xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

  Zo is het eerste grote boek, tenminste wat hem betreft, de Bijbel gebleven. Hij gaf reeds zijn idee over de schepping en wenst er niet op terug te komen. Hij heeft ook zijn oordeel over de bevrijding van Israël uit Egypte en wat deze wel zou kunnen geweest zijn. In een woord het is voor hem onmogelijk niet geïnteresseerd te zijn in alles wat de Bijbel betreft, het boek dat de fundering is van onze westerse beschaving – de Getuigen van Jehovah lopen er mee rond in hun binnenzak - en ook omdat de Kerk dit boek heeft gebruikt om haar stempel te drukken op zijn jeugd en zijn jonge jaren.

  Maar zijn visie op de inhoud ervan heeft zich met de jaren sterk gewijzigd. Het is begrepen geweest (en vertaald) van uit de optiek dat de aarde het centrale punt was van het Universum en dat de zon rond de aarde draaide. Het Universum bestond toen uit hemel en aarde en men kon alsdan aanvaarden dat de, in zijn zetel rustende God, toekeek, noteerde en desnoods zou tussenkomen op wat zich hier op aarde aan het afspelen was.

  Als we vandaag het scheppingsverhaal hernemen weten we dat het Heelal in expansie is en dat de schepping, of wat aanving de ‘zevende’ dag, nog immer doorloopt; weten we dat na miljarden jaren de mens is opgedoken als geïntegreerd deel van dit Heelal en dat, met het Universum, ook de mens ‘in wording’ is.

   En waren we gebleven bij Elohim dan ware er een opening geweest naar het kosmische, maar zodra Elohim herleid werd tot Yahwe en Yahwe tot God en die God, die in zijn zetel rustende God, zich zo gezegd is gaan bezighouden met Abraham en dezes nageslacht, intervenieert in Sodoma en Gomorra, tien plagen afstuurt op een even religieus en hoogstaand volk en dan nog, jaren later, zon en maan – een maan die hij niet nodig had - laat stil houden om Josua te plezieren, dan staan we voor een toeziende, een actieve God.

   Hij wil zich niet verder laten gaan. Hij ziet genoeg de obsederende kracht die uitgaat van de Bijbel en de Evangeliën en, van het nieuwe boek, de Koran dat zich aankondigt in het westen.

   Maar hij wenst vooral zijn geloof in een kosmische God te behouden, in een God die geen nood heeft aan woorden, geen nood aan daden, geen behoefte heeft aan offergaven.

   En dan dat andere verhaal, het verhaal  van Paulus die in zijn Brief aan de Romeinen schrijft dat door één mens de zonde in de wereld is gekomen en de Osty-Bijbel die er in een voetnoot aan toevoegt dat het met deze zin is dat de leer van de erfzonde haar intrede doet in de christelijke gedachte : c’est une date dans l’histoire de l’humanité.

   Geïntrigeerd gaat hij zoeken in de ‘Dictionnaire théologique’ van de abbé Bergier, uitgegeven in 1792, in acht, in leder gebonden delen, om er te lezen onder ‘Péché originel’ dat het dogma van de zonde van Adam en het dogma van de Verlossing nooit te scheiden zijn en dat het ene innig verbonden is met het andere.

   Paulus kan zijn zin over de zonde van Adam niet gehaald hebben bij Christus, - heeft Jezus wel ooit Adam vernoemd? – hij Ugo, heeft genoeg aan de verklaring van Teilhard de Chardin die stelde, meer dan een halve eeuw geleden, dat de bestaande dogma’s fossielen geworden waren.