xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

De aanhef van het boek dat geschreven wordt ontstaat hier, in de kamer van deze oude woning, waar geslachten van vader op zoon hun dagen en hun adem hebben gebrand in de zware eiken balken van de zoldering en in de donkerte van de open haard.

En dit ver voor hij, Ugo, hier kwam, veel verder dan halverwege. Hier kwam van uit de holte van de tijd,
om er het boek na te laten van de mens die hij was, die hij wilde zijn en die hij had kunnen zijn onder de mensen.

Het geschrevene ontstaat hier, binnen deze muren, ook uit de rozenvelden, de weiden en de akkers, de luchten en de wegen; ontstaat hier, ook uit een dichtgegroeid woud met varens in de zomer en bramen en netels in de herfst. En dwars er doorheen zal hij een holle weg nemen waarvan de bermen begroeid zijn met gebeurtenissen, die alle, hoe groot of hoe klein, hun impact hebben gehad op het punt waar het boek in potentie geborgen ligt en van waar het nu, reëel, in deze vroege morgen van deze vroege herfst vertrekken moet om uit te komen in dat andere punt dat zich duidelijk aan het voorbereiden is.

En het is hij, Ugo d’Oorde, die optreedt in naam van het boek en zich hierbij voelt als Elihoe, die oordeelt in dit van Job, dat hij te lang al heeft gewacht om te zeggen wat hij te zeggen heeft.

En Ugo, als hij denkt aan Elihoe, hij de morgenstilte breekt van het huis als hij luid op zegt, zijn woorden weergalmend in de haard:

“Elihoe, ik ook steek vol met woord en argument, ik ook word opgehitst door wat me roert en gistend is als jonge wijn die nieuwe zakken dreigt te scheuren”[1].

En het is exact dat hij zich vereenzelvigt met Elihoe, omdat gedachten roepen om te worden neergeschreven en aldus bewaard te blijven – hopende, hopende zoals Ovidius, tot lang erna – ook omdat zoveel nog te lezen is, te begrijpen is, te verwerken is; ook omdat de geest hem wakker houdt en ideeën zich verdiepen om uit te komen op nieuwe ideeën; ook omdat het grote mysterie van het ‘zijn’, oneindig veel facetten vertoont en de lichtinval hem soms overhoop haalt.

En dan vooral omdat hij denkt dat de Groot-Levende, onverklaarbaar, onvoorstelbaar, ontegensprekelijk, niet is wat hij denkt dat Hij is. Maar dat Hij negenennegentig maal IS.

Om al deze redenen en er zijn er nog vele andere, deze roekeloze, gotische woorden. Gotisch, waar gotiek verwijst naar het metafysische, het transcendente; roekeloos omdat hij niet weet waar hij uitkomen zal. En of hij uitkomen zal?

Maar hij heeft altijd gedacht dat hij een man was van de gotiek, en dit, vooraleer hij één woord had neergezet. En zoals de kathedraal haar wortels heeft hoog in de luchten, zo wil hij zijn woorden halen, niet alleen op aarde, wat maar normaal zou zijn - de kathedraal ook haalt haar krachten uit de aarde - maar vooral  halen in de brede strook geest die hoog boven de aarde drijft en beschikbaar is, zoals water en aarde, zoals vuur en luchten.

Die geest daar boven is brokaat, is paarlemoer. De kamers van het huis zijn er mee behangen alsof het woorden waren van Bijbel en Koran in letters die eeuwig zijn en reiken tot in de verste hoeken van de tijd.

Hij droomt maar wat, het ganse boek is een gedroom.

Dit is, van al wat is, de toonaard van het boek.