xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Ik heb, schrijft Stéphane Hessel in zijn ‘Geloven in het Onwaarschijnlijke’, (zie mijn vorige blogs), het geluk gehad betrokken te zijn geweest bij het opstellen van de tekst om het corpus van de universele waarden op te stellen ‘zodat iedereen hem zou kunnen omarmen, en dat geluk steunt mij in mijn onwankelbare overtuiging dat de menselijke samenlevingen een mooie toekomst voor zich hebben’ (pag 114).

Wel, als ik hoor welke gedachten er binnendringen in het westen, komende uit het oosten, dan deel ik deze zeer optimistische visie niet, integendeel, ik stel me vragen hoe het is gekomen dat er nu meer gesproken wordt over de eerste dag van de Ramadan dan we dit jaar nog hoorden spreken over de eerste dag van de Vasten?

En hoe zal het verder, of hoe lang nog, zullen we onaangeroerd, onopgeslorpt nog overblijven, als ik hoor vandaag - een e-mail dat me bereikte – dat de sharia hier, bij ons, gelukkig nog niet officieel dan toch ‘virtueel’ werd ingesteld?

Allah die dichter komt, die binnensluipt, die koel wachtende is in de straten als in de struiken, als in de bloeiende hortensia’s in de regen.

We hebben gezien hoe de hagen zich overgroeiden en geknipt toen werden, rechtlijnig geschoren. Maar, tot hoe ver ik gaan mag met mijn verhaal en waar ik knippen moet weet ik niet. De vrees zit er in, de Deense vrees, de Salman Rushdie vrees.

Of de haag geschoren mag of verder groeien tot de tuin erin verdwijnt, de hortensia’s en de rozen, en wij ook haag zullen zijn.  

Het licht des morgens dat niet meer het licht zal zijn van ouders en van voorouders, zelfs het gezang van de vogels – als er nog gekweel zal mogen – is bezoedeld al.

Ik zie en hoor het, de klank, het licht komt anders over, de waarden die we kenden opgeheven, en wij ontluisterd van al wat we waren; dit al weten we later als het te laat zal zijn, want wie of wat zal ons beveiligen?

En als we nog bidden kunnen, tot wie bidden we als de hemel gesloten blijft, een glazen wand bedampt langs de hemelkant.

Dit zijn de dagen van 20 juli 2012 af, hoe deze zullen zijn van 20 juli 2022 af,  is een vraag die ik niet meer beantwoorden zal, al weet je maar nooit. Maar het gelukzalig gevoel van Stéphane Hessel ken ik niet. Ik vrees wat ik niet meer schrijven, niet meer zeggen mag.