|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Een jeugdvriend, Gilbert
Van Den Steen, overleed op 27 augustus ll.. Ik lees dit in Connect, het
personeelsblad van de Nationale Bank van België. Hij was van het jaar 1927.
Van in de jaren 1942 al
waren we samen. We studeerden samen in het Klein College in Aalst. We namen samen
elke schooldag dezelfde stoomtram van Wetteren over Oordegem en Erpe-Mere naar
Aalst. We vormden samen op die tram met een paar andere vrienden, een klein
zangkoor en velen stapten op onderweg, in de wagon waar wij waren, op het
platform waar we bleven rechtstaan.
Na de schooljaren kwam hij
terecht in Brussel, ik in Aalst in het Ministerie van Financiën.
Op een dag einde augustus
1947, bracht hij me een bezoek. Ik was met vader op het veld aardappelen aan
het rooien. Hij vertelde me dat er een examen was in de Bank en hij raadde me
aan deel te nemen. Wat ik gedaan heb. Ik slaagde en ben er op 1 april van het
volgende jaar begonnen. Ik ben in de Bank gebleven tot mijn 65ste.
Als ik er vandaag een Blog
aan wijdt dan is het omdat door dit ene bezoek, dat plaats vond op het
aardappelveld, mijn leven op een spoor werd gezet dat bepalend is geweest voor
de rest van mijn dagen. Een enkele zin, enkele woorden die beslissend waren
opdat ik vandaag een Blog zou onderhouden.
Hoe denk ik over zijn dood,
die heel wat herinneringen oproept, maar wat kan ik meer dan enkele woorden
schrijven over hem. Hij was totaal anders ingesteld dan ik, en op een bepaald
ogenblik is er iets tussen ons gekomen, hij is verliefd geworden op het meisje van
mijn broer Daniël, en is ermee getrouwd. En in een beginfaze, ik was toen al in
de Bank in Brussel en we zagen er elkaar regelmatig, was dit feit de reden dat
we een hele tijd elkaar uit de weg zijn gegaan. De sfeer tussen ons was niet meer
dezelfde, er waren sporadisch nog wel telefoons en ontmoetingen, maar er was
iets gebroken en in meer er was niet de spirituele ondergrond die ik wel had
bijvoorbeeld met Michel Jamar en Jacques Roelandts die ik meer zag dan hem.Na
mijn vertrek naar de provincie zijn onze wegen uit elkaar gegaan. Maar ik weet
nog van hem dat we beiden één grote droom hadden, een reis met de Transsiberische
trein naar Vladivostok. Maar dit is voor ons beiden, in elk geval wat mij
betreft, een droom gebleven.
Hij heeft me, jaren geleden
eens bezocht, hier in Latem, samen met een een paar andere vrienden en collegas,
Wilfried Van der Perre en wijlen Marcel Thys, hij had toen een begin van
Alzheimer.
In feite herhaal ik hier
wat ik al heb geschreven, als ik met een Blog begonnen ben dan was het ook met
de bedoeling vrienden van vroeger, ook deze uit de Bank te bereiken. Maar
reacties van die kant blijven uit, John Poullet, Robert Van Steenkiste en vele
anderen komen niet meer uit hun schelp. Slapen ze de ganse dag?
Gilbert en Willy De Clerck zijn
van het gezegende jaar 1927. Ik stel vast dat het, het seizoen is van het
vallen van de bladeren van 1927. Ik zie mijn blad al hangen aan de boom, sterk
vergeeld, met nog enkele vezels vast.
Zo lang mijn Blog wordt
gepubliceerd is het blad er nog, misschien zijn de vezels nog sterk genoeg om
sappen op te nemen, heeft het zelfs nog de kracht en de moed om zich iets
vaster nog te hechten, Misschien.
|
