xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Elf juli, ik
ga niet ingaan op het strijdgewoel op de Groeninghe-kouter, al werd er door
mijn opvoeding wel gezorgd dat ik het niet vergeten zou maar ik wil even
denken aan zij die er het leven lieten,
al ken ik ze niet, al weet ik minder dan iets over hen, zoals ik niets weet
over de jonge knaap van dertien waarvan ik hoorde dat hij stierf op de weg,
hier dichtbij, zoals er zovele sterven op de wegen, bloemknoppen te vroeg
afgeknipt.
Denken
aan Dante is mijn rol, denken aan die fameuze zin van hem: lasciate ogni speranza voi chentrate,
Laat alle hoop varen u die hier binnenkomt. Maar is het wel zo, geldt nog
altijd de angst voor de Hel die ik meekreeg in mijn jeugd?
Mij
schijnt het toe dat Hel en Vagevuur worden verzwegen, zelfs de Hemel is een
mysterie geworden. De enige boodschap die ons gelaten wordt is deze van het
Eeuwige Leven, het opgaan in het Licht van de Eeuwigheid, dat voor Dante, Amor is, Amor die de zon en de sterren
in beweging houdt. Niet de God van zovelen, maar de essentie van wat God is,
een essentie die beweging is, die Zijn is, die leven is, het Higgs-deeltje is.
José
Saramago weigerde op te stijgen naar de sterren want zijn plaats was hier op
aarde zoals het de plaats was van Sietesoles, de held uit zijn Memorial del Convento: no subio hacia las estrellas, si a la tierra
pertenecia, hij steeg niet op naar de sterren, tot de aarde behoorde hij.
Wat
weten we er van, arme zondaars die we zijn? Wat weten we van wat er over
blijft van ons. Niet van ons omhulsel, dat weet Saramago, nada, maar van
onze elektronen, van onze, om het even welke quarks of partikels, of Higgs-bossons,
die we 'ontleenden' leert ons de Bhagavad Gita - wat weten we van wat er schuil
gaat aan kennis, in deze beruchte partikels? Kunnen zij ook sterven of, overleven ze, opgeladen
met wat we waren als mens, en duiken ze nog op daarna, worden ze nog uitgeleend daarna?
En
wat indien dit het Eeuwige is dat de door ons gebruikte deeltjes te wachten staat?
|