|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Heb in geen
weken gedacht aan het boek dat ik begonnen ben en toch verder schrijven wil.
Weet niet meer wat ik laatst geschreven heb, weet evenmin hoe het nu verder
moet, weet alleen dat ik nu andere wegen bewandelen wil.
Ik kom wel
niet, zoals Dante uit de verschrikkingen van de Hel, maar ik voel me toch zoals
Dante die aan zijn Purgatorio beginnen
gaat met ons te zeggen dat hij nu de zeilen heeft gehesen om kalmere waters te
gaan bevaren.
Ugo ook gaat
nu andere wegen bewandelen, wegen gegrepen uit het leven van elke dag, gegroeid
uit de omstandigheden die zich vormden, oneindig ver voor hem en totaal buiten
hem, die uitliepen in honderdduizend en nog meer haarfijne vertakkingen, steeds
maar verder en verder de toekomst in, tot een ervan, een van die tentakels hem
bereikt en beroert zodat hij zich thans bevindt waar hij zich bevindt met onder
meer een boek waaruit hij is opgestaan en waaruit hij niet meer los kan, al zou
hij het nog willen.
Zo zijn we
allen het product van de duizenden levens voor ons en omheen ons. Als ik er nu
binnenval met mijn woorden omwille van zijn verhaal, dan is het maar omdat het
leven me geleid heeft naar dit punt in mijn bestaan waarop ik schrijf wat ik
schrijf, blog en boek vermengend, het ene te opslorpend opdat het andere levensruimte
krijgen zou.
Het
verkeerde wat mij betreft is dat ik wil verder gaan waarmee ik begonnen ben. En
wat dan nog niet aan bod kwam is het feit dat ik ondertussen verder leef, met
nog vele andere zaken om mijn hoofd, zaken die ik de eerstkomende uren af te
wikkelen heb, zoals de gebeurtenissen die voor de deur staan, en ik beslissen
moet of ik de kracht nog heb af te reizen naar de Valais, om er het huwelijk
bij te wonen van mijn kleindochter, Rita. Een
beslissing die me psychisch meer belast dan fysisch.
Nogmaals,
alle gegevens bij elkaar genomen, in welke mate zijn onze beslissingen niet
louter afhankelijk van de omstandigheden die zonder ophouden op ons afstormen?
|
