De Kosmos is één en is beweging. Beweging naar buiten, Hubble’s law, en ook beweging naar binnen, kennis
beweging binnenin het spirituele, wat neerkomt op het verwerven van een steeds maar duidelijker
beeld van het Absolute van het Zijn. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De beweging is er, onmiskenbaar en in de twee richtingen exogeen en endogeen, in volume en in de diepte.
Het kan dat die beweging er is opdat de spirit in de mens, ervan de weerspiegeling, ervan het doel zou zijn.

Dit zou dan het grote wonder zijn, dat rakelings loopt langs de zin die hij enkele tijd geleden terugvond in zijn dagboek, overgenomen, stond erbij, uit l’Express. Een losse zin van enkele woorden slechts. Maar een zin om
erover te mediteren, omdat hij, geplaatst in het licht van het dagelijks wereldgebeuren, er Eifeltorens boven uitsteekt.
En hij wil die zin hier herhalen:

Jamais dans l’histoire de l’humanité, il n’y a eu autant de savants à l’écoute de l’univers. Et leurs moissons célestes nous confrontent à un cosmos vertigineux, qui aurait peut-être été programmé pour finalement produire l’homme.

Een kosmos geprogrammeerd om de mens en de geest in de mens voort te brengen en te laten groeien in de richting van het Absolute, wat dit Absolute ook moge zijn. Het Omega van Teilhard de Chardin?

Of, wat ware er van de kosmos, indien de mens er niet was om er over na te denken. Er zou geen Stephen Hawking geweest zijn die ons (7.000 toehoorders in Leuven) gisteren kwam vertellen, hoe die kosmos er kwam en hoe hij is.
Ik vraag me echter af of hij in zijn rede de (geest van de) mens centraal heeft gesteld?