xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Er is ook, krachtiger dan ooit voorheen, en het was Vergilius die de woorden van Dante sprak:

“dat het noch neergezeten op het dons noch onder de dekens gelegen, dat je roem verwerft en dat hij die zijn leven aldus doorbrengt evenveel sporen nalaat als rook in de lucht en schuim op het water”[1].

Wat hij toepaste op zijn persoon waarbij alle creatieve krachten in hem, gericht waren op het nalaten van een blijvend, levend iets, dat van hem nog zou verhalen, de tijd in. Tot het uiteindelijk, maar dan hopelijk ver erna, vergaan zou tot de letters van een naam in een oud register.

Zo had hij al eens, met zijn tekeningen, een intense poging gedaan zijn leven te verlengen en had hij een periode gekend waarin hij, met sobere middelen getracht had, op grote witte bladen Schoeller-papier, met potloden van verschillende hardheid, het wondere leven van de natuur te benaderen . Zijn betrachting was de groei van mossen op rotsen en stenen, de fascinerende nervenstructuur van rottende bladeren, de geheime kracht van het bevruchten, aanwezig in meeldraden en stampers, weer te geven en aldus het verborgene erin, zoals in de fossielen ervan, te suggereren.

Maar hoe eenvoudig van vorm de elementen optraden in de tekening en hoe geheimzinnig ook de opbouw ervan was, was hij er wel ooit in geslaagd iets van wat zijn bedoeling was, over te brengen in zijn potloodlijnen en trachtte hij niet te tekenen wat niet te tekenen was?

Maar als oningewijde in de tekenkunst scheen het hem toe, dat enkel het tekenen van het onvatbare de moeite loonde, en dit betrachten hield hem uren weg uit de wereld, met enkel de muziek, Bach als Ravel, als Mahler, als zuurstof in de ruimte over hem.

Niemand zal ook maar enig vermoeden hebben gehad van de innerlijke vreugde die hij kende, de impuls van zijn hand te blijven volgen en te zien hoe op het blad, geleidelijk aan, de sluimer van de levensenergiën, in lijnen en tekens werd opgebouwd, om dan op het einde vast te stellen, dat eens voltooid, eens zijn naam eronder geplaatst, de tekening begon te leven en hem aanstaarde vanuit haar eigenheid.

Dit was een grote periode geweest, het leven van de tekenaar die hij was, naast zijn leven van elke dag als echtgenoot en vader, ingeschakeld in de  maatschappij en als ambtenaar, in het economische, financiele leven van het land. Maar langzaamaan vervaagden zijn pogingen, groeiden ze niet verder uit, omdat het familiale en het professionele een te grote druk uitoefende op zijn doen en laten. 

Vandaag is de Elihoe in hem opgestaan en weet hij, dat het nu, eens en voor altijd, de tijd is van het woord en dat de simpelheid van het potlood op het wit blad vervangen moet worden door de volheid van het woord op witte bladen, om in tekens te bewaren en uit te dragen, wie hij was en wie hij zijn wou, als mens onder de mensen.