xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Waarom in ‘s hemelsnaam, waarom een blog, wat wil ik ermee bereiken?

Ik heb altijd geschreven, altijd - het is trouwens tijd dat ik een grote schifting doe, zo niet wordt het kind dat ik baarde weggegooid met het badwater – vrienden wisten dat ik schrijver was, zoals je van vrienden weet dat ze zondagsschilder zijn of verzamelaar van het een of het ander. Is het dan vreemd dat ik aan de wereld tonen wilde dat ik schrijf en, nu me de mogelijkheid geboden wordt, dat ik het kond wil doen, dat ik het uitbazuinen wil over de daken?

Maar ik besef schijnbaar nog steeds niet dat ik geschreven heb in het luchtledige, dat ik nimmer bereikt heb, wat elke schrijver moet bereiken, gepubliceerd  worden. Had ik enig talent gehad als schrijver dan had ik reeds, mijn ouderdom in acht genomen, tien boeken geschreven of minstens enkele dichtbundels.

Zo mijn blog is een compensatie, een elegante oplossing, voor het luchtledige, het anonieme van mijn prestaties en het is het enige dat me overblijft.

Ik denk dat dit de hoofdreden is. Niemand wil me gepubliceerd, dus publiceer ik me zelf op de meest  voor de hand liggende wijze, en op een wijze waar niemand enige zeg over heeft, ik schrijf wat ik schrijven kan, gelezen of niet gelezen. Nu, een succes werd het niet, zeker niet het succes dat ik verhoopt had.

Evenwel, als ik dieper ga kijken is er toch iets aan toe te voegen, het is tonen aan zij die me kennen of gekend hebben – oud-collega’s bijvoorbeeld - dat ik nog leef op een voor mij waardige manier – er zijn er die met dubbele Vlaamse vlaggen zwaaien bij de aankomst van een rit in de giro d’Italia – voor mij is mijn blog mijn vlag: ‘Mensen ik ben er nog!’.

Mijn vlag, eigenlijk is het maar een wimpel - ‘eine Fahne und sei stolz ich trage die Fahne - is er om de vele vrienden en kennissen er op attent te maken dat ik er nog steeds ben en hoe ik er ben.

IJdelheid, ijdelheid! Terwijl ik voldoende wist van T.S.Eliot – en ik loop er mee te koop - ‘the only wisdom we can hope to acquire is humility, humility is endless’.

Soms wordt het me te veel, soms is er een moeheid, soms is er wat vermoedelijk velen in mijn geval denken gaan: ‘Stop it, genoeg gebazeld, maar dit is dan een beslissing die ingaat tegen de persoon die ik ben!