xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Over mijn boek : De Adem van de Dagen

Ik schrijf omdat ik schrijven moet, omdat ik niets anders meer ken of kan. Maar is dit wel correct. Schrijf ik ook niet opdat ik zou gelezen worden?

Heb meer dan dertig jaar lang elke dag mijn pagina geschreven, altijd met dezelfde pen zodat deze nu haar hars- of verflaag heeft verloren en het koper van de huls vrijgekomen is.

Ik aanzag mijn dagboek en de beradenheid waarmee ik schreef niet als een doel op zich zelf maar als een aanloop naar het boek dat ik ooit schrijven zou. Een boek dat  gepubliceerd zou worden en uitgestald zou liggen in de boekenwinkels. In de loop der jaren zijn er enkele manuscripten naar de uitgever gestuurd, maar, en eigenlijk tot mijn groot geluk, zijn alle pogingen gestrand.

Een nieuwe poging is nu aan gang, maar mijn doel is verschillend. IK ben niet meer uit op een publicatie, het boek zit ingeschakeld in en loopt mee met mijn blog, en dit volstaat me en het geeft daarenboven, althans voor mij, een bijzondere meerwaarde aan mijn dagelijkse geschriften omdat het tezelfdertijd de genese betekent van ‘De Adem van de Dagen’.

Een vreemd gebeuren, de bladzijden van een boek die nu en dan, onregelmatig in elk geval, worden uitgezet, in de vorm van een feuilleton. Ik bereik aldus wat ik altijd gedroomd heb te verwezenlijken, schrijven en gelezen worden, zelfs al is het maar gelezen door een beperkt, maar dan toch een gewaardeerd publiek, dat ik misschien ruimer wou, maar een publiek dat ik in de hand heb en waarvan de kritiek uiterst beperkt is

Ik realiseer aldus, in mijn late dagen wat ik droomde op jonge leeftijd toen ik aan mijn eerste proefstuk begon en vader dacht dat ik schoolstraf aan het schrijven was.

Ik ben thans aangekomen aan passage 32. Ik noem dit deze passages geen canti zoals Dante Alighieri, die er in totaal 1+33+33+33 schreef, maar ik ook wil er 100 schrijven. En ik vermoed dat Dante, aangekomen bij canto XXXII, niet wist hoe hij ooit tot driemaal drieëndertig canti komen zou. Ik weet het evenmin, en evenmin als hij, weet ik niet hoe het verder moet, wat ik er nog in meer kan aan toevoegen en welk verhaal – als er ooit een verhaal zou zijn – eruit voortvloeien zal. Maar zoals Hertmans schreef in zijn meer dan schitterend essay over Adorno[1], reken ik ook, zoals Dante, zoals zovelen, op het enigma van de intuïtie.

23-04-2012, 08:14 geschreven door Van den Haute Ferdi