xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Geknipt uit de Standaard van 21 oktober:

‘In de wandelgangen klinkt het dat de contouren van het uiteindelijk compromis almaar duidelijker worden. Het idee van een noodfonds als verzekeraar, waarbij het obligaties van probleemlanden voor een stuk garandeert, lijkt het meest waarschijnlijk. Zo moet er niet meer geld in het fonds, maar wordt het effect wel fors vergroot.

Het scenario van het noodfonds dat uitgebouwd wordt tot een bank die dan bij de Europese Centrale Bank geld kan lenen, is uitgesloten. Ondanks het pleidooi woensdag van Sarkozy.’ (adg)

Deze zienswijze strookt gedeeltelijk met wat ik verwerkt heb in mijn Blog van 18 oktober. Maar ik zag het Fonds niet als geldontlener bij de Europese Centrale Bank. Neen, voor mij was het

1. Een instelling (Fonds, Bank) met een kapitaal dat wordt ingebracht door de landen van de Euro-zone, elk naar hun vermogen. De inbreng in het Fonds is dus een inbreng in het kapitaal van de Instelling. Dit is een noodzakelijke voorwaarde.

2. Deze Instelling garandeert de terugbetaling op de vervaldag van de openbare schuld van alle landen van de Euro-zone. Deze openbare schuld krijgt aldus de waarde van Eurobonds. Maar dit geldt enkel voor de openbare schuld bestaande tot en met een bepaalde datum.

Schulden aangegaan na deze datum krijgen die waarborg niet.

3. De vervaldag, van de op die datum bestaande schuld (de gewaarborgde schuld) wordt in kaart gebracht en ter beschikking gehouden van elke geïnteresseerde.

4. Er zijn landen, Griekenland, die zullen beroep doen op de waarborg van de Instelling. In deze gevallen is het de Instelling die de dienst waarneemt en het kapitaal terugbetaalt (Quid de intresten?).

5. Elk land van de eurozone kan beroep doen op de Instelling, en de uitvoering van de waarborg vragen voor de terugbetaling van een deel of de totaliteit van hun openbare schuld.

6. Evenwel, elke terugbetaling gedaan door de Instelling, voor een land van de euro-zone wordt ingeschreven in een ‘Grootboek van de schuld t.o.v. de landen van de euro-zone die kapitaal hebben ingebracht’.

Er worden dus geen schulden kwijtgescholden, hoogstens heeft er een verschuiving in de tijd plaats, wat de terugbetaling aan de Instelling betreft.

7. De banken worden niet verzocht aan schuldafbouw te doen.
 

Dit is de kans om de euro te redden - er zijn er geen drie - tegen een aanvaardbare kostprijs, te betalen door Europa, omdat ze niet tijdig hebben ingezien dat de Griekse Openbare schuld tot abnormale hoogtes aan het groeien was. Als bank zou ik hier mijn bedenkingen bij hebben. 

Om dan maar niet te spreken van de Griekse minister van Financiën, hoe durft die zich tonen in Brussel.