xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Onder elke blog verschijnt de melding Geschreven door Ugo dOorde, het
is de fout van de beginner die ik was en die ik meedraag sinds 18 juli van
vorig jaar, de dag dat ik met een blog begonnen ben. Maar er zijn tot hier toe
meer teksten geschreven door Karel Mortier dan door Ugo dOorde, om deze reden
ga ik voortaan mijn blogs tekenen met Karel of met Ugo. Hoewel de lijn tussen
beide soms moeilijk te trekken valt want soms vloeien ze in elkaar.
Zo is Ugo nu begaan met een tekst over het laatste schilderij van Vincent
Van Gogh, een schilderij waarin hij Van Goghs afscheid van het leven meent te
lezen. Een van de komende dagen geef ik hem het woord en kan hij zich uitleven.
Ondertussen echter maak ik me zorgen over wat ik begonnen ben, een blog
bijhouden waar José Saramago aan de basis van ligt. En wel met één zin die ik
las in Le Monde, in verband met zijn
Cahier of Cuaderno, waarin hij op de dag van zijn 86ste verjaardag
schreef Ik omhels de woorden die ik schreef, ik wens ze een groot leven toe en
herbegin mijn schrijven daar waar ik het gelaten heb. Deze woorden werden
verspreid onder de vorm van blog.
Ik was toen, de dag
van 18 mei 2010, zo dwaas te schrijven:
Ik
ook omhels vandaag de woorden die ik schreef, wens ze een lang en groot leven
toe en ik begin nu, omdat ik niet kan stoppen met schrijven, mijn schrift, mijn cuaderno, dat doorlopen zal tot de dag
van mijn 83ste verjaardag. Zo hoop ik toch omdat ik hoop que Dieu me prètera vie jusque-là.
Maar op die
verjaardag ben ik niet gestopt, mijn wandeltocht in en met het woord liep
gewoon dag aan dag verder om van half juli van vorig jaar, in navolging van José
Saramago, dag aan dag, als blog te worden verspreid. Als een blok aan mijn been
schreef ik al eens.
Maar is het wel zo? Is het niet, omdat ik me wou laten opmerken en wel
als schrijver, als iemand die iets te zeggen had wat nog niet gezegd was, op
een wijze die nog niet gebruikt was, een Einzelgänger in de literatuur, zoals
elke schrijver er een denkt te zijn?
Ik mis mijn broer Daniël die veel te vroeg is weggegaan. Hij was mijn
mentor, hij zou me al lang gewezen hebben op mijn fouten, al lang gezegd
hebben, dan vooral wat De Adem van de Dagen betreft:
Man, stop ermee, je schrijft ouderwets over ouderwetse zaken op een
wijze die niemand nog interesseert. Je schrijft zoals een zondagsschilder aan
de Leie die zijn doek vult met fotografische koeien en bomen, met een kerktoren
middenin, zonder voldoende background, misschien met een vleugje Gilliams, een
vleugje T.S.Eliot, misschien, maar meer niet. De rest komt uit je
kleinburgerlijk zelf, en het ergste is, wat je schrijft is niet te begrijpen
voor de mens van vandaag, zoals het evenmin te begrijpen was voor de mens van
gisteren. Destijds, in je zelfgeborgenheid schreef je zonder argwaan, schreef
je omdat je hand stond naar het schrijven. Vandaag met dat fameuze blog van
jou, zijn er die je lezen, maar je schrijft vanuit je wereld naar je eigen
wereld. Je schrijft als vastgeketend op de contouren van een cirkel, langs je
lezers heen, je raakt hun klederen, maar je dringt niet binnen langs de poriën
van hun geest en evenmin van hun hart.
Zou hij dit zeggen tegen mij indien hij er nog was, en die andere broer,
Georges, die zwijgt, wat zou die kunnen zeggen: Man stop ermee maak dat ik in
jou nog mijn broer herken?
Karel
|