xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Het jaar 1927 (2): Psalm 139.

Je bent 18, je staat met vader op het aardappelveld, met je blote voeten stevig in de aarde, in de warme deugddoende aarde.

Een vriend komt over het veld naar je toe gewandeld, de zwijgende luchten weten wat er gebeuren gaat, omdat wat gebeuren gaat geschreven staat. Omdat hij je een boodschap brengt, enkele woorden slechts, maar woorden die als een zweepslag zijn voor je verder leven.

Pas na zijn dood zult je even terugblikken op de zin die hij toen sprak en het leven dat voortkomen zou uit zijn boodschap en wat dit betekenen zou voor jou, zelfs met deze zin hier inbegrepen.

Je herinnert je een vers uit een psalm[1] die je vrij vertaalt:

Uw ogen, Heer, zagen alles wat ik was, en nog onvolmaakt zijnde, staat alles over mij al opgetekend in je boek, hoewel alles er nog niet is, hoewel het nog komen moet, het staat opgetekend in je boek.

En, vandaag, met nog een vezel vast aan de boom des levens, wat staat nu nog opgetekend voor jou, in dat Boek van de Heer, geschreven in rode of groene, in blauwe of gele letters, of in gouden misschien, of zilveren, maar opgetekend staat het.

Wie weet, misschien wordt het nog een totaal nieuw beginnen. Een boodschap die uit de lucht zou vallen lijk een meteoriet en wat rest van het blad aan de boom, terug een knop zou worden die open barsten zal in de lente.

Wie weet?.

Het is ook om er duizelig bij te worden, wat een wereld er al geschreven staat in de boeken – en welke wereld in de Psalmen - wat heb ik er nog aan toe te voegen, niets in meer. Ik kan het enkel terug nemen en het verhalen op een andere wijze, een betere of een minder goede. Dit is het enige dat ik vermag, en hernemen is een noodzaak voor mij, herkleuren en herschikken in andere verbanden.

Dit is mijn leven, het woord is mijn adem, is mijn bloed.

*

Een trouwe vriend, Ferdi v.d.H. reageerde, op mijn Blog van gisteren en ik dank hem ervoor. Des te meer omdat hij me begrepen heeft en hij herneemt hiervoor zegt hij, de woorden van Aragon, hij vindt que ‘ je raconte ma vie comme on fait des rêves au réveil’. Waarmee hij me verraste, maar gelijk heeft hij wel, mijn Blogs froleren wat ik wens te zijn.