xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Maar deze morgen is hij ook van de aarde en van het dagelijkse klein gebeuren. Hij rijdt weg in de dwarrelende sneeuw die neervalt over de wereld. Hij loopt in de sneeuw door de straten van de stad. Hij voelt zich jong en vrij, hij voelt zich alsof er een groot gebeuren op hem gaat afkomen, een onverwachte ontmoeting. Hij is binnen waar de warmte is van boeken, hoog opgestapeld die zien hoe hij binnenkomt, de sneeuw in zijn grijze haren.

Een boek op de tafel wenkt hem, een zwarte kaft met gouden letters en de prachtigste titel die hij voor vandaag verhopen kon: ‘Belonging to the Universe, a new Thinking about God and Nature’. Een boek van Fritjof Capra, een naam als een bel voor hem, en twee andere namen die hij hij niet nodig heeft te kennen om het boek te betalen aan de blonde dame die hem immer zal blijven bekoren, al was het maar omdat de muziek, als hij het haar vraagt – zijn ogen een fractie gewild in die van haar - een sonate van Cimarosa was.

Hij rijdt later terug naar zijn dorp. Het sneeuwen heeft opgehouden en het boek waarvan hij veel verwacht – hij ook behoort tot het Universum – ingepakt naast hem.  Hij neemt het mee in de keuken, hij opent voorzichtig, zoals de verzorgde witte vingers het hebben ingepakt, het papier eromheen. Hij kan niet nalaten er even in te bladeren terwijl hij  de lunch die hij haalde opwarmt in de microgolf. En hij leest:

What we find in our Bibles preceding the book of Exodus is actually a reflexion on the exodus experience, even the story of creation is told in the light of Israels great liberation.

Hij schrikt ervan. Is het niet vreemd dat hij dit boek met deze zin erin ontdekte, precies op het ogenblik dat hij zocht naar de bevestiging van wat hij  de  laatste maanden had vermoed, namelijk dat het Exodus-verhaal centraal staat in het Oude Testament en dat zonder dit gebeuren er misschien geen bijbel en ook geen bijbels volk zou geweest zijn of zich toch niet in een zelfde mate zou geconfirmeerd hebben.

Hij had dit vermoeden al enkele malen verdedigd bij zijn vrienden, aan wie het eigenlijk weinig kon schelen, want ze wisten dat dit een interpretatie was die hij haalde bij Velikovsky, in wie ze niet geloofden. Maar voor hem was het uiterst belangrijk des te meer dat Capra zeker Velikovsky niet had gelezen en toch tot een identiek besluit kwam.

Hij dacht aan Hugo Claus van wie hij eens, in een bepaald café in de stad, hoorde  dat hij nood had aan een glas champagne, te drinken op de  boomgaard, telkens hij het gevoel had een goed gedicht te hebben geschreven.

Of hij het telkenmale deed – want Claus heeft heel wat goede gedichten geschreven – weet hij niet. Maar na deze bevestiging van Capra gelezen te hebben, komende uit een totaal nieuwe hoek, wou hij hetzelfde doen maar hij zou het moeten doen met een glas wijn bij zijn opgewarmde schotel.

Hij knoopte alle elementen van zijn rit naar de stad aan elkaar terwijl hij zijn glas wijn dronk met het boek open voor hem. Sneeuwde het vandaag opdat hieruit het gevoel zou ontstaan om de wagen te nemen en weg te rijden naar de stad en aldus het boek van Capra en Co te ontdekken. En zou hij dan weggereden zijn had het niet gesneeuwd?

Het omgekeerde, thuis blijven omdat het sneeuwde ware in elk geval logischer geweest.

Zo, wie besliste hierover, was hij het wel of was het iemand buiten hem die hem gadesloeg en greep had niet enkel op zijn woorden en gedachten, maar via deze ook op zijn daden?