xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Heb eerst mijn blogs van 8 en 9 juli geschreven, ik kan nu terugvallen op het artikel in de Standaard van 6 juli, van Maarten Goethals, met de voor mij negatieve en vernederende titel: ‘Het kleine Higgs blijkt het grote niks’.

Ik ben het totaal niet eens met hem als hij schrijft dat: ‘de sterveling, van nature een meerwaardezoeker, persoonlijk niets kan aanvangen met het Higgs-deeltje. Het maakt totaal geen deel uit van zijn concrete leefwereld en zijn spontane naïeve impulsen, reacties, ervaringen. In existentiële zin is het dus zinloos, het leidt nergens naar’.

Maarten Goethals, ‘filosoof en redacteur van de Standaard’, hoeft niets aan te vangen met het Higgs-deeltje, het deeltje zal wel iets aanvangen met hem.

Maar wat geeft hem de zekerheid dat het nergens naar leidt? Natuurlijk maakt het geen deel uit van de concrete leefwereld van een sterveling, zoals ook de snelheid waarmede de elektronen omheen de atoomkern slingeren, zoals hij zich ook geen vragen stelt hoe het kan dat woorden, komende van onze tegenvoeters, hem bereiken dwars door de dikste muren heen.

Hierover eens nadenken en tot het besluit komen dat de orde in de structuur van  het Universum enorm moet zijn, om niet te zeggen perfect, maakt evenmin nog deel uit van onze concrete wereld van vandaag.

Maar iemand die wel eens nadenkt, die soms de ‘concrete wereld’ verlaat en heel wat zaken ontdekt in die achterliggende wereld die niet ‘zinloos’ zijn, waarom dan zou hij geen betekenis mogen geven aan het Higgs-deeltje?

Dat het, naar menselijke maatstaven, klein is betwijfelt niemand, maar dat het immens is wat het belang ervan betreft voor de andere deeltjes, dus voor de wereld waarin we leven, dat verwerpt Maarten Goethals, ‘want in termen van de Duitse denker Nietzsche heeft het de hardnekkige schijn van een verborgen ‘achterwereld’, omdat het zich ver weg van de menselijke zintuigen bevindt en zich schuilhoudt in een onaards niemandsland, voorbij het empirische’.

Dat het hem intellectueel niets zegt is zijn zaak maar dat het hem intuïtief NIKS zegt, is ‘heeltegans’ niet te begrijpen. Maar ja hij is filosoof, hij mag zich ergeren over de wijze waarmede de pers erover schrijft.

Wij, die graag even buiten de concrete wereld stappen om binnen te gaan in de ‘achterwereld’, lezen de drie pagina’s – of zijn het er vier - van de Standaard van 5 juli. NIKS is het deeltje zeker niet voor Dominique Deckmyn en Steven Stroeykens, de auteurs ervan.

Aan wat de passage in hun tekst: ‘Wat is het Higgs[1]’ en, ‘Hoe Higgs deeltjes zwaar maakt’ wens ik iets te wijzigen. Namelijk dat de massa die wordt toegevoegd ook kennis kan zijn, wat het Higgs-verhaal pas dan uitzonderlijk interessant zou maken.

Maar dat zou dan een gans andere geschiedenis worden.