|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Onvoltooid Gedicht.
Heb maar een klein leven
gehad,
heb geen opvallende dingen
gedaan,
geen boeken gepubliceerd,
geen symfonieën
gecomponeerd,
geen theorieën uitgeklaard
over wat het leven is en
wat het sterven.
Voel dat het einde nader
komt,
zeer dicht er komt. Mijn
Blog
een laatste stuiptrekking
om toch
te blijven uit te kijken
naar wat heel wazig in de
verste verte
als een toevlucht lijkt,
een opgenomen worden
in een rijk om geest te
zijn.
Enkel geest te zijn, het
grote wonder.
Heb wel Joyce gelezen en
Odysseus,
Wel Eliot en de
Ecclesiasticus,
wel Faulkner, wel Pasternak
en Bernanos,
wel Borges, maar niet
Sartre.
Heb wel gezorgd dat ik nog
niet gestorven
was voor de dood er was,
zoals zovelen.
Heb maar een klein leven
gehad.
Wel woorden geschreven en
opgestapeld,
woorden die mijn dagen
waren,
opgedoken en opgetekend,
jaren lang, bronnen gekend, wat inspiratie,
maar te hoog
geïnterpreteerd
waar niets te vinden is,
beschimmeld nu, bevorderd
tot vergetelheid
Heb wel lief gehad, in pijn
en vreugde,
wat kon en wat niet kon,
lief gehad,
samen gebald en uitvergroot
tot ruikers tederheid die
hun kleur,
hun eigenheid behielden tot
lang erna.
Herinneringen die kinderen
werden,
en kinderen van kinderen
om je op te peuzelen, je
meermalen
tot tranen toe, zo onlangs
nog.
Heb wel lief gehad en nog.
Heb wel vele kleine dingen
lief gehad
die vrede gaven, rust en
geborgenheid.
Heb zaden opgespaard,
geplant
in kleine plaatsen en zien
groeien.
Wie zegde me dat het salie
was,
dat het druivenranken
waren,
dat het stinkende gouwe
was,
Wie de duizend bloemen me
geleerd,
het helmkruid, nu
verdwenen,
wie de hagewinde,
de wikke, de weegbree.
Wie leerde me de namen
kennen,
de wielewaal en waar hij
woonde.
Wie de paddestoelen, de
agaric,
de cantarel, de boleet.
Hoe wijs nog toen, het
weten was.
Deze woorden hier
een onvoltooid gedicht
gebleven.
Zul je me ooit lezen?
|
