|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ich habe nie adé gesagt
Er
is niet één dag die je kunt laten voorbijgaan zonder te schrijven, niet één
adempauze, elke dag heb je je blog te presteren en je wilt je ritme behouden.
En
zo gebeurt het vaak dat je pas na middernacht in je bed ligt en toch nog even
luistert naar Klara en je Mahler hoort en je herkent zijn muziek onmiddellijk
want Mahler is Mahler. Je noemt hem niet de grootste, al is hij een ervan voor
jou omdat je vindt dat zijn muziek, kosmisch is. En ook, en ook, omdat er in
zijn vele Lieder één zin voorkomt die je niet beluisteren kunt zonder stil te
worden : Ich habe nie adé gesagt, omdat
iemand uit je leven is weggegaan zonder één woord, één blik, één laatste
streling.
Je
luistert, je kent alle woorden van Lieder
eines fahrenden Gesellen. Een grote verlatenheid valt over jou, een onmacht
te zijn en niet te zijn, te denken en niet te denken. Het voorbije dat dichter
is dan het nu. Zo dichtbij, je kunt het raken met de vingertoppen. Maar je hebt
geen adé gezegd. Je ademde in een
vreemd land, de lucht in die haar laatste adem was.
|
