xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Heb ik de foto van Vassili Grossman gezien of heb ik gemeend hem gezien te hebben?

Ik heb nogmaals het volledige dagblad overlopen, gekeken of alle pagina’s er waren, gekeken naar alle foto’s ik heb niets gevonden. Nochtans had ik durven zweren dat die foto er was. Hij stond er niet als illustratie bij een recensie van een boek van hem, maar als publiciteit voor een boek van hem.

Vreemd, uiterst vreemd en nu ik er over schrijf nog vreemder. Heb trouwens nooit voorheen een foto van Grossman gezien, en ineens zit hij in mijn gedachten. Hoe?

Wat er wel was is het feit dat ik al enkele dagen rondliep met die bewuste passage uit ‘Vie et Destin’, maar is dit een voldoende reden opdat ik een foto van Grossman zou zien die er niet is, welke vreemde machten besluipen mij, besluipen ons?

Ik ben er me voldoende van bewust dat, zoals er zijn die leven – zelfs beroepshalve – in een wereld van sportevenementen en van koersen in het bijzonder, zoals er zijn die leven in een wereld van zeeën en boten, ik, och arme, leef in een wereld van schrijvers en boeken, wat me enigszins plaatst buiten de realiteit der dingen, me plaatst in de wereld van de visioenen, de inbeeldingen, de mirages en dat het kan gebeuren dat ik gevoerd wordt naar de plaatsen van mijn verbeelding, plaatsen waar ik nimmer geweest ben of, dat beelden of gebeurtenissen opgeroepen worden die volledig uit de lucht geplukt zijn.

Ten ware – en mijn lezer zal erover oordelen – tenware, In het geval van Vassili Grossman en zijn foto in Le Monde des Livres[1], het een boodschap zou zijn komende uit een andere wereld, uit de Elyseese Velden of nog beter, uit die bijzonder plaats in de Hel van Dante (canto IV), de plaats van schrijvers, dichters, wetenschappers en kunstenaars - ik vergeet of ze gedoopt zijn of niet – die daar, in alle rust, gezeten of wandelend op het lichtend groene grasperk van de binnenkoer van een kasteel omringd door zeven muren en voorzien van zeven poorten – en dan nog een riviertje eromheen waar je door wandelen kunt zonder je voeten nat te maken - discussiëren met elkaar en ‘onderwijl’ een oogje in het zeil houden op wat er gebeurt op de aardbol onder hen.

En als er een Arcadia is, a kind of ceilidh place up in the stars, dan is het daar om te zijn.