xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Waarom duikt Dante zo dikwijls op in mijn geschriften; waarom neem ik hem als voorbeeld, citeer ik hem als het past en misschien ook als het minder past? Is het omdat hij de grootste was – want dat was hij – omdat hij met zijn verhaal over zijn tocht door Hel, Vagevuur en Paradijs het meest fantastische literair werk heeft voortgebracht,.

Wel ik las zijn Divina Commedia. Gedurende jaren was hij mijn gezel, las ik hem zoals Jorge Louis Borges hem las, in het Italiaans van Dante – hij werd trouwens de vader van de Italiaanse taal genoemd – IN zijn Italiaans dat ik begrijpen kon dankzij niet alleen een Italiaans woordenboek, maar eveneens dankzij vertalingen in het Nederlands, het Frans, het Engels. Aldus kwam ik er toe telkens en telkens beter zijn woorden te begrijpen en binnen te dringen in zijn visionaire beelden en gedachten.

Ik werd er zo door getroffen dat ik op een dag besloten heb, er de tijd aan te wijden die ik dacht nog te leven te hebben, en te gaan schrijven over zijn werk en dit in een weinig conventionele vorm, alsof ik samen was met hem toen hij, bij zijn terugkeer op aarde,  zijn tocht doorheen Hel, Vagevuur en Paradijs begon te schrijven. Ik beeldde me in naast hem te staan terwijl hij schreef, toe te kijken over zijn gebogen rug, zoals hij thans toekijkt hoe ik aan het schrijven ben over hem.

Het is een groot pak tijd geworden. Ettelijke jaren waren er nodig om mijn ingebeelde gesprekken met hem uit te schrijven, te verbeteren, te herschrijven en nogmaals te hernemen wat al drie of viermaal was geschreven. Om uiteindelijk, moe geschreven en voelende dat er geen einde aan kwam, ik, halfweg zijn Purgatorio, af te haken. Van zijn ‘Inferno’ bestaat er een gebundelde versie: ‘Mijn dagen met Dante’.

Er nu terug over schrijvend, overvalt me de gedachte, nog een laatste maal  te herbeginnen, ook zou ik zijn Purgatorio willen afwerken en zijn Paradiso. Maar ik heb nu mijn blog en heb mijn fameus boek te schrijven, ik kan het er niet meer bijnemen, en er zijn nog andere dingen die ik zou willen doen.

Soms denk ik - en de moeheid overvalt me veel vlugger dan enkele jaren terug – dat ik mijn beste tijd heb gehad. En dat die beste tijd, mijn tijd met Dante was,