xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Hij kon de slaap niet vinden en was opgestaan in het midden van de nacht. Het huis rilde van de stilte. Onder de lamp, bladerde hij gedachteloos in een dun boekje dat hij ooit had gekocht in een second hand bookshop in Rye[1]. Hij viel op een gedicht en wist wat hij schrijven zou voor zijn Blog van 29 december:

Thou that sleepest the sleep of the lamb

And the line on thy lips is sweet

Were I not shy of my parents’ face

I would run and would kiss thee asleep.

Thou that sleepest the sleep of the lamb

And the line on thy shoulders is blue

Were I not shy in face of the guests,

I would run and would kiss thee asleep.

Zijn gelaat weerspiegeld in het raam. De roep van de uilen, als een roep die kwam uit het diepste punt van zijn jeugd, uit zijn eerste ontwaken.

Moeder, dacht hij, moeder en vader en broer, dacht hij.

Is het zo dat de lucht die hij inademt quarks en elektronen zijn die ook deeltjes geest kunnen zijn, inspiratie, gebed, droom, verlangen; die ook deeltjes geest kunnen zijn van zij die waren?

Jij die hoort tot de slaap der jarigen,

En slaapt de slaap van oudsher,

Schrijf en schrijf, schrijf de ziel uit je lijf,

En dankt voor de dagen die je blijven,

Herinner hem als een rusteloos iemand die meent dat schrijven zijn levensdoel is omdat hij niets anders meer kan dan schrijven. Omdat hij dronken is van woorden die zwaluwen zijn, die stijgen en dalen en keren, die roepen om genomen te worden, van morgen tot avond tot nacht, en betekeningsvol willen zijn.

Herinner hem als iemand met een Blog aan zijn been.