xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Ramsey Nasr, de dichter, en België in de Eurozone

Ik leef met mijn Blog (rubriek ‘Dagboek-bedenkingen) boven mijn stand, om maar niet te schrijven boven mijn kunnen. Ik wil elke dag iets merkwaardigs brengen en het kost me meer en meer moeite. Ik tast mijn uren af om een eerste zin te vinden die een onderwerp zou kunnen inleiden. Ik vermager, mijn Blog eet me op. Toch denk ik niet aan capituleren.

Ik las nogal oppervlakkig in de Standaard der Letteren[1] – het weinige dat ik nog lees maar het zal veranderen – een interview met Ramsey Nasr, ex-stadsdichter van Antwerpen, en wat hij denkt over Nederland als een vaderland. Hij heeft er moeite mee. Een zaak is zeker hij voelt er zich niet goed in zijn vel en zijn poëzie liegt er niet om. Ik aanvaard het trouwens. Hij is de helft jonger dan ik en hij wordt door de levensomstandigheden dubbel zo zwaar belast als ik.

Hoewel ik mijn land als een even vreemd vaderland begin aan te voelen. De halsstarrigheid van links en rechts speelt me parten, ze komen er niet uit. En het gaat heel ver in een land als de vakbonden de wet dicteren. In feite heeft het dan geen zin meer te gaan stemmen

Ik voel me evenmin Europeaan. Als ik de laksheid van de Europarlementariërs onder ogen neem die enkel woorden zaaien voor de tv-camera’s, dan vrees ik dat wat Europa betreft, de catastrofe-microben over de kim komen kijken.

Wachten, mijn beste verkozenen, op wat onvermijdelijk komen gaat is een heel slechte oplossing voor regeerders, van welke slag ze ook mogen zijn. U moet natuurlijk de guts hebben om te handelen wanneer het nog kan. De besparingen in België gaan de komende jaren (zeker het eerstkomende jaar) 1.000 euro de man kosten, maar wat Europa betreft zal de kostprijs voor bedrijven, voor het land en voor zijn burgers niet lager liggen. We duiken in a black hole, dat alles naar zich zal toehalen zoals in 2008.

Een oplossing wat Griekenland en Italië, Spanje en Portugal, België betreft: afromen. De deposito’s en spaartegoeden boven een bepaald bedrag, afromen voor 20, 30 %, en beleggen in staatsobligaties op 10 jaar[2]. Dit betekent geen devaluatie voor het land - wat telkens een logisch gevolg is van een slecht beheer van de Staat – en  het verlicht de toestand van de Overheid en ook, het vermijdt dat Europa gedwongen wordt de schulden van Griekenland of van een ander land, Italië of… op zich te nemen of, wat ooit werd voorgesteld, kwijt te schelden.

Europa kan als dan gemakkelijker haar waarborg verlenen aan de bestaande omloop overheidsobligaties (België vandaag zal eeuwig dankbaar zijn), de ECB zal niet moeten tussenkomen om Bad Bonds aan te kopen, tenminste zo Europa – het Fonds - zich gewaardigt Eurobonds uit te geven om zelf op te treden in de markt indien nodig.

Beeldt men zich het heilzame effect in op de geld- en kapitaalmarkt van dergelijke beslissingen?

Slaap wel burgers in dit land en in Europa. En bij het opstaan, u, Barroso en consoorten, beslist, om het even wat, maar wacht niet op wat Griekenland, wat Italië in petto zouden kunnen hebben aan maatregelen.

*

Trouwens in het geval van ‘afroming’ heeft Griekenland misschien de 8.000.000.000 euro – het staat mooier in cijfers uitgedrukt - niet nodig, of alle politieke partijen zich engageren of niet. Want u weet nu al dat ze niet zullen tekenen.

Zoals wij nu ook weten dat de vakbonden, de bazen in dit land, nooit de indexatie van de lonen zullen laten vallen, hoewel op elke verhoging een verhoging van het bedrag aan belastingen volgt, en dus, een indexatie in dit land slechts telt voor de helft aan inkomsten voor de werkenden. Maar wat kost het aan de bedrijven?