|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Wat de dag soms brengt.
Dag
aan dag ben ik in mijn Blog geconfronteerd met mezelf. Ontleed ik mijn
handelingen, mijn gedachten. Ontleed ik de gebeurtenissen omheen mij. Ontleed
ik in hun geschriften, de gedachten en handelingen van anderen.
Sommige
dagen overheerst duidelijk het mystieke, het religieus-metafysische, om op
andere dagen rationeel en soms agressief te zijn. En ook gebeurt het dat totaal
verschillende elementen samenkomen in een voor mij wondere mengeling.
Men
zegt dat dit iets te maken kan hebben met mijn de stand van mijn bioritmes
intellectueel, emotioneel en fysisch - die gedurende een aantal dagen opgaande
zijn of afdalend, om van tijd tot tijd eens alle samen op een hoogtepunt te
komen afgewisseld met hun samenkomen op een laagtepunt.
Er is dus in mij een wereld van positieve,
neutrale en negatieve krachten aanwezig die me aanzetten dit te doen of dat te
laten, dit te interpreteren als hoogstaand, en dat als minderwaardig, maar hoe
die krachten bepalend zijn voor wat ik schrijf en niet schrijf, is voor mij een
raadsel.
Vandaag las ik de column
van Luuk Gruwez omdat hij zich gewaardigt te schrijven over, wat aartsmoeilijk
is, een dichtbundel. En erover te zeggen wat er kan over gezegd worden en te
zwijgen wat beter gezwegen wordt. Ik begin zijn stijl te kennen, meticuleus tot
op het bot, eruit halend wat er niet in staat en met veel goede wil een idee
opsnuivend, dat er eventueel zou kunnen in aanwezig zijn. Wel wetende hoe
moeilijk het is een goed gedicht te schrijven, en nu ook met zijn bespreking
van de bundel van Toon Tellegen.
Hij heeft al een punt als
hij het Filosofie in negligé noemt en met een indeling
komt als: Bakkeleien met woorden, Kunnen en niet kunnen, Het grote blauwe
niets. Wat dan handelt over woorden met een willetje, over de lezer en over de
schrijver en hierover te zeggen wat er kan over gezegd.
Al hoewel, het hier en ook
in de Standaard overgenomen gedicht, iets heeft, het blijft hangen. En Gruwez
heeft het uitgekozen omdat het hangen en vallen blijft.
want telkens hij niet over liefde schrijft,
wat een enkele keer gebeurt,
opent zich een afgrond voor hem,
net groot genoeg om in te vallen
en de lezer komt binnen, ziet hem vallen,
springt hem achterna.
Vreemde poëzie is het,
alsof poëzie alles kan zijn als de woorden maar beelden zijn met een boodschap,
en de lezer, schrijft Gruwez, en hij zal het wel weten: Hij kan de dichter zowel naar het niets als naar het leven volgen.
En wat even veel poëzie
moet zijn, brengen de tekeningen, door vader Boris Tellegen, aan de gedichten toegevoegd.
Dit is toch de idee van Luuk Gruwez.
*
Ik heb beslist mijn Blogs
van het begin van het jaar tot en met 30 juni, op 1 november uit de ether te
halen. Niemand leest die teksten nog. Het zal dus een zuivering zijn, want alle
begin is moeilijk heb ik eens gelezen als eerste zin in een beroemd boek, dat
in ons Vlaanderen een eerste prijs haalde. Dus het zal ook zo wel zijn.
*
|
