|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Zo,
of het gebeurde dat de laatste zang
van Pergolesis Stabbat Mater ons
bewogen heeft en aan het uur
we dachten
dat we nimmer kennen zullen,
als om te eindigen we gedragen worden
in een kist gehuld,
geborgen voor de eeuwigheid.
De zon is opgeschoven, de dag, de week,
de maand.
De uren niet geteld gehouden
niet neergezet als jonge bomen
die niet groeien konden.
Maar de eerste lente op ons handen,
bruine vlekken
als nieuwe tekenen van ouderdom.
Het land verkend, vergeten,
de bergen opgedoken,
in herinneringen,
wel blauwe paarden in de beemden,
rustig in de nevel,
avonden in de abelen.
De late reiger waar we stil bij stonden,
de geuren en de wemeling van licht.
De dag die onze laatste was.
Tijd die we niet houden konden.
Karel
|
