xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Stéphane Hessel wiens boek[1] ik vandaag eindigde, verwijst in het laatste deel ervan naar een vers van Reiner Maria Rilke:

‘We verzamelen hartstochtelijk de honing van het zichtbare om het op te slaan in de grote gouden korf van het Onzichtbare’

Anders gezegd, schrijft Hessel en hiermede  volgt hij Rilke in het domein van het metafysische:

‘Sterven is een andere manier van zijn dan leven, maar het is nog steeds een vorm van leven.’ En,

‘We zullen sterven maar dat wil niet zeggen dat we niet bestaan. En

‘Het bestaande dat we zijn geweest is een bestaande dat deel uitmaakt van alle bestaanden en dat zijn plaats zal terugvinden in de onmetelijke ruimte van de bestaanden’.

Ik isoleer deze drie zinnen – had graag de Franse tekst ervan - omdat het zinnen zijn met een grote betekenis. Ze benaderen of illustreren de tekst uit de Bhagavad Gita die ik aanhaalde in mijn  blog van 17 juli. En die ik hier herhaal:

Never have I not been, never have you not been, and never have these princes of men not been; and never shall the time come when all of us shall not still be. As the tenant soul goes through childhood and manhood and old age in this body, so does it pass to other bodies.

Dit zijn de ideeën waar velen mee geconfronteerd zijn en Hessel is een wijs man.

Dat ik, wat dit betreft – hij zegt ook dat atomen onsterfelijk zijn – in zijn voetsporen loop is een grote geruststelling, is een zegen.