|
13 meixml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Reizen om te leren
Het gebeurt, zoals gisteren, dat je in de
voormiddag op de autostrade rijdt die je van Firenze naar Pisa brengt, dat je
in Pisa, in de luchthaven, je laptop moet halen uit je handbagage, kwestie van
veiligheid en gelijk hebben ze en dat je amper drie uur later op de
autostrade rijdt van Charleroi, over Brussel naar Gent.
Het gebeurt ook, dat vrienden, die op het zelfde
ogenblik als jij, met de wagen vertrokken zijn uit I Fiamminghi in Toscane, om
het gemakkelijk te houden, zeven uur na je thuiskomst, je bellen om te zeggen
dat ze bijna thuis zijn, na een tocht van 1.300 Km.
*
Heb
ik nu een reis gemaakt om Firenze te zien, Siena, Pisa, Lucca, San Gimignano,
of heb ik me verplaatst om me geestelijk te voeden met het land en de luchten
van Toscane en, met de speelsheid van de Italiaanse taal?
Er
is geen twijfel mogelijk, ik weet nu dat de tijd van reizen om zo veel mogelijk
te zien - met alle ongemakken eraan verbonden - dat die tijd voorbij is. En het is geen zorg
meer voor mij. Mijn enige zorg is geweest een tekst te hebben voor mijn blog en
deze tijdig en zonder al te veel zoeken naar een internetverbinding, te kunnen
inloggen, wat me gelukt is.
Mijn
reis van een week is aldus de reis van mijn blog geworden en mijn grote vreugde
is geweest, te weten dat ik rondliep in het land van Dante; te weten dat hij
dacht aan het groene Toscane als hij schreef over die enige plek in de hel,
waar het goed is te vertoeven voor schrijvers
en geleerden en filosofen. Stefan Hertmans noemt dit het Arcadië. Ik weet nu
waar ik eindigen wil.
Wat
het andere betrof was ik ook een gelukkig man. Pas uit de slaap gekomen was
er het landschap in de mist, in de regen of in het goddelijke ik vind geen
ander woord morgenlicht, Ik dacht telkens aan mijn morgengebed van vroeger,
mijn muezzin, mijn God ik dank u voor deze nieuwe dag ik zou hier best
eens terug gaan aan denken bij het opstaan - en daarna was er het uitgebreide
en uitgelezen, en het is een woord letterlijk te nemen, ontbijt. Om daarna, in
de loop van de dag, kleine maaltijden te gaan gebruiken - al was het maar,
(Jan!) een piccione, een duif, zelfs
al was ze geroosterd - in een klein, simpel maar vriendelijk restaurant, samen
met vrienden aan tafel, hetzij op de middag, hetzij bij het vallen van de avond.
Om te beginnen telkens met een gewoon glas prosecco,
ook soms een Americano zoals het genoemd wordt in San Gimigniano, om in de
sfeer te zijn van grote dagen.
Dit
was en is Toscane, het land dat in mij werd gebrand.
Mijn
blogs van die dagen is wat er rest voor zij die er niet waren.
|
