xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
 

Als je, komende uit de kamer van de dood, de luchten voelt die zijn als van satijn, die zijn als een klaarte in een immensiteit van geest die ons omhult, en traag de bladeren rijzen, de wegen ermee bestrooid is groot en intens het leven in ons.

Als je dan in de menigte om je heen, vrienden ontmoet die meer dan vrienden zijn, die broeders zijn om te omhelzen, wordt je stil daarna, wordt je een lange tijd stil daarna, is er een warmte in je hart, voor een lange tijd.

Je schrijft dan maar, vóór de avond valt, van uit je warmte, een korte brief en voegt er poëzie aan toe, gouden woorden die je hoorde, en nu de wereld worden ingestuurd, om aan te komen bij wie ze lezen zal, zo hoop je toch.

Dan kan het ook dat deze woorden worden doorverteld omdat het een ontmoeting was op een ongewoon terrein, in ongewone omstandigheden, en in even ongewone bewoordingen worden neergeschreven:

… Et paix à ceux s’ils vont mourir qui n’ont point vu ce jour.  Mais de mon frère le poète on a eu des nouvelles. Il a écrit encore une chose très douce. Et quelques-uns en eurent connaissance…[1]