xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Ben een zin gaan opzoeken van José Saramago die hij publiceerde op zijn blog van 2010, in antwoord op de bewering van een woordvoerder van de Kerk die, naar aanleiding van zijn boek over het Evangelie van Jezus Christus, vond dat Saramago, als atheïst, het recht niet had te schrijven over God of over Jezus Christus:

‘Ik heb alle rechten van de wereld om te spreken over God omdat het een probleem is dat de ganse mensheid aanbelangt’.

Wie zal zeggen dat hij ongelijk heeft?

Maar heeft hij er wel rekening mee gehouden dat God, het kernwoord van de Westerse cultuur, dankzij de New Physics, gemuteerd is, en dat in de Nieuwe Fysica een totaal nieuwe visie over God, gedoken ligt.

Deze visie, met alle gevolgen van dien, wordt nu beklemtoond door de ontdekking in de CERN van het fameuze Higgs-bossondeeltje, dat men waagt een ‘God-deeltje’ te noemen.

Het zou dus een glimp zijn van de geest van God. ‘Het geeft massa aan alle andere deeltjes’, lees ik op de webside van ‘Het Laatste Nieuws’, bewerkt door Tom Windey.

Ik ben geen fysicus, maar ik wil het begrijpen als zou het deeltje aanwezig zijn – met een integer spin – in alle andere deeltjes, wat wijzen zou op een aanwezigheid in de vorm van het Higgs’deeltje in al wat is.

Ik waag het niet hier verder op in te gaan, maar ik stel me de vraag hoe de Kerk dit gaat verwoorden in haar nog op te stellen geestelijk plan, dat in oktober als basis voor een nieuw evangelisatie programma zal besproken worden.

Ik denk ook aan wat ik las bij Stéphane Hessel[1], dat we ten tijde van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, het ecologisch aspect van de planeet uit het oog hebben verloren omdat we ‘misschien te zeer behept waren met de minder gelukkige ideeën van de Joods-christelijke traditie die de mens opvat als in één keer geschapen door God als heer en meester van de Schepping en niet als onderdeeltje van de geschapen natuur.

Dit ook, gezien in het licht van wat de Nieuwe Fysica ons aan inzicht bijbrengt, maakt het de Kerk bijzonder moeilijk om verder te gaan, qua evangelisatie, op de weg tot nu toe gevolgd.

En dan luister ik naar wat Hessel verder zegt :

‘… je brengt me niet van de idee af dat de mensheid in ieder geval in het westelijk werelddeel, op de rand staat van een nieuwe kwalitatieve sprong voorwaarts, zowel moreel als wetenschappelijk. En dat de morele en politieke crisis waar we nu inzitten daar alles mee te maken heeft’

En dan komt er – en dit is ook de vrees die ik heb:

‘Alleen de angst voor het onbekende, de vrees voor verandering, de aarzeling om ‘das was geschieht’ om met Heidegger te spreken, te omarmen, houden ons nog in een behoudende en huiverige fase van ontkenning’.

Hij had er, wat mij betreft, ook de religieuze crisis die het westen in de greep houdt, kunnen aan toevoegen. Het verlies van het sacrale is er het kenmerk van. Hoe we dit ooit nog kunnen binnenleiden in onze maatschappij is mij een raadsel.