22 meixml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Zou ik op mijn 40^ste of 50^ste, of op mijn 60^ste jaar geschreven hebben op de wijze waarop ik vandaag schrijf, ik geloof het niet. Als ik woorden/ideeën binnen krijg, van waar ook, en uitstrooi op de wijze waarop ik het doe, is het vandaag dat ik het kan, niet eerder of niet later, en dat ik het kan op de wijze die deze is van de persoon die ik nu ben, in een verouderde taal misschien met een woordgebruik of zinsbouw die niet meer van deze tijd is.

Voorheen zou het maar gebazel geweest zijn, zoals het maar wat gebazel is – is het niet Ruusbroeck? – als men gaat vertellen wie of wat God is .

Mijn ganse leven zie ik aldus als een lange aanloop naar de blogs die ik nu schrijf. Naar elk ogenblik van het nu dat even vlug gekomen is als het verdwenen is, enkel de echo van wat was, blijft hangen in wat ik nu schrijf.

Ik denk soms aan de biografie van Frans Minnaert, een vriend schilder, waarvan ik laatst niets meer hoorde. En dan aan de passage die Frans liet aanbrengen op de muur van de inkomhall van de academie te Anderlecht. Een tekst van Kabushika Hokusai[1], die niemand nog leest en als hij nog zou gelezen worden niet als ernstig wordt genomen, zeker noch door Koons, noch door Hirst:

‘Ik ben gek van schilderen geworden vanaf mijn zesde levensjaar toen ik er voor het eerst kennis mee maakte. Ik vervaardigde enkele schilderijen die ik zeer goed vond: toen was ik al vijftig jaar. Maar niets van wat ik deed alvorens ik zeventig jaar was, had enige waarde. De ouderdom van drieënzeventig jaar bereikt hebbende ben ik ertoe gekomen de natuur onder vele aspecten te begrijpen: vogels, vissen, dieren, bomen, gras…, kortom alles. Als ik tachtig word zal ik nog verder gaan en in de geheimen van de kunst zal ik binnendringen met mijn negentig jaar. Eenmaal honderd jaar bereikt, zal mijn kunst subliem zijn. En mijn enig doel zal bereikt zijn rond mijn honderd-en-tiende jaar, want dan pas zal iedere lijn en ieder punt dat ik maak doordrongen zijn van leven’.

Dit werd meer dan een eeuw geleden gedacht en geschreven, vandaag heeft de kunst veel minder voorbereiding en aanleg nodig, het volstaat enkele emmers verf uit te strijken op/uit te gieten over, een doek en eens een naam eronder is het kunst, of wordt het toch als kunst voorgesteld.

Eén zaak zal wel verschillend zijn, het gevoel dat de ‘kunstenaar’ overhoudt na de prestatie, maar dit is vandaag bijkomstig, wat telt is de prijs die de wereld er voor over heeft en deze is in vele gevallen, ofwel een raadsel, ofwel gegoten in een lichte vorm van gekheid.

Wat me opvalt is dat werken waarvan de verf, tenminste als er verf mee gemoeid is, amper is opgedroogd, vandaag hoge toppen scheren, waarbij ik me de vraag stel gaan die prijzen de evolutie volgen die de werken van Van Gogh, van Renoir, van Munch hebben gekend of zou het niet kunnen dat de prijs-evolutie de andere richting uitgaat?