnig is. Vandaag  stoort het me vooral vast te stellen, vele dagen onverzorgd te hebben ingelogd. Het moet dus beter in de nabije toekomst.