xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Onderschat vooral Luuk Gruwez niet, het is een man, die verduiveld goed weet wat hij, als recensent schrijven moet over een dichtbunde zoals nu, ‘Kluwen’ van Eva Gerlach[1].

‘Velen’, schrijft hij, ‘vinden zo een winkeldochter als een dichtbundel hoofdzakelijk vervelend of truttig’ - en dan zegt hij een waarheid zoals een koe – ‘misschien wel omdat zelfs de meest gerenommeerde dichters haast collectief lijken te investeren in de spoedige teloorgang van hun eigen genre’.

En hij heeft andermaal gelijk als hij zegt dat gedichten niet onmiddellijk, dus zonder de minste inspanning, moeten begrepen worden als ze zich maar bevrijden van een wereldvreemdheid.

En, mijn waarde Luuk Gruwez, ik begrijp je maar al te goed als je ‘als verdwaalde poëzierecensent’ je uiterste best doet om over een ‘kluwen’ van poëzie iets zinnigs te schrijven.

Nu dat doe je, en je doet het verduiveld goed, al weet je, al vermoedt je, dat amper 0,5 % van de lezers – misschien zijn er meer bij de Standaard en de Morgen – iets lezen dat over poëzie handelt, of in het beste geval een dichtbundel lezen, of kopen om later te lezen, omdat poëzie ‘voor verwarring geschapen lijkt’.

Mijn blog loop hier niet over de dichtbundel zelf maar wel over wat van Gruwez is, en dat is voor mij meer dan poëzie. Ik herken me in vele zinnen ervan. Ik denk als hij schrijft ‘het is het schrijven zelf dat het denken genereert’ – wat zeker toepasselijk is op mij – dit ook voor hem geldt.

Een tekst zoals de recensie van hem is in een ruk geschreven, is zo uit de pen gevloeid – of uit het klavier – niet dat er niet is over nagedacht, maar de bundel is blijven liggen na hem gelezen en herlezen te hebben en de tekst heeft zichzelf geschreven in zijn onderbewustzijn – on-bewustzijn zou een psychologe me verbeteren – hij moest daarna nog enkel op papier (of op drager) gezet worden.

IK zeg dus en ik meen het, dat ik vreugde beleefd heb aan wat Gruwez schrijft, wellicht meer vreugde dan indien ik gedichten zou gelezen hebben – het aanvangsgedicht dat overgenomen werd, daar kan ik nog inkomen – over pis en poep, waar ik geen poëzie kan aan vastknopen.

Maar ik hou van Gruwez als hij me leert wat ik dagelijks ondervind, dat ‘wat we hier dag na dag realiseren en je dit voldoende is om je leven zinvol te laten verlopen, je er in zekere zin erin slaagt te overleven’.

In elk geval, Eva Gerlach mag zich gelukkig achten als iemand over haar bundel schrijft: ‘wie in deze tijd nog geduld voor poëzie wil opbrengen, een royale beloning wacht.

Eva mag je dankbaar zijn, mijn waarde Luuk Gruwez. Maar wat ik ook leerde is, wat mij ook al is overkomen, dat je dunk over de poëzie van vandaag eerder de lage kant op gaat.

Karel