xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Ik kan niet meer terug, het overrompelende beeld heeft zich vastgehecht in mij, het Universum is ontstaan uit het Woord - en of alle begin moeilijk is waarmede een bekroond boek van bij ons begon, geloof ik niet – en is de materiële vorm van het Woord. Een Universum waarvan het Woord het Ego is, het Zijnde is, het Levende is. En de geest in ons, geborgen en gehouden in onze elektronen, quarks en andere deeltjes tot het Higgs-deeltje toe, is er deel van - ook Hessel, de irreligieuze, weet dit - is onomstootbaar deel van het Ego van het Universum.

Raymondo Panikkar noemde dit paradigma – ik herhaal me, maar het is zomer nu - the cosmostheandric principle[1], Kosmos, God en Mens als drie-eenheid.

Je zegt het maar, je schrijft het maar, niet op één plaats, niet onder ene vorm, maar het zijn gedachten die je bestormen, die je omver stoten, die je opzuigen en je schrijft het maar opnieuw, in de tuin gezeten met de geurende hortensia’s, blauwer dan blauw, naast je.

Wie zal je volgen als je beweert dat het Universum het Zijnde is en het Zijnde het Universum waar de totaliteit van je persoon in versmolten zit, in opgenomen is: van de minimaalste splinter van jou tot de totaliteit van al wat er was voor jij er waart, van al wat je bent en hierin reeds aanwezig al wat je zijn zult.

Je dacht eraan gisteren, met Daniël Barenbaum en de Vijfde van Beethoven, ontzaglijk, op BBC Four.