xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Op een dag vond ik bij Schleiper-Gent een collectie inkten, gestapeld in kleine doosjes in de vorm van kubussen. Inkten ‘Herbin, depuis 1670, La Perle des Encres pour stylos plumes’, met namen als: ‘Bouquet d’Antan’, ‘Cacao du Brésil’, Lie de Thé’ en tientallen andere namen om van te dromen. Ik verloor me aan de Lie de Thé en het is met deze inkt ( kleur van te lang getrokken thé)dat ik sinds jaren schrijf.

Is inkt belangrijk bij het schrijven met een vulpen? Of course, zoals ook de pen belangrijk is en ook het papier zijn rol speelt. Het zijn maar kleine dingen, maar het zijn dingen die een vertolking kennen in de handen.

En over de poëzie van kleine dingen. Op een blog, die ik regelmatig bezoek, ontmoette ik een schilderij, niet veel zaaks zou men zeggen, twee halve vorken, de tanden ervan op en in elkaar, in een levendige grijze kleur met een sensuele lichtinval op een licht grijsblauwe achtergrond. Twee halve vorken slechts, maar hier, zuivere poëzie, sensueel, verlangend, in elkaar geschilderd, symbool van de band van de vrouw met haar kapitein op verre zeeën.

‘Les petites choses n’ont l’air de rien, mais elles donnent la paix’, las ik bij George Bernanos. Maar ze zijn meer, ze hebben een betekenis, ze zijn drager van vreemde krachten. Mijn lie de thé, mijn pen, mijn papier, vervullen hun rol in het schrijven, ze zijn in mijn hand gegroeid en verlengen zich naar de geest van mij. Ze zitten in mijn woorden, ze zijn mijn woorden, mijn gedachten die worden neergezet in mijn dagboek alvorens soms, maar niet altijd, onder een andere vorm te verschijnen op mijn blog.

Wie zal me zeggen waarom het zo is, zelfs als het pure inbeelding zou zijn – en vooral dan – het helpt me, die dingen helpen me.

Ze hielpen ook Umberto Eco bij het schrijven van zijn ‘Il Nome della Rosa’. Zijn vertaling van de geschiedenis van Adson van Melk, die hij neerschreef ‘in een paar grote schriften van de Papeterie Joseph Gibert, waarin het zo prettig is te schrijven als de pen zacht is’.

Ik denk dat alle schrijvers dit wel weten, en zelfs als ze overgeschakeld zijn naar hun laptop, dan hebben ze vroeg, eerder dan laat, dit gevoel gekend.

Bij mij echter leeft het nog steeds. Ik weet dat het aangenamer is, in mijn dagboek te schrijven op de verso zijde van mijn blad dan op de recto zijde. Ik heb zelfs een (heel) lichte afkeer tegen de recto zijde, de gedachten komen stugger voor de dag en mijn pen, mijn dertig jaar oude Schaeffer-pen aarzelt een ogenblik om neer te komen op het blad.

Gekheid, zal je zeggen, maar we zijn allemaal een beetje gek als het op schrijven aan komt. Een lijn trekken en een tekening neerzetten op een blad, ja dat zit in ons genen, maar woorden vormen en met deze woorden zinnen vormen om een verhaal, een blog en l’occurrence, te schrijven, is heel wat anders. We klampen ons dan vast aan de kleinste strohalm.