|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Zelden schrijf ik over wat
er gebeurt in mijn dagelijks leven, wat ik doe of niet doe, wat me overkomt of
waar ik aan ontsnap.
Anderen, van wie ik de blog
regelmatig bezoek doen dit regelmatig, niet alleen kort en bondig en leesbaar maar
tezelfdertijd pittig en leerrijk en dan nog, geïllustreerd. Wat helemaal niet
kan gezegd worden van die van mij, al heb ik ook al getracht er een tekening
aan toe te voegen, maar het lukt me niet om een of andere reden.
Maar vandaag heb ik iets te
melden, in de tuin is de reiger gaan vliegen met de visjes uit het stukje
vijver. Deze morgen lag die er triestig bij, ondanks de biezen en de irissen die
hun kop opsteken, de dotterbloem die helgeel is open gebloeid en de bladeren
van de waterlelie waar Frederik Van Eeden zo van hield die naar boven
krullen. Maar de muziek is er uit, het spel van de naar elkaar toe en van
elkaar weg zwemmende rode visjes is verbeelding geworden. Er rest me niets
anders dan er voor de n-de maal andere te kopen die terug zullen moeten
wennen vooraleer ze naar mij toe zwemmen als ik ze eten geef.
Tien kleine visjes die
verdwenen, een na een, spartelend, in de maag van de reiger, ik zal er maar geen drama van
maken. Er zijn ergere dingen in het leven van elke dag. Gelukkig zitten er nog
vele salamanders geborgen in de laag rottende bladeren op de bodem. En wie
weet, wie weet, misschien ook nog minuscule rode visjes zonder moeder?
Mijn andere dagboek-bedenkingen zijn ditmaal niet veel zaaks. Sinds enkele dagen is er af en toe een grote toevloed aan beelden
in mijn gedachten. Iets is losgekomen, wat ik mijn boek noem houdt me meer
bezig.
Maar
dit is evenmin een drama.
|
