xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Een goede dichter biedt een lezer iets dat anders is dan anders, maar toch vertrouwd aanvoelt. Op die manier leg je een essentie bloot die al ergens vermoed werd.

Rutger Kopland (1934-2012)

Wat de avond van de rozen weet,

het licht weet van de nacht

is kennelijk overbodig, is te ver gezocht.

Maar toch een vraag, eens neergeschreven,

hoe in elkaar verweven,

het ene niet zonder het andere kan, 

als in gebed verzonken.

Van de dingen die waren en de dingen die zijn,

die totaal verschillend, elkaar bezitten, kent

de toonaard, de klank van de musicus,

de hand, het blad waarop geschreven wordt,

of het marmeren blok de houwer, en in het blok

het beeld alvorens het gebeeldhouwd is.

Creativiteit, dat onze bestemming is.

Wij, lopend in de regen langs de rozenvelden,

doordrenkt, we zelf de regen zijn. Geur

die van de rozen is en van de regen in de aarde is. 

Terwijl zo teder, zo onopgemerkt, de luchten
gesloten, de sterren niet opgekomen.

Terwijl dit niet de zomer is van onze ouders,

niet de bedwelming van de rozen in de avond

die we ondergingen: we geven,

fezelden de rozen, nu een doffere geur,
omdat het anders is.

Dit, toen we liepen langs de velden in de regen,

in Schellebelle toen, en over ons,

met floers omfloerst, van ogenblik tot ogenblik,

de tijd, een boek gesponnen,

tot zo lang nog als de dagen.