17 julixml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Bhagavad Gíta.

Ik waagde het, in mijn blog van 11 juli, te verwijzen naar de orthodoxe Hindoe Schriften en in het bijzonder naar een bijzonder deel ervan, de Bhagavad Gíta[1].

Weinigen hebben hier zorgen mee, ook Stéphane Hessel niet, die zijn pagina kreeg in de Standaard der Letteren van 13 juli met zijn autobiografie, ‘ Geloven in het onwaarschijnlijke’ (Vangennep, 2012), een boek dat dan toch niet werd wat ik na de eerste pagina’s verhoopt had dat het worden zou.

Maar het is over de Bhagavad Gíta dat ik iets zeggen wil. Ik schreef hierover:

Wat weten we er van, ‘arme zondaars die we zijn’? Wat weten we van wat er overblijft van ons. Niet van ons omhulsel - dat denkt Saramago te weten - maar van onze elektronen, van onze, om het even welke quarks of partikels, of Higgs-bossons, die we ‘ontleenden’.

Het is  het begrip ‘ontlenen’  dat ik haalde uit de Hindoe schriftuur, waar te lezen staat:

Never have I not been, never have you not been, and never have these princes of men not been; and never shall the time come when all of us shall not still be. As the tenant soul goes through childhood and manhood and old age in this body, so does it pass to other bodies.

Of, zoals de ziel die we in pacht kregen, overgaat in ons lichaam van onze kindsheid, naar onze volwassenheid en naar onze late jaren, zo gaat ze over op andere lichamen.

En ik begrijp dat het deeltje geest dat we als mens in pacht hebben gekregen, onsterfelijk is en overgedragen wordt van leven op leven en, ‘altijd ben ik geweest en altijd zal ik zijn’.

Het oerbeeld van het levende ‘nu’, komende van den beginne en uitgerekt tot in het eeuwige, doorgegeven van mens tot mens, zoals het geschreven staat in de Bhagavad Gita.