De trias politica of de dictatuur

In een reactie tegen de onbeperkte macht van de vorsten, formuleerde de Franse Verlichtingsfilosoof Montesquieu (1689-1755) het principe van de scheiding der machten: de wetgevende, de uitvoerende en de rechterlijke macht moeten elkaar bewaken om een afglijding naar de dictatuur onmogelijk te maken en het principe drong door na de Franse revolutie van 1789.

Volgens Montesquieu nam het despotisme toe — niet door de macht van de adel, zoals men geneigd kon zijn te denken, maar net andersom ingevolge haar tanende macht: de adel beschermt namelijk het volk door de handhaving van edele principes maar onder de toenemende invloed van de handelaren, verdwenen die principes en moest alles wijken voor de macht van het geld. In zijn Perzische brieven (— een satire uit 1721 op de Franse staat via de commentaren van twee Perzen op bezoek in Europa — NB: de Perzen woonden samen met nog andere volkeren zoals de Meden voornamelijk in het huidige Iran) noemt Montesquieu de monarchie wegens haar absolutistisch karakter een 'fataal wapen'. In Over de geest van de wetten (De l'Esprit des Lois) uit 1774 werkt hij dit uit en keert hij zich tegen slavernij en tirannie.

Het huidige tijdperk vertoont een opvallende gelijkenis met dat van de absolute vorsten van Versailles, waarvan de zonnekoning het toonbeeld is en het doet ook denken aan het despotisme van de waanzinnige keizer Nero. In de beide historische gevallen gaat het in wezen om de zelfvergoddelijking van de mens, welke paradoxaal genoeg getuigt van zijn tegendeel, met name het morele verval of de verdierlijking. Kenmerkend voor het morele verval is het totaal verdwijnen van de waarden en van alle kwaliteiten, zodat uiteindelijk alleen nog de lege kwantiteit rest, welke het best verbeeld wordt in het boven alles aanbeden geld. Het geld is god, de religie is de onverzadigbare hebzucht — een verslaving — en de mens is voortaan wat hij bezit, wat wil zeggen dat hij gereduceerd werd tot een ding en dan nog een per definitie altijd onaf ding — precies omdat hij nooit genoeg heeft. Men is wat men bezit maar dat bezit is nooit groot genoeg en zo is men altijd het tekort eigen aan de onverzadigbaarheid of de verslaving. Daarom ook valt men niet zozeer samen met wat men heeft maar veeleer met wat men zal blijven missen, namelijk 'alles', en zo is de mens die god wil zijn, uiteindelijk de zielige slaaf van een onverzadigbare grootheidswaan. Waar hier in het westen de voorgaande generaties die de oorlog hebben beleefd, nog de deugd van de tevredenheid hoog in het vaandel voerden, zweren hun kinderen en hun kleinkinderen met nog veel meer vuur bij de ontevredenheid als hoogste deugd, want men gelooft dat de kiemen van de vooruitgang liggen in de strijd om altijd meer en beter. Altijd meer en beter dan de anderen, meer bepaald, wat betekent dat de concurrentie de plaats heeft ingenomen van de samenwerking. De medemens heeft zich getransformeerd van compagnon tot tegenstrever of van vriend tot vijand en zo ook heeft nog voor het verdwijnen van de laatste getuigen de vrede opnieuw plaats gemaakt voor de oorlog.

De oorlog: Hitler is terug, de despoot, de megalomaan die de blinde heers- en hebzucht van de afgestompte massamens verbeeldt. De massamens is afgestompt, blasé, door overdadig genot ongevoelig geworden. De massamens is niet het groepsdier, dat immers nog empathisch reageert: de massamens mist elke empathie, hij is de exponent van de psychopaat. Waar in de jaren onmiddellijk na de jongste wereldoorlog de Verenigde Naties het roerend eens waren dat men aan mensen die hun land moeten ontvluchten, asiel verschuldigd is, onderdak, bescherming en hulp, gelooft de nieuwe generatie, de generatie der onwetenden, dat zij rechtmatig handelt als zij aan hen die smeken om een brood, een steen geeft. Het geloof in het principe van de liefde en in de vermenigvuldiging van de broden en de vissen, is ver zoek en heeft plaats geruimd voor de vermenigvuldiging van het geweld door het principe van de wraak. In de met vrees en haat beladen uitlatingen van door een blinde massa verkozen beleidslieden, toont zich de lelijkheid van onwetendheid, luiheid en lafheid die voor misdadigers kenmerkend is: zij beroven, verkrachten, mishandelen en vermoorden in de regel niet hun meerderen of hun gelijken doch wie zwakker zijn dan zijzelf. Alleen het recht en de rechtspraak staan hen nog in de weg, het liefst willen zij zichzelf beoordelen, zoals ook Lodewijk XIV dat deed en Nero: zij vonden van zichzelf dat zij grote dichters, kunstenaars en geleerden waren, dat zij de waarheid in pacht hadden en dat zij geen rechters nodig hadden, dat zij hun eigen rechters hoorden te zijn, precies zoals de despoten van voorheen. Naar de hel met Montesquieu, zo scanderen zij: naar de hel met de scheiding der machten, en aan ons de absolute willekeur! Naar de hel met de asielzoekers en de sukkelaars! En reeds zijn ze terug, de concentratiekampen van Adolf Hitler, de prikkeldraad, de muren, de honger, de ziekten en de massagraven. Maar hoe kan het ook anders in het tijdperk van het gouden kalf?

(Jan Bauwens, 10 december 2016)

Verwijzingen:

https://nl.wikipedia.org/wiki/Absolute_monarchie

https://nl.wikipedia.org/wiki/Montesquieu

https://nl.wikipedia.org/wiki/Trias_politica           

https://nl.wikipedia.org/wiki/Perzen

Hermaakte mensen: een gevolg van onverdraagzaamheid

Over de waanzin van de 'maakbare mens'

Stel eens dat nieuwe bouwnormen eisen dat alle gebouwen en voorwerpen dienen gemaakt te worden op maat van mensen met een gemiddelde lichaamslengte, wat hier ten lande zowat 175 cm zal zijn (*) en stel dat uitzonderingen niet geduld worden. Een probleem rijst dan voor kabouters en voor reuzen — een probleem dat op het eerste gezicht niet zo enorm lijkt (kabouters lopen met gemak onder deuropeningen van 175 cm door) maar dat bij nader toezien het leven van een aantal mensen bijzonder lastig maakt.

Want niet alleen het deurportaal vereist dat reuzen zich moeten bukken: ook de hoogte van de zolderingen, niet alleen in openbare gebouwen maar ook in de eigen woonst, moet aan die bouwnormen voldoen en een persoon met een lichaamslengte van 200 cm moet zodoende ook overal gebukt lopen. De ene leert wat door de knieën gebogen te stappen, een ander kromt zijn rug, een derde combineert die beide compensaties. Moeite hebben reuzen ook om plaats te nemen op stoelen achter tafels die alleen voor normale mensen passen of in auto's, trams, vliegtuigen en bussen.

Het is makkelijk te voorspellen: ten gevolge van die intolerante doch strenge bouwnormen zouden bepaalde mensen zodanig lijden dat ze er misschien wel zouden gaan aan denken om aan hun lichaamslengte te laten sleutelen. Langdurige en pijnlijke operaties dus en zonder garantie op succes, maar lukt het wél en is een min of meer normale lengte het gevolg, dan blijft men voortaan gespaard van de hel die het ongepast-zijn meebrengt in een wereld die abnormaliteit zo bitter hard bestraft.

Zoals elkeen die over een heel klein beetje gezond verstand beschikt, zal opmerken, had wat meer verdraagzaamheid en soepelheid inzake bouwnormen, de ellende van die pijnlijke operaties met ook nog eens de onvermijdelijke verminkingen, kunnen voorkomen. Het is de primitieve idiotie van het aloude hokjesdenken welke mensen dwingt zich in vooraf ontworpen vakjes te gaan wurmen: de vakjes zijn er niet voor de mens maar de mens is er voor de vakjes; de vakjes moeten niet passen rond de mens maar de mens moet passen in de vakjes; de vakjes zijn niet te klein voor de mens maar de mens is te groot voor de vakjes en past men niet in een vakje dan dient niet het vakje doch de mens te worden veranderd — ziedaar een gedaante van de aloude middel-doelomkering die niet alleen rampzalig is voor mens en natuur maar die zich bovendien wil voordoen als vooruitgang, bevrijding en emancipatie!

Nieuwe wetenschappelijke ontwikkelingen maken het vandaag mogelijk dat mannen worden omgebouwd tot vrouwen en omgekeerd. Maar dat zijzelf die willen omgebouwd worden nu vragen om (enkele van) de ooit vereiste onomkeerbare operatieve ingrepen achterwege te mogen laten, brengt een waanzin en een enorme vergissing aan het licht. Deze wens, welke nu ook wordt ingewilligd door de wetgever, (**) toont namelijk aan dat niet zozeer het fysieke man- of vrouw-zijn de oorzaak is van het persoonlijke leed van wie zich niet in het eigen lichaam thuis voelen maar wel de perceptie van hun ambivalente fysieke verschijning bij derden... in een maatschappij die van mensen eist dat ze hetzij man hetzij vrouw zijn en niets daartussen of daarvan verschillend!

Met de nieuwe wetten lijkt de categorie van de transgenders in zekere zin overigens een beetje meer naar die van de travestieten over te hellen en travestie heeft in de eerste plaats met rolmodellen te maken: het volstaat daar om van naam en van kleren te wisselen teneinde de rol te krijgen van een personage waarin men zich beter voelt.

Maakt de man de mens zoals de kleren de man maken (en zo ook de vrouw) of moet men veeleer het aloude essentialisme aanhangen en de buitenkant bestempelen als niet wezenlijk voor het zijn? De wetenschap neigt er vandaag alvast toe het eerste voor waar aan te nemen: men zegt steeds vaker dat de (uiterlijke) komedie vooraf gaat aan de innerlijkheid en dat de ziel een product is van sociale interactie. Vooral acteurs en gedragspsychologen hangen deze mening aan daar zij ondervinden dat het uitlokken van de lach, mensen opvrolijkt terwijl het uiten van jammerklachten ons bedroeft. De ziel is maakbaar, zo zeggen zij: onze literatuur, muziek en andere kunsten bepalen haar inhoud. Ook schoonheidsspecialisten en mensen uit de modewereld weten dat we ons inderdaad ook beter voelen als we er goed uitzien.

Maar uiteraard is die menig even kortzichtig als de essentialistische: het staat weliswaar vast dat tranen verdrietig maken en dat het lachen opvrolijkt, maar dit verschijnsel zegt helemaal niets over de maakbaarheid van onze ziel, het werpt slechts licht op het feit dat de uitingen van onze gevoelens in functie staan van de overdracht ervan op derden. Als we triest zijn, moeten we huilen teneinde anderen over onze specifieke gemoedstoestand te kunnen informeren op een manier die onmiddellijk hun empathie uitlokt; zij nemen onze mimiek over en voelen dan wat ook wij voelen omdat met een specifiek innerlijk gevoel ook een specifieke mimiek overeenkomt. Het gaat dus om een tweerichtingsverkeer dat door onze communicatie vereist wordt. En iets gelijkaardigs zal ook wel spelen inzake de problematiek van de genderidentiteit — wat de zaak er niet makkelijker op maakt.

Alvast staat als een paal boven water dat de nu snelle wetsaanpassingen voor geslachtsverandering niet zozeer getuigen van een toegenomen tolerantie inzake onze menselijke diversiteit of voor een toename van de menselijke autonomie ingevolge de wetenschappelijke vooruitgang. Als men bedenkt dat mensen aan zichzelf gaan sleutelen omdat de maatschappij van hen eist dat ze man of vrouw zijn en niets daartussen, dan wil zulks zeggen dat onze maatschappij intolerant is, zelfs zodanig intolerant dat zij mensen ertoe dwingt om een door de natuur gemaakt lichaam om te bouwen volgens de modellen waarvan zijzelf de architect is, zijnde de enge categorieën van man en vrouw.

Het mag worden gezegd dat met deze vormen van hoogheidswaanzin de staat steeds vaker de kerk naar de troon steekt.

(Jan Bauwens, 8 december 2016)

Verwijzingen:

(*) http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/wetenschap/1.2722559

(**) http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/binnenland/1.2838673

Het begin van een dictatuur

Wanneer dictatoriale regeringsvormen in een staat naar binnen sluipen, zijn de eerste tekenen hiervan vaak te vinden in zich als mededelingen verkappende bevelschriften. De burgers worden aangesproken door een overheid die verklaart het goed te menen met de bevolking, terwijl de regering in feite elke mogelijkheid op het in vraag stellen van haar (al dan niet expliciet medegedeelde) beslissingen en bevelen a priori onmogelijk maakt en zij doet dat middels het inbouwen van een dreiging met sancties die de onderdanen om het zo te zeggen tot een quasi blinde gehoorzaamheid aanmaant.

Een brief is een schriftelijke mededeling van een persoon — de afzender, namelijk de persoon die de brief geschreven heeft — aan een ander — de geadresseerde, zijnde de persoon van wie verwacht wordt dat hij de brief zal lezen, maar als de geadresseerde ontbreekt, kan er geen sprake zijn van een brief omdat er dan geen sprake kan zijn van een mededeling aangezien diegene aan wie de mededeling gedaan wordt, ontbreekt. (°) Pamfletten verkeren in dat geval en zij worden gelezen door degenen op wiens territorium de wind hen blaast — tenminste indien de strooibrieven de nieuwsgierigheid van hun vinders kunnen wekken. Meer hedendaagse verschijningsvormen van dergelijke 'mededelingen' zijn radio, televisie, internet en nog andere gedaanten van wat in wezen louter 'reclame' is — wat overigens 'omroep' betekent en het gaat daar nota bene om een niet officiële en derhalve tot niets verplichtende 'belleman'. Maar reclame, televisie en via deze kanalen ook allerhande mededelingen, tegelijk aan iedereen en aan niemand, zijn alles behalve onschuldig en blijven helemaal niet zonder invloed.

Brieven en mededelingen zonder geadresseerde, zijn geen mededelingen maar dat zijn ze evenmin indien de naam van de afzender ontbreekt, er is dan immers geen persoon die de mededeling doet terwijl mededelingen zichzelf niet kunnen doen, zij worden per definitie gedaan door personen. Brieven waaraan de naam van de afzender ontbreekt, noemt men ook wel anonieme brieven: het zijn vaak dreigbrieven, waarbij diegene die zijn bestemmeling voor schut zet, zichzelf verbergt; de bestemmeling moet veronderstellen dat de afzender bestaat aangezien er een mededeling wordt gesuggereerd, maar hij kan hem niet ter verantwoording roepen omdat zijn naam ontbreekt en hij is derhalve het slachtoffer van geweld.

De convocatie — welke het wezen is van de intermenselijke communicatie — ontbreekt eveneens in 'mededelingen' waarbij de afzender zich verschuilt achter de naam van een groep of een bende, zoals de bende van Jan De Lichte, of ISIS, maar het kan ook gaan om een officiële instantie. In dat laatste geval is er helemaal niets aan de hand waar de instantie haar mededeling doet via een van haar vertegenwoordigers, die zich zodoende borg stelt voor de mededeling en voor haar inhoud en tot wie men zich kan richten om de mededeling te beantwoorden — per definitie persoonlijk omdat een onbeklede functie niet functioneert en er derhalve geen is. Ontbreekt echter de vertegenwoordiger, dan gebiedt het beginsel van de voorzichtigheid de bestemmeling om geen acht te slaan op de 'brief' omdat hij de authenticiteit ervan niet kan achterhalen, hij kent immers de naam van de briefschrijver niet en niemand heeft zich voor de mededeling borg gesteld.

Vergelijkbaar met anonieme mededelingen en met mededelingen door een groep zonder persoonlijke vertegenwoordiger, zijn de mededelingen die uitgaan van een groep zonder een vaste vertegenwoordiging. Het gaat dan om een groep die weliswaar vertegenwoordigd wordt maar dan wel door steeds wisselende individuen. Het effect daarvan is dat de aansprakelijkheid of de verantwoordelijkheid van de groep aldus verdeeld wordt over verschillende, wisselende individuen en daardoor in feite zeer sterk gereduceerd wordt of zelfs geheel de mist ingaat. Men kan iemand van de vertegenwoordigers ter verantwoording roepen, maar die kan op zijn beurt de verantwoordelijkheid doorschuiven naar een ander en uiteindelijk is er niemand die effectief de verantwoordelijkheid neemt, zodat het antwoord op de vraag die men stelt, wegblijft: “The answer is blowing in the wind”. Een individu dat door een bende lastiggevallen wordt, nu eens door het ene bendelid, dan door een ander, vervolgens door weer en ander, en zo voort, vanuit steeds wisselende en onverwachte hoeken, kan zich niet verdedigen en geraakt op de lange duur uitgeput. Dat is bijvoorbeeld het geval waar iemand herhaaldelijke plagerijen of verwijten moet aanhoren van steeds wisselende onbekenden: hun gedrag getuigt ervan dat de plagerijen uitgaan van een gecoördineerde groep en dat ze gepland zijn, maar het slachtoffer weet niet tot wie zich te richten, mogelijkerwijze krijgt hij het brein van de bende zelf nooit te zien. Verdeelde verantwoordelijkheid of onverantwoordelijkheid is er ook waar beslissingen het resultaat zijn van een stemming, ook als deze wordt voorafgegaan door discussies met redelijke argumenten, omdat die redelijkheid — een kwaliteit — geheel wordt teniet gedaan door de uitkomst van de stemming welke nog louter een getal is — een kwantiteit — en zo bevat elke democratie die zich nochtans zozeer beroept op redelijkheid en overleg, in zich de kiemen van de volstrekte redeloosheid van het toeval en van het recht van de sterkste.

Stelt niemand zich persoonlijk borg voor de mededeling of de brief, dan gaat het niet om een mededeling. Suggereert de 'brief' alsnog dat de afzender bestaat, zij het verborgen achter bijvoorbeeld een zekere (al dan niet officiële) instantie, dan gaat het ook hier niet om een mededeling maar bijvoorbeeld wel om een bevel. De zaak is nu dat in een wereld van steeds meer gesofisticeerd bedrog, heel wat bevelen zich op een bijzonder verraderlijke manier verkappen als mededelingen en zo ook verkapt zich de dictatuur in de democratie.

Nu kan een bevel enkel nog beantwoord worden met een daad. Een bevel wordt al dan niet opgevolgd. Gaat het bevel uit van een machtige instantie en wordt het opgevolgd, dan handelt diegene die het bevel uitvoert, onder dwang; hij handelt immers niet zelf want door het bevel uit te voeren, geeft hij zijn eigen wil op, depersonaliseert hij zichzelf en wordt hij een gewillig of willoos instrument van degene die hem beveelt. Weigert hij daarentegen om zijn persoonlijkheid op te geven, dan dient hij te weerstaan aan het bevel en betaalt hij daarvoor met het gedwongen ondergaan van een sanctie of dus met de prijs van (een stuk van) zijn vrijheid. Maar het is duidelijk dat in een dergelijke communicatie tussen partijen met onderlinge machtsverschillen, niet langer sprake kan zijn van intermenselijke communicatie: hier is het recht van de sterkste aan de orde, de dictatuur, de dwingelandij, de volstrekte onvrijheid, waarbij onze daden niet langer bepaald worden door inzicht en redelijkheid maar door dwang.

Voorbeelden van verkapte dwingelandij vindt men vandaag in heel wat communicaties van de regering aan het volk. Zeer uitgesproken misdadig is het onder druk zetten van minder weerbare sectoren van de bevolking om 'vrijwillig' afstand te doen van bepaalde rechten. Zo worden minder mondige mensen ertoe aangezet om vormen van arbeid te aanvaarden buiten het normale circuit dat de toekenning van allerlei rechten moet garanderen. Via de zogenaamde 'werkwinkel' vraagt de regering aan werkzoekenden om in ruil voor de uitkering die zij genieten, iets voor de gemeenschap terug te doen en aldus een nepjob te aanvaarden, die neerkomt op een werkzaamheid welke niet strookt met de vrije keuze, de capaciteiten en de opleiding van de werkzoekende (zoals door de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens wordt vereist) en waarbij aan het minimumloon en aan de andere sociale rechten al helemaal niet meer gedacht wordt. De regering die verantwoordelijk is voor het voorzien van voldoende arbeid aan de bevolking — de belastingbetaler onderhoudt de werknemers van de Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening — en die zich van deze taak niet kwijt ingevolge een onkunde welke onvermijdelijk resulteert uit de algemene vriendjespolitiek, schuift de schuld voor de werkloosheid in de schoenen van de burgers alsof het de taak was van een smid om naast zijn stiel ook nog eens onderlegd te zijn in allerlei marketing-taken, in briefschrijverij en in boekhouding, want hij dient ook nog eens een boekhouding aan te leggen van de inspanningen die hij levert om aan werk te komen nadat een onbekwame regering ervoor gezorgd heeft dat hij zijn producten niet meer aan de straatstenen kwijt kan. Boekhoudkundige, literaire en marketing-taken behoren helemaal niet tot het werk van de smid, het zijn plichten van de overheid jegens de burgers: de smid moet kunnen smeden, de leraar moet kunnen lesgeven en de verpleger moet kunnen verplegen maar het scheppen van de mogelijkheden tot het uitoefenen van het beroep behoort tot de taken van de overheid en waar zij aan deze plichten verzaakt, pleegt die overheid broodroof op het volk. Het is erger dan pervers wanneer een regering het volk niet alleen broodrooft maar het bovendien ook nog eens bestraft nadat zij het eerst tot slachtoffer heeft gemaakt van aan haar corruptie. (°°)

Waar de overheid zich tot werklozen richt met zogenaamde werkwinkels, camoufleert zij in wezen de invoering van het kastenstelsel in het westen van de eenentwintigste eeuw, wat neerkomt op de terugkeer van de slavernij.

Zie ook: De terugkeer van de slavernij: http://www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=1634899  (°°°)

(Jan Bauwens, 3 december 2016)

(°) Dergelijke mededelingen worden evenwel als zodanig getolereerd in de geheel onschuldige vorm van het gebed, waarbij zij gericht zijn aan een persoon wiens bestaan afhankelijk is van het geloof van zijn aanspreker — tenminste indien het gaat om een communicatie binnen de context van een (erkende) religie [in de praktijken omtrent de (joodse) klaagmuur of in allerlei gebedsvormen] omdat wie zich richten tot niet erkende onzichtbare personen, dreigen als krankzinnig te worden bestempeld.

(°°) Wanneer in een geschrift dat zich presenteert als een brief terwijl het in feite een pamflet is omdat de naam van de afzender ontbreekt, de anonieme veronderstelde briefschrijver aan de geadresseerde vertelt dat hij hem aanschrijft met de bedoeling om hem een brief te leren schrijven — bijvoorbeeld een sollicitatiebrief — zou men al bijzonder naïef moeten zijn om een dergelijk geschrift ernstig te nemen. Gaat het bovendien om een geschrift dat zich voordoet als zijnde afkomstig van een officiële instantie, dan zou het ernstig nemen van dat geschrift impliceren dat men het mogelijk, ja feitelijk acht dat de regering zelf geheel onbekwaam is inzake een van haar belangrijkste functies, met name de communicatie met de burgers. Edoch, kennelijk worden dergelijke, zich als officiële brieven presenterende pamfletten, heden ten dage onder de bevolking verspreid, bijvoorbeeld daar waar zij werklozen op stang jagen door hen met het dreigement van algehele financiële drooglegging, te dwingen tot het volgen van, jawel, cursussen waarin zij brieven — sollicitatiebrieven — zullen leren schrijven. En ofschoon de betrokken instanties beweren dat zij voor een geïndividualiseerde aanpak gaan, sturen zij die brieven niet alleen naar analfabeten maar evenzeer naar universitair geschoolden en zelfs naar beroepsschrijvers. Met andere woorden wil een regering die dergelijke praktijken beoefent, de taak van de werkvoorziening, welke uiteraard toekomt — zoals de naam zelf het zegt — aan de Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening en dus aan de regering, in de schoenen van de werknemers schuiven, precies zoals de magazijnen de kopers van hun waren steeds vaker opzadelen met de taak die voordien door betaalde kassiersters werd volbracht.

(°°°) Tweehonderd jaar geleden, meer bepaald in 1813, en dat is nog vijf jaar vóór de geboorte van Karl Marx, richtte Napoleon Bonaparte een solidariteitsfonds op voor invalide mijnwerkers en voor hun achterblijvende gezinnen. Een verzekering voor gezinnen van zeelieden volgde in 1844. Dan kwamen de eerste voorbereidselen tot de oprichting van de vakbonden (het Communistisch Manifest dateert van 1848) en pas een eeuw geleden kregen de eerste sociale wetten in België vorm, met onder meer de belangrijke wet op de bescherming van het loon van 1896. Nu, amper honderd jaar oud, dreigt ons sociaal stelsel op sluikse wijze en mede door een maatschappij die Orwell's 1984 naar de kroon steekt, zonder al te veel verzet en in geen tijd volledig ondermijnd te worden.

Uitgerekend in het geboorteland van Marx behoren de minimumlonen dankzij de CDU van Merkel al tot het verleden: jobs worden steeds vaker toegekend aan die werknemers die geen looneisen stellen, zodat geleidelijk al het sociaal beschermde werk muteert in slavenarbeid. Maar ook bij ons worden de sociale wetten heden feitelijk afgeschaft. Enerzijds door het onbestraft laten van onderbetaald werk, verricht hetzij door illegalen, hetzij in landen waar geen sociale wetten gelden, maar anderzijds ook en vooral door het onder druk zetten van werklozen die dan in allerlei nepstatuten worden geperst. Werkzoekenden worden een eerste keer gestraft waar zij van een falende regering geen werk krijgen aangeboden, een tweede keer waar diezelfde regering hen onder druk zet om feitelijk ongeacht welk werk te aanvaarden tegen vergoedingen die het wettelijke minimumloon niet eens benaderen. Het PWA of de zogenaamde werkwinkel is hiervan een schoolvoorbeeld. Deze instelling zwaait naar de 'werknemers' toe met de welluidende terminologie van het "maatschappelijk engagement", terwijl alle participanten aan dit verraderlijke systeem zich de facto aansluiten bij de actieve ondermijning van het sociale zekerheidsstelsel op dezelfde manier waarop illegalen dit doen of werkgevers die produceren in wetteloze streken.

De huidige macht toont haar dictatoriaal, fascistisch en totalitair karakter vooral in haar onduldzaamheid jegens kritiek, oppositie of tegenkanting, alsook in de achterbakse manier waarop zij zichzelf bestendigt en uitbreidt. Voor de slechte verstaander: het gaat hier om de macht van het volstrekt anonieme geld dat zich voor haar blinde, onmenselijke en ontmenselijkende bewegingen helemaal niet verantwoordt en daartoe ook niet gedwongen kan worden. Het is die macht van de banken die ons Europa door de strot ramde met de bedoeling dat deze dictatuur van onverkozen ambtenaren zou fungeren als haar feilloze verzekeringsmaatschappij. Immers, banken halen hun winst uit leningen die corrupte politici in de naam der burgers bij hen aangaan en wanneer een land naar het failliet afglijdt en de banken dreigen te zullen moeten fluiten naar hun centen, worden de 'solidaire' buurlanden aangesproken om de tekorten bij te passen. Het rad dat de Europeanen vandaag voor de ogen wordt gedraaid, verkapt slechts die ongebreidelde roof van rijk op arm.

In Griekenland protesteerde Papandreou tegen deze vreselijke volksverlakkerij en hij werd prompt vervangen door gewezen bankdirecteur Papadimos. Hier ten lande riep ABVV-voorzitter Rudy De Leeuw op tot staking en hij werd door de kennelijk in het gareel van het gouden kalf lopende media publiekelijk aangevallen en hoe dan ook besmeurd zonder dat daartoe ook maar enige wettige grond bestond. Dit alles is uiteraard pas mogelijk door een grondige verdraaiing van de feiten in de beeldvorming van de huidige media, die ooit "de vierde macht" werd genoemd — een macht met name naast de wetgevende, de rechterlijke en de uitvoerende. Vandaag controleert het systeem niet alleen de media (en dat was heus niet alleen in het voormalige Italië van Berlusconi het geval) maar bovendien bewijzen de dagelijkse schandalen onder politici dat van het principe van Montesquieu — de driedeling der machten — in de praktijk niet veel meer overschiet.

Journalisten en mediafiguren die hun boekje te buiten gaan, worden afgezet, en sinds de affaire rond Tsjernobyl in 1986, toen weerman Armand Pien door Miet Smet gedwongen werd te liegen over de radio-actieve neerslag over ons land, weten we ook voor eens en voor altijd dat onze media leugens verkondigen onder politieke druk. De professionele selectie van bekwame lui via het mechanisme van de hogere studies wordt stelselmatig opzij geschoven en vervangen door de zich opdringende willekeur van politieke benoemingen, zodat geschoolde lui kunnen vervangen worden door meegaande marionetten. Om bij het onschuldige onderwerp van het weer te blijven: in de winter van 2012 verkondigden een aantal weermannen voor miljoenen televisiekijkers dat het zeventig jaar geleden was dat het in februari nog zo hard vroor, waaruit men met kritisch observator Dirk Biddeloo in de Gazet van Antwerpen kan besluiten dat ze ofwel de winter van 1956 over het hoofd zagen, ofwel niet eens meer kunnen tellen. En als Het Laatste Nieuws vertelt aan zijn lezers dat de mensen hun vakbonden de rug hebben toegekeerd, gaan ze het op de koop toe geloven en sluiten zij zich alras bij de fictieve vakbondslozen aan, zodat middels dit louter psychologische trucje dat zinspeelt op de massahysterie, de vakbonden effectief worden geraakt. Ja, zo redeloos werkt macht, zo makkelijk laten wij ons in de doeken doen.

En nu ook echt de honger in Europa intreedt en de Grieken met steeds grimmiger massa's door de straten spoken van dit zopas nog cultureel zo hoog verheven land van Hellas — de bakermat onzer beschaving! — zal het er ook hier niet makkelijker op worden. In een land dat niet zo lang geleden de pilaren van de aula van een universiteit door zogenaamde kunstenaars heeft laten behangen met plakjes ham, wordt er om honger ten hemel geschreeuwd, zo wil het nu eenmaal de wet van de hubris. (*) Ja, nu ligt hij in al zijn glorie uitgerold, de rode loper, voor de intrede der slavernij. (J.B., 17 februari 2012) Noten: (*) Zie bijvoorbeeld Kris Vansteenbrugge, Uit het schuim van de zee. De Griekse Mythologie in 136 verhalen: http://www.bloggen.be/dzeus/archief.php?ID=1188773  .

            Het klimaat: 10 jaar van  leugens            

            Over de klimaatsverandering

Het plan achter de gebeurtenissen

Een beknopte beschouwing bij de presidentsverkiezingen in de VS —

Het volk van de zo moeizaam verworven rechten en vrijheden beroven en de massa opnieuw tot het gehoorzame trekpaard maken — niets minder dan dat is in twee woorden het plan van een financiële elite achter de gebeurtenissen in de nieuwste wereldgeschiedenis.

Het is ontegensprekelijk zo dat de mens zich op menig vlak heel duidelijk van de (andere) dieren onderscheidt en even onbetwistbaar is het dat dit onderscheid hem slechts zelden siert. Om het met een enkel beeld te zeggen, ziet men in een school vissen de kleintjes in het midden zwemmen, aldus beschermd door een schild van volwassen exemplaren aan de buitenkant, terwijl in mensenscholen de kinderen en de weerlozen het levend schild uitmaken omheen een kern met daarin veilig geborgen: koningen, presidenten en politici.

In nood zal een moederdier nog haar leven schenken aan haar jong en min of meer primitieve en derhalve nog natuurlijk levende ouders zullen zich in oorlogstijd het voedsel uit de mond sparen om hun kroost te redden maar de zogenaamd beschaafde leiders vreten en zuipen totdat zij uit hun maatpakken barsten terwijl zij de fijne neus ophalen voor de groeiende groep armlastigen die zij pluimen en ontvlezen tot op het bot. Tevens maken zij ook nog eens de botten zelf ten gelde, precies zoals slagers dat met slachtvee doen en zo is er geen misdaad om de heel eenvoudige reden dat er ook geen slachtoffers zijn want van de prooi rest helemaal niets meer. En gebeurlijke toeschouwers kijken voor de verandering wel een keertje de andere kant op.

De zelfbevrijding van (een deel van) het volk heeft vele eeuwen van niet aflatende strijd gekost en het bloed van talloze martelaren maar de geëmancipeerde mens is een doorn in het oog van het tanende potentatendom omdat de onverzadigbaarheid nu eenmaal het kenteken bij uitstek van de hebzucht is: zelfverklaarde koningen, edellieden en andere rovers willen hun buit van weleer terugnemen, zij wanen zich nog ver verheven boven alle anderen alsof dezen niet hun soortgenoten waren en morren nijdig bij het zien van zoveel kampioenen van modeste komaf aan wiens kunsten zij niet eens tippen kunnen: wetenschapslui afkomstig van vluchtelingen, homofiele uitvinders aan wie zij de computer danken en de overwinning op de nazi's, joden die met quasi alle Nobelprijzen aan de haal gaan en ongeëvenaarde virtuozen uit de favelas op wiens Bach-interpretaties zij tegen heug en meug verslingerd raken. Groot zijn de frustraties bij een elite die, geheel blasé, nog slechts beschikt over haar eigendommen en haar allergrootste en ook meest geheime wapen, zijnde de volstrekte immoraliteit.

Want listigheid, vals spelen, verraad en immoraliteit zijn een en hetzelfde, terwijl de list tot het strikken van 'het plebs' dit keer bestaat in een complex spel dat zich voltrekt in verschillende fasen. In een eerste fase wordt het volk van zijn vrijheden beroofd middels een wel beproefde list: eerst wordt angst geschapen met de creatie van een gevaar tegen welk het volk beschermd moet worden, terwijl het waarborgen van de veiligheid onmogelijk is zonder een inperking van de vrijheid: is men achter de tralies dan niet veilig tegen wilde dieren?

In een tweede fase wordt het volk 'ontvet' of dus ontdaan van zijn reserves (namelijk: reserves aan financiële middelen) zodat het nooit meer tegenpruttelen kan — lees: nooit meer staken. Daartoe werken de corrupte regeringen samen met de banken die hun electorale overwinningen garanderen en zij voltrekken hun strooptocht haast sneller dan het licht, want tegen de tijd dat het goed en wel gaat doordringen tot het volk dat het bestolen werd, is het al veel te laat voor verweer. Men dwingt het volk om de banken te redden, die echter hun verborgen schatten in belastingparadijzen blijken te verstoppen — het wit te wassen misdaadgeld van de politici die naar hun pijpen dansen. Het stakingsrecht wordt onderuit gehaald, de minimumlonen worden ondergraven en middels bombardementen op probleemgebieden wordt een vluchtelingenstroom op gang gebracht, bestaande uit werkkrachten die in de slavernij belanden omdat zij illegaal arbeiden en derhalve niet protesteren kunnen terwijl zij evenwel zoals elk ander hun honger moeten stillen. En dan komt de kers op de taart, de superlist.

In de superlist laat de elite het volk zichzelf in de boeien slaan en alvast in de VS blijkt dit bedrog echt kinderspel: een populist die álle wensen van het volk belooft in te willigen, wordt met zekerheid tot president verkozen; hij faalt uiteraard in de uitvoering van zijn beloften maar precies dat was de bedoeling, want een afspraak waarvan wij niet op de hoogte waren, luidt dat hij als vicepresident een agent van de elite zou aanduiden, een dwingeland die zonder die doortrapte aanstelling door één man, geen enkele kans maakte op ook maar één stem.

Reeds kort nadat de deportatieplannen van Trump (met betrekking tot maar eventjes een paar miljoen zuiderlingen) naar de papiermand zijn verwezen wegens totaal onuitvoerbaar zonder genocide, zal de man aan het verstand worden gebracht dat hij maar best aftreedt en dan treedt Pence als nieuwe president naar voren. Of hoe in de grootste democratie ter wereld de meest afschuwelijke dictatuur schuilgaat.

Van de gouverneur van Indiana weet men dat hij als rechtse katholiek niet alleen het homohuwelijk terug zal schroeven: in zijn eigen staat heeft de jurist er reeds voor gezorgd dat verhuurders van huizen of winkeliers, homofiele klanten kunnen weigeren met als argument... de godsdienstvrijheid! (*) Uitgerekend datgene wat men het meeste verafschuwt bij uitheemse fundamentalisten, plant en kweekt men voortaan prompt op eigen grondgebied. Maar dat is slechts één voorproefje van een bedoeld repressief beleid dat in geen tijd voor een heuse burgeroorlog zorgen zal, eerst in de VS en vervolgens in Europa, een makkelijke prooi voor de communist die zijn likkebaarden al niet verbergen kan.

(*) http://time.com/4406337/mike-pence-gay-rights-lgbt-religious-freedom/ 

(J.B., 13 november 2016)

Abraham Lincoln en de hedendaagse politiek

Dictator en massamoordenaar Adolf Hitler kwam niet ondemocratisch aan de macht maar menig andere despoot installeerde zich middels een staatsgreep: het is niet noodzakelijk de democratie op zich die faalt waar een gevaarlijk individu verkozen wordt want het volk kan zich door een bedrieger in de doeken laten doen zoals reeds Abraham Lincoln impliciet beweerde toen hij zegde dat men een heel volk een korte tijd kan bedriegen en sommige mensen de hele tijd maar niet alle mensen de hele tijd. (°) Lincoln had een droom waarin hij iemand in het witte huis opgebaard zag liggen en toen hij aan een soldaat vroeg wie dat was, antwoordde deze dat de president was vermoord; enkele dagen later — 14 april 1865 — joeg een fanatiekeling hem een kogel door het hoofd.

De wereld is aan de durvers, brave mensen worden niet geduld op hoge posten en het mag dan ook niemand meer verwonderen dat presidentskandidaten geen watjes zijn. Maar het spektakel in de aanloop naar de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2016 heeft een nog wrangere waarheid in de verf gezet: wie nog gelooft dat de hoogste posten worden bekleed door de meest eerbiedwaardige heren en dames, is gewoon niet bij de tijd.

Wanneer men nu dit gegeven combineert met nog een ander schrikbarend feit, kan men inzien waarom er zoveel wanhoop bestaat bij hedendaagse westerlingen en dan vooral bij jongvolwassenen, want het rampzalige van de hele toestand kan niet worden geminimaliseerd, en dat tweede feit is een resultante van het jammerlijke doch onoverkomelijke onvermogen van de huidige, hoger beschreven politici om hun zaakjes te runnen, met name de algemene verrechtsing.

Onder die 'verrechtsing' verstaan we hier vooral een specifieke tendens die voortspruit uit het onverstand en het onvermogen om aan nieuwe situaties het hoofd te bieden — een tekort aan aanpassingsvermogen of dus een gebrek aan intelligentie — gekenmerkt door de neiging om dat gebrek aan eigen aanpassingsvermogen te compenseren met de (tot mislukken gedoemde) poging om de veranderende wereld te 'bevriezen'.

Politici die niet in staat zijn om zich aan te passen aan een veranderende wereld, proberen met andere woorden om die wereld met allerlei absurde verbodsbepalingen, boetes en straffen, alsook met dreigingen en politiegeweld, tot stilstand te dwingen. Het is de politiek van “God ziet u, hier vloekt men niet”, de controlepolitiek (**) welke de vrijheid fnuikt, zogezegd ten behoeve van de veiligheid, een politiek die de onwereld van Big Brother inluidt en daarmee ook de wereld van de onmens: de mens die door de machthebber tot zelfverraad wordt gebracht en aldus tot willoosheid en tot volledige onderwerping aan de nieuwe dictatuur. (°°)

Het voor de huidige generatie politici kenmerkende schromelijke gebrek aan kennis en verstand is vanzelfsprekend een direct en onvermijdelijk gevolg van het feit dat niet de meest bekwamen doch de economisch meest welstellenden ook de meest machtigen worden. Grote rijkdom wordt immers niet zozeer verworven door hard labeur en zelfopoffering maar veeleer door bedrieglijke praktijken en de opoffering van anderen aan het eigen doel. (*) Eenmaal aan de macht, hebben toppolitici hun competentieniveau allang overschreden: zij zijn beland op posities die zij niet meester kunnen en waarvan zij de taken aan derden moeten delegeren — derden die dan op hun beurt misbruik maken van het genoemde onverstand om niet in de eerste plaats de staatsdoelen te dienen maar de eigen welvaart.

Ten prooi aan deze perversie, wordt de gemeenschap — de staat — in een mum van tijd gepluimd door een klasse van zakkenvullers en heel terecht verliest zij vrijwel simultaan het vertrouwen van alle burgers die niet zelf behoren tot de tafelschuimers en de bedriegers. Deze laatsten zullen uiteraard tot hun laatste snik het louter papieren bestel blijven verdedigen, desnoods met de meest absurde leugens.

Edoch, andermaal Abraham Lincoln: “Men kan een heel volk een korte tijd bedriegen en sommige mensen de hele tijd maar niet alle mensen de hele tijd”.

(J.B., 13 oktober 2016)

Verwijzingen:

(°) “You can fool all the people some of the time, and some of the people all the time, but you cannot fool all the people all the time”. (Bron: http://www.brainyquote.com/quotes/quotes/a/abrahamlin110340.html )

(°°) Zie de historie rond de mysterieuze 'kamer 101' in: George Orwell, 1984.

(*) Kris Vansteenbrugge commentarieert de huidige schaamteloze 'politiek' als volgt: "Trump is rijk en heeft geen belastingen betaald 'omdat hij slim is', zoals hij zelf zegde, waaruit dan zou moeten afgeleid worden dat alle Amerikanen even rijk zouden zijn als Trump als ze maar even slim waren..."

(**) Zie bijvoorbeeld het kortverhaal The Pedestrian van Ray Bradbury uit 1951: http://www.unz.org/Pub/Reporter-1951aug07-00039 . [Met dank aan Ludo Noens].

Een exclusieve disjunctie: godsdienstvrijheid of menselijke vrijheid

We kennen de beelden van op televisie: de tweede wereldoorlog is voorbij en in onze contreien begaan de verzetsstrijders gruweldaden jegens gewezen collaborateurs; vrouwen worden uitgejouwd en kaalgeschoren, mensen worden ondersteboven opgehangen, te pletter gegooid, verminkt, geëxecuteerd. Ook in een rechtsstaat blijkt niet veel nodig voor een toestand van volstrekte straffeloosheid: het volstaat kennelijk dat een meerderheid haar woede wil koelen en kiest voor de wraak, en de ordehandhavers kijken de andere kant op voor de duur van wat men dan de 'genoegdoening' noemt. Oog om oog, tand om tand: het is een principe dat ook in sinds oudsher gekerstende streken op alle begrip kan rekenen. Tenslotte steunt het hele rechtssysteem erop want het is de logica van schuld en boete, loon naar werk of voor wat hoort wat — de logica waarbij alle burgers zweren die zich hebben neergelegd bij het systeem van kopen en betalen dat onze levens regelt van voor de geboorte tot in het graf.

In een democratie ligt de wetgevende macht bij (de koning en) het volk dat zich laat vertegenwoordigen door het parlement, de uitvoerende macht is in handen van (de koning en) de ministers (en staatssecretarissen) en de rechterlijke macht ligt bij de magistratuur (— de hoven en rechtbanken). Het verlichte principe van Montesqieu zegt dat deze machten gescheiden moeten blijven: regeerders mogen zichzelf niet berechten want dat ware dictatuur. Maar alleen straffen garanderen de gehoorzaamheid aan de wetten: de geschiedenis leert ons dat zonder straffen, wetten belachelijke voorschriften worden en dat dan quasi alle burgers despotische trekken krijgen.

Edoch, de ordehandhaving faalt waar straffen niet langer afschrikken omdat zij niet kunnen tippen aan de gruwel van outlaws die hun eigen wetten opleggen. Criminele bendes danken hun succes aan het feit dat hun leden hun leiders gehoorzamen in weerwil van de wet omdat zij die leiders meer vrezen dan de arm der wet. Door hun meedogenloze vergeldingen maken misdadigers burgers tot hun handlangers en trekken zij zodoende de macht die de staat over de burgers uitoefent naar zich toe; zij nemen in het leven van de burgers de plaats in die toekomt aan de staat en het brave burgerschap dat geconstitueerd werd door middels sancties bekrachtigde wetten, maakt plaats voor het trouwe lidmaatschap aan de bende, samen met een onverschilligheid tegenover de staat en haar wetten. Het gedrag van de burger wordt niet langer gestuurd door de wet van de staat: het is de wet van de bende die bepaalt wat de gewezen brave burger voortaan verlangt, wil, denkt en doet.

We kennen de recente histories van leden van criminele motorbendes die op het matje geroepen worden maar die zwijgen als vermoord omdat zij effectief vermoord worden door hun leider als zij het aandurven om te spreken — wat immers wordt bestempeld als verraad. En op geen andere manier verwerven criminele bendes die zich Islamitische Staat noemen, Al Nusra of Boko Haram, hun macht over mensen die ooit burgers waren zoals u en ik: zij dwingen mensen middels afschrikwekkende straffen tot blinde gehoorzaamheid en zo instrumentaliseren zij hun slachtoffers, zo ontmenselijken zij hen.

Het moet gezegd dat ook de staat het gedrag van haar burgers stuurt maar dan wel met onder meer dit grote verschil dat althans in een democratie de wetten principieel door de burgers zelf worden gemaakt terwijl het denken en doen binnen de criminele bendes afgedwongen wordt met chantage door gewetenloze potentaten die sluw uit het vizier blijven.

Een staat die niet ten dode wil opgeschreven zijn, moet derhalve tot elke prijs vermijden dat zich groepen gaan vormen rond al dan niet geschreven regels of wetten welke met reële sancties bekrachtigd worden; zo niet laat zij toe dat de effectiviteit van de eigen wetten ondermijnd wordt. Dat immers is het geval waar bijvoorbeeld de sharia heerst of bendes die hun leden in het gareel houden middels geweld. Het is al erg genoeg dat bepaalde sekten erin slagen om staten te ondermijnen door met fantastische sancties het gedrag van hun 'gelovigen' te conditioneren. Tot die fantastische sancties behoren bijvoorbeeld de dreiging van de hel voor hen die zich niet aan de religieuze geboden houden: de straffen die deze sekten uitvoeren om hun wil door te drukken, omzeilen als het ware het verbod op het gebruik van fysiek geweld omdat het op de keper beschouwd niet gaat om lichamelijke folteringen. Religieuze leiders kunnen zich in extremis immers verdedigen met het argument dat hun leden tenslotte vrij zijn om hun verhalen over de hemel en de hel al dan niet te geloven en als zij ervoor kiezen om dat wél te doen, dan handelen zij in feite op dezelfde manier als dezen die zich onderwerpen aan de regels van het gokken of van eender welk ander spel.

Een aanpassing van de wet dringt zich in deze tijden op omdat het effect van niet-fysieke druk, marteling of straf niet langer kan gelijkgesteld worden met een irreële, onbestaande of ingebeelde straf: het is met zekerheid bekend dat psychische en sociale drukmechanismen zelfs meer effect kunnen sorteren dan lichamelijk martelingen, terwijl de wet op de godsdienstvrijheid deze noodzakelijke aanpassingen in de weg staat. De feitelijkheid vandaag is zo, dat despoten van allerlei allooi achter de zogenaamde wet van de godsdienstvrijheid dekking zoeken om ongestoord leden te kunnen werven en behouden; zij slagen er wonderwel in om die burgers af te snoepen van de staat, welke gevoeliger zijn voor psycho-sociale martelingen dan voor fysieke folteringen. Het sluiten van de ogen voor deze actuele problematiek of het onvermogen om deze gang van zaken te onderkennen, is fataal voor het voortbestaan van de staat waarvan de wetten tenslotte de ultieme garantie vormen voor de menselijke vrijheid.

(J.B., 28 september 2016)

Opvoeding, eerlijkheid, verantwoordelijkheid en charlatanerie

— Een beknopte beschouwing bij de aanvang van het nieuwe schooljaar —

Op 15 juni 2016 berichtten de kranten dat paus Franciscus uit de handen van de Argentijnse president Macri de gulle gift van 1.666.000 Argentijnse pesos (ca. 1 miljoen euro) ten gunste van de noodlijdende Scholas Occurentes weigert te ontvangen met het argument dat hij niet van het getal 666 houdt. Voor leken: 666 is het Bijbelse 'getal van het beest', sinds oudsher bron van allerlei fantastische speculaties, paranoia en bijgeloof. (*)

Op 24 augustus 2016 vernemen wij via de kranten dat Peter Malfliet van het bisdom Gent ons over het 'mirakel van de bloedende hostie' te Aalst prompt de uitleg verschaft dat het hier gaat om “delicate zaken waarover we nog te weinig weten om er iets zinnigs over te zeggen”. (**) Dit terwijl op grond van wetenschappelijk onderzoek bij gelijkaardige gevallen sinds jaar en dag bekend is dat zo'n verkleuring wordt veroorzaakt door een biochemische reactie ingevolge de bacterie Serratia marcescens, de schimmel Monilia steophila of de schimmel Oidium. (***)

Wat betreft dit laatste rijst de vraag of de 'pedagogen', gezagsdragers en woordvoerders van de katholieke kerk zich kunnen beroepen op onwetendheid omtrent zaken waarover uitgerekend zij een goede kennis horen te bezitten. Beslist niet: zulke 'onwetendheid' is onmiskenbaar geveinsd en dit kan derhalve niet anders worden bestempeld dan als schaamteloos immoreel. Nog erger is de (bovendien uiteraard bijzonder onverstandige) poging om het publiek alsnog voor te liegen dat men ook nog in naam van de wetenschap spreekt, want wat anders doet iemand die beweert: “Wij weten momenteel nog te weinig om hierover iets zinnigs te kunnen zeggen”?

Op 1 september 2016 ging het nieuwe schooljaar van start. Het katholieke onderwijsnet is veruit het grootste van Vlaanderen en de vraag dringt zich op of het anno 2016 nog wel verantwoord is om de opvoeding van sowieso weerloze en goedgelovige kinderen toe te vertrouwen aan lui die lichtzinnig omspringen met de plicht om aan de aan hen toevertrouwde kinderen de waarheid te vertellen? Is het subsidiëren van lieden die onder het mom van opvoeding de jeugd indoctrineren om aldus de macht van de eigen zuil te kunnen bestendigen nog wel van deze tijd?

De zaak is dermate ernstig dat zij moeilijk overschat kan worden omdat de uitspraken die hier aan de orde zijn, getuigen van een volstrekt gemis aan verantwoordelijkheidszin en dan nog bij dezen die zichzelf als de goede voorbeelden bij uitstek profileren en die daarvoor ook nog eens fikse weddes opstrijken. Laat de mondig geachte burger zich dan in die mate voor de gek houden dat hij het verderf van het eigen kroost ook nog zelf financiert? Of wensen wij onze kinderen dan zo op te voeden dat zij bij elke confrontatie met drie zessen hysterisch worden? En wat moeten zij denken over hun leraren als duidelijk wordt dat zij hen voorgelogen hebben? Is er dan niets grondig mis met een mensheid die via een vermeende 'opvoeding' in feite gegijzeld blijft door charlatans?

“Bij ons valt niemand uit de boot!”, zo bazuint de baas van het katholieke onderwijsnet het uit, maar wat gezegd over de niet aflatende discriminatie van jongeren met een 'abnormale' geaardheid? Is het geen daad van lafheid, begaan door alle aanhangers van de religies van het Boek, om de schuld voor hun moordende veroordelingen te gaan schuiven in de schoenen van het zogenaamde Oude Testament, alsof teksten — aftandse griezelverhalen — in staat waren om verantwoordelijkheid te dragen?

Kinderen verdienen beter dan leugens en opvoeding is vooreerst een zaak van eerlijkheid. Maar zolang de staat sekten financiert om opvoedelingen op te zadelen met waanzinnige angsten en wensdromen die schuldcomplexen, uitsluiting, racisme, depressies, suïcidale neigingen en nog meer van die ellende teweegbrengen, is het dweilen met de kraan open.

Jan Bauwens, 3 september 2016

Verwijzingen:

(*) http://www.hln.be/hln/nl/15779/De-Paus/article/detail/2739922/2016/06/15/Paus-weigert-gift-wegens-duivels-getal-666.dhtml

(**) http://www.demorgen.be/binnenland/bloedende-hostie-slaat-aalsterse-priester-met-verstomming-b0f95a31/

(***) http://www.hln.be/hln/nl/957/Binnenland/article/detail/2838935/2016/08/24/Bloedende-hostie-allicht-biochemische-reactie-in-brood.dhtml

De Olympische Spelen en de ondergang van de cultuur

Birmingham is Engelands tweede grootste stad, gelegen in Shorpshire in het graafschap West Midlands. Zij ontleent haar bijnaam van 'Black Country' of 'Zwarte Stad' aan de rokende fabrieksschoorstenen van de metaalindustrie uit de tijd van de Industriële Revolutie. Het was een tijd van stinkend rijke edellieden die het grootkapitaal beheerden en die de straatarme fabrieksarbeiders uitbuitten. Kinderarbeid, verdrukking, honger en tering naast riante kastelen en blasé barons op zoek naar een exotisch tijdverdrijf in de exquise Engelse tuinen. Het is deze ellende die Friedrich Engels zo verschrikkelijk vond dat hij er (samen met Karl Marx) zijn levenswerk van maakte om ze te bestrijden: in 1845 publiceerde hij Toestand van de arbeidersklasse in Engeland in 1844 – het Communistisch Manifest verscheen in 1848.

Op amper dertig mijl van Birmingham ligt Much Wenlock en daar was het dat ene dokter William Penny Brookes voor de fabrieksarbeiders naast een soort van leerschool (de Wenlock Agricultural Reading Society – WARS – in 1841) ook de zogenaamde Wenlock Olympian Class (in 1850) oprichtte met wedstrijden: de Wenlock Olympian Society Annual Games. Brookes kwam in contact met de gelijkgestemde Franse baron de Coubertin, die in 1894 het Internationaal Olympisch Comité stichtte, waaruit in 1896 de eerste moderne Olympische Spelen, gehouden op hun plaats van oorsprong in Athene.

De Helleense Olympische Spelen bestonden gedurende meer dan duizend jaar – van 776 voor Christus tot 394 na Christus, toen keizer Theodosius II ze verbood omdat de christelijke staatsgodsdienst ze als heidens beschouwde. Alle hoogdravende verantwoordingen ten spijt waren ze een tegemoetkoming aan de pronkzucht van – naakt strijdende – vrije jongemannen – omzeggens 'hogere burgerij' – want slaven en vreemdelingen hadden geen toegang tot de Spelen. Evenmin als vrouwen die zelfs niet tot het publiek werden toegelaten, op uitzondering van de ongehuwde maagden. Het klinkt wellicht oneerbiedig om te spreken over hanengevechten voor de menselijke soort, maar competitie is nu eenmaal het mechanisme achter de 'survival of the fittest'.

Chauvinisme, omkoperij en geldgewin waren schering en inslag, getuige het relaas van geschiedschrijver Pausanias (VI 3.11) over de Kauloniaanse loopvedette Dikon die geld kreeg aangeboden om het publiek voor te liegen dat hij uit Syracuse afkomstig was. Ook geweld werd niet geschuwd en zo had de gevreesde vechtkampioen Sostratus de bijnaam van 'Vingerbreker'. (Pausanias VI 4.1)

Of de geest van de moderne Olympische Spelen veel verschilt van die van toentertijd, valt alle propaganda ten spijt heel sterk te betwijfelen. Om te beginnen gaat het nog steeds om een bijzonder duur vermaak waaraan sowieso geen arme drommels kunnen deelnemen. Het plebs wordt gewapenderhand verjaagd van de plekken waar de stadions en de amfitheaters voor het miljardenfestijn van de wereldtop bovenop platgewalste favella's worden gebouwd voor eenmalig gebruik – daarna is het vaak niet meer dan schroot.

De Spelen van 1936 in Berlijn werden voor de kar van de nazi's gespannen maar de zwarte viervoudige gouden medaillewinnaar Jesse Owens ontkrachtte Hitler's krankzinnige rassentheorieën in één klap. De weigering van de Führer om de zwarte topatleet te feliciteren situeert het historisch record van onsportiviteit binnen de Olympische Spelen. Uit protest tegen dit fascisme organiseerde het Spaanse Volksfront in Barcelona als alternatieve spelen de Olympiade van het Volk. Meer dan 6000 atleten uit 22 landen schreven zich in maar net voor het begin van de             Spelen brak de Spaanse burgeroorlog uit – meer dan 200 buitenlandse atleten bleven in Spanje om mee te vechten voor de republiek.

Er waren boycots van de Spelen in Melbourne 1956, München 1972, Montreal 1976, Moskou 1980, Los Angeles 1984 en Peking 2008. In Peking werden sloppenwijken opgeofferd aan de luxeterreinen die amper enkele weken dienst doen en ook voor de Winterspelen in Sotsji 2012 werden plaatselijke bewoners voorgoed uit hun huizen verjaagd. Rio kreeg van hetzelfde laken een broek: de superrijken kwamen de grote jan uithangen pal naast de krottenwijken.

We hebben het nog niet gehad over het druggebruik dat Olympisch goud moet garanderen; de gesofisticeerde doping waarvan elke ingewijde weet dat het zónder niet meer kan: de topsport als laboratorium voor het uitproberen van superdrugs. Want we weten dat in de topsport niet de atleten met elkaar wedijveren maar wel de naties. Maar bovendien heeft het er alle schijn van dat de naties dat helemaal niet meer doen middels atleten, die nog slechts gebruiksvoorwerpen zijn en uithangborden: de eigenlijke wedstrijd zou een competitie zijn onder de topdokters van de deelnemende landen. Alvast is het een feit dat de farmaceutische industrie schatrijk wordt als leverancier van 'sportieve' overwinningen.

Uiteraard wordt dat spokerige spektakel keer op keer betaald door Jan met de pet. De op 2 juli laatstleden overleden Elie Wiesel die de concentratiekampen overleefde, benadrukte dat het allerergste van de genocide ligt in de onverschilligheid: "Er zijn momenten dat we onrecht niet kunnen voorkomen, maar er mag nooit een moment zijn dat we er niet tegen protesteren." Jammer genoeg is het steeds vaker die alle cultuur met de voeten tredende onverschilligheid welke de Olympische Spelen bij uitstek tentoonspreiden en propageren.

(J.B., 22 augustus 2016)

Verwijzingen:

https://nl.wikipedia.org/wiki/Olympische_Zomerspelen_1972

https://nl.wikipedia.org/wiki/Olympische_Zomerspelen_1936

https://nl.wikipedia.org/wiki/Olympische_Spelen_in_de_Klassieke_Oudheid

https://nl.wikipedia.org/wiki/Olympische_Spelen

https://nl.wikipedia.org/wiki/Birmingham_(Verenigd_Koninkrijk)

https://en.wikipedia.org/wiki/William_Penny_Brookes

http://www.isgeschiedenis.nl/olympische-spelen/afschaffing-olympische-spelen-door-theodosius-ii/

https://nl.wikipedia.org/wiki/Industri%C3%ABle_revolutie#Eerste_industri.C3.ABle_revolutie

https://en.wikipedia.org/wiki/West_Midlands_(region)

https://nl.wikipedia.org/wiki/Wenlock_Olympian_Society_Annual_Games

https://en.wikipedia.org/wiki/Shropshire

https://en.wikipedia.org/wiki/Much_Wenlock

http://edition.cnn.com/2016/08/19/sport/aussie-swimmers-party-discipline/index.html

https://nl.wikipedia.org/wiki/Pierre_de_Coubertin

https://fr.wikipedia.org/wiki/Pierre_de_Coubertin

http://www.netstorm.be/public/oldies/Slavernij%20in%20Athene.pdf

https://nl.wikipedia.org/wiki/Olympiade_van_het_volk 

https://nl.wikipedia.org/wiki/Olympische_Zomerspelen_1976

https://nl.wikipedia.org/wiki/Olympische_Zomerspelen_1980

https://nl.wikipedia.org/wiki/Olympische_Zomerspelen_1984

https://nl.wikipedia.org/wiki/Olympische_Zomerspelen_2008

https://nl.wikipedia.org/wiki/Elie_Wiesel 

https://christenenvoorisrael.nl/isreality/zeven-uitspraken-elie-wiesel/?gclid=CNT1hcHS1M4CFXQo0wodGLAIOw 

De mot zit erin

Het is waar dat maatschappijen evolueren of zich ontwikkelen, maar het is niet vanzelfsprekend dat dit gebeurt in de gewenste richting en dus naar een steeds hogere, een meer verfijnde of een edeler vorm van samenleven. Een cruciale voorwaarde voor een goede maatschappelijke ontwikkeling heeft te maken met het simpele feit dat een maatschappij als zodanig niet anders bestaat dan als de som en het product van enkelingen, waarbij dan vooreerst de sterfelijkheid van deze enkelingen bijzondere aandacht verdient. Dit houdt vooral in dat het sociale, morele, politieke, wetenschappelijk-technische niveau van een samenleving nooit eens en voorgoed bereikt wordt: het dient daarentegen te worden in stand gehouden door het onderwerpen van alle enkelingen die er deel van uitmaken aan een niet aflatende opvoeding.

Onder de 'opvoeding' van kinderen wordt meestal verstaan het aan hen doorgeven (door opvoeders) van de maatschappelijke normen en waarden met het oog op hun participatie aan de samenleving. Vandaag komt in de zich moreel neutraal wanende westerse samenlevingen al te zeer de nadruk te liggen op het doorgeven van technische vaardigheden veeleer dan op het zich eigen maken van normen en waarden, en wel in die mate dat het aanleren van vaardigheden de enig resterende norm wordt — de prestatie is de ultieme waarde.

Maar het mag meteen duidelijk zijn dat wat men eerst als moreel neutraal beschouwde, in feite neerkomt op een alles monopoliserend utilitarisme: de eigen bruikbaarheid of het eigen nut wordt het enig resterende zinvol gegeven. De mens wordt herleid tot een gebruiksvoorwerp. Edoch, omdat de gebruiker zelf van alle nuttige individuen geen persoon is maar een machinerie — de maatschappij — zijn mensen nog slechts nuttige machine-onderdelen. Uiteindelijk zal een welbepaalde elite zich onbezorgd van deze machine weten te bedienen.

Dat mensen aldus herleid worden tot nuttige machine-onderdelen betekent onder meer dat aan wie niet of niet meer naar behoren functioneren, geen zin en dus ook geen bestaansreden meer kan worden toegekend. En in een moderne rechtsstaat waarin men zich in de eerste plaats moet kunnen verantwoorden, betekent een waardesysteem met slechts het nut als eindwaarde, de doodsteek voor wie anderen tot last zijn.

De paradox van het hele verhaal wordt apert waar in de eerste plaats kinderen kunnen worden bestempeld als onnuttig, lastig of zelfs overbodig — bijvoorbeeld in het licht van een voorgewende overbevolking. Verder ook al degenen die niet langer nuttig zijn en uiteraard ook zij die nooit enig nut hadden of zullen hebben.

Nu is nut een volstrekt zinledig begrip als niet tegelijk gegeven is in functie waarvan dat nut dan wel staat. Bovendien dient men voor ogen te houden dat van het nut in kwestie uiteindelijk dient genoten te kunnen worden, wat uiteraard vereist dat de genieter een persoon is. Zo bijvoorbeeld kan men bezwaarlijk zeggen dat de creatie van jobs nuttig is voor de economie, als men daarbij niet meteen de opmerking maakt dat de economie in dienst moet staan van de mensen — een stellingname die niet helemaal gespeend is van problemen, in acht genomen het gegeven dat in onze economie mensen per definitie lui zijn aangezien zij door de band een maximale winst beogen in een minimale tijdspanne: luiheid verlangt immers niet naar meer werk maar daarentegen naar minder.

Maar waar luiheid nagestreefd wordt, kan men bezwaarlijk degenen die er sowieso reeds van genieten, veroordelen: zij die om de een of andere reden niet of niet langer nuttig zijn, zijn gedoemd tot dezelfde luiheid die door de werkenden wordt nagestreefd — en die door hen uiteindelijk ook wordt bekomen, hetzij via het bereiken van een pensioengerechtigde leeftijd, hetzij door een of andere vorm van invaliditeit waarvan de oude dag de meest voor de hand liggende is.

Edoch, na een grondige analyse blijkt de 'luiaard' niet zozeer de inspanning als zodanig te schuwen: de grond van het verlangen om zo weinig mogelijk te werken (voor hetzelfde geld), ligt in de drang naar autonomie. Niet de inspanningen worden geschuwd maar wel de onderworpenheid aan andermans wil, het voltooien van andermans projecten, het brengen van offers aan werkzaamheden waarvan uiteindelijk volslagen onbekenden de vruchten plukken. En nu is het uitgerekend de taak van de opvoeding om mensen dermate te vormen of misschien veeleer om te vormen, dat zij in staat zijn tot het prijsgeven van hun autonomie: zonder veel weerstand te bieden, blijken welopgevoede mensen in staat om zich aan de wil van een ander te onderwerpen.

Waar het algemeen belang prevaleert, valt er zeker en vast wat te zeggen voor wat men in deze context een goede opvoeding mag heten, omdat het ondergeschikt maken van het eigenbelang aan het belang van de gemeenschap veeleer als een overwinning op het egoïsme wordt gezien dan als een prijsgeven van de autonomie, en een Spinozistische rede helpt ons alvast om wat noodzakelijk is ook als onvermijdelijk te gaan beschouwen en om het bijgevolg te aanvaarden. Echter, waar het algemeen belang met de voeten wordt getreden, zoals dat pertinent het geval is in een kapitalistisch bestel, spant de sluwe deugniet de domme goedzak voor zijn kar en kan ook de opvoeding als zodanig niet langer beschouwd worden als ondubbelzinnig goed en wenselijk omdat zij, zoals gezegd, voor een flink deel een training is in altruïsme, in dienstbaarheid of in de bereidheid tot het zichzelf beperken tot zijn functionaliteit of nut.

Het verloningssysteem zorgt weliswaar voor zekere compensaties maar al bij al blijft men geconfronteerd worden met een pijnlijke heteronomie omdat de vergoedingen voor de gebrachte offers geen andere gedaante aannemen dan die van geld, wat betekent dat men slechts gecompenseerd wordt met koopwaar. En wij weten allemaal heel goed dat de belangrijkste dingen niet voor geld te koop zijn: in de arbeid offert men zijn tijd op en zijn jeugdige kracht maar met het verdiende geld kan men tijd noch jeugd noch gezondheid terugkopen — hooguit kan men een vakantie bekostigen, een vals gebit of een pruik. Andermaal: dit ware allemaal nog niet zo erg indien de gebrachte offers ook ten goede kwamen aan zaken waarin men ook kon geloven — zoals het algemeen belang — maar in de westerse samenleving dient men bijvoorbeeld het belang van Coca-Cola, terwijl dat niet eens een belang kan zijn omdat het de overconsumptie van suiker in de hand werkt.

Waar opvoeding een bijzonder problematische zaak wordt omdat zij de instrumentalisering van de massa in functie van spoken bevordert terwijl zij tegelijk volstrekt onmisbaar is voor het voortbestaan van de samenleving als zodanig, staat deze maatschappij voor een immens dilemma. Het lijkt wel onvermijdelijk dat zij in fragmenten uiteen zal vallen.

(J.B., 17 augustus 2016)

Ludo Noens, De terugkeer van de Nazoreeër. Fabuleuze lotsbestemming van een bliksemsjamaan, Aspekt, Soesterberg 2016, ISBN 8789461539960.

Middenin een wereldomvattende islamterreur verklaart paus Franciscus I dat een wereldoorlog gaande is maar dat het in geen geval om een godsdienstoorlog gaat (1) (2): "Coca-cola bindt de strijd aan met obesitas"! En uitgerekend in het licht van zoveel absurditeit is het meest recente boekwerk van de onafhankelijke Vlaamse onderzoeker Ludo Noens warempel een 'godsgeschenk': in een bijzonder goed gedocumenteerde studie van 260 bladzijden schetst hij een aantal historische, psycho-sociale, religieuze en wetenschappelijke contexten welke de centrale figuur van het nog steeds de hele wereld dominerende christendom eens en voorgoed ontdoen van zijn kerkelijke omhullingen en vervalsingen om hem dan geheel gerelativeerd tot zijn recht te laten komen — weliswaar van zijn aloude voetstuk gehaald maar tevens als een veel geloofwaardiger beeld opnieuw neergezet.

We zijn er intussen bijna aan gewoon geraakt: leugens die zichzelf even ostentatief als onbeschaamd tegenspreken doch van geen wijken willen weten op het wereldtoneel, die het been stijf houden en die prompt doorgaan met het ons door het strot rammen van steeds meer absurde onzin — in deze tijd blijkt wel alles te zijn herleid tot botweg domme reclame. Maar eenmaal de gewenning een zekere drempel overschrijdt, blijken haar slachtoffers zelfs volslagen blind geworden voor het meest aperte bedrog. (3) Toen het rebellerende christendom na vele bloedige opstanden uiteindelijk een plaats kreeg in het Romeinse Rijk, werd deze religie aan het wereldse rijk dermate aangepast dat zij niet alleen onschadelijk werd maar bovendien geheel in dienst gesteld van de wereldse machten. Mensen geloven nu eenmaal in het bovenzinnelijke en misschien hebben zij niet eens ongelijk.

Jezus, de zoon van god, is na zijn dood verrezen en de verrezen heer zou menigmaal verschenen zijn, zoals vele bronnen getuigen. En dat gegeven trekt Ludo Noens ook helemaal niet in twijfel, alleen blijken de doden vaker aan hun nabestaanden te verschijnen en menig strenge wetenschapper heeft daarvan getuigd, ofschoon niemand daarvoor ooit een bevredigende verklaring vond. Maar dat is geen bezwaar, zo blijkt immers uit het feit dat ook het leven zelf, dat onderwerp is van de biologie en van menige andere wetenschap, het met slechts beschrijvingen moet doen terwijl de grondvraag naar wat het leven is en hoe het dan überhaupt mogelijk is, uiteindelijk onbeantwoord blijft.

Het christendom is een mysteriegodsdienst, maar het is lang niet de eerste en evenmin de enige: over de mysterieculten licht ons dit boek uitgebreid in maar ook over de daarmee samenhangende problematiek van de Bijna-Dood-Ervaringen (BDE) die een empirische grond geven voor het geloof in wat het louter stoffelijke en het tijdelijke te boven gaat. De geschiedenis staat bol van sekten, geschriften en getuigenissen afkomstig uit alle hoeken van de wereld waarin sprake is over steeds weer hetzelfde fenomeen dat wij ook in het ons min of meer vertrouwde christendom ontwaren, alleen blijkt het bijzonder verhelderend om zich te realiseren dat naast de door de kerken erkende geschriften en documenten, nog andere bronnen bestaan: teksten die verdonkeremaand werden omdat zij de potentaten niet in de kaarten speelden maar die onontbeerlijk zijn om de waarheid dichterbij te komen omtrent — in dit geval — de Nazoreeër.

Noens' nauwgezette duiding van het sjamanisme laat er geen twijfel over bestaan dat ook de Nazoreeër in deze groep thuishoort — een groep van bijzondere figuren die de link verzorgen met de wereld aan gene zijde zonder welke ons bestaan aan deze zijde uiteindelijk belofteloos blijft.

Waren de goden buitenaardse kosmonauten? Wat leert ons het onderzoek naar Ufo's daarover? En zijn de wonderen die de bijbel mediamiek maken dan geen spiritistische verschijnselen zoals alle andere, ook als de jaloerse Bijbelse god die voor zichzelf opeist en tovenarij van elke andere oorsprong veroordeelt, ja zelfs aanzet tot moord op de aanbidders van andere goden? Een en ander suggereert dat in de oudheid meer rivaliserende goden en geesten de wereld bevolkten — goden op zoek naar geschikte mediums om hun wil kenbaar te maken aan de mens die toen, zoals J. Jaynes stelt, zijn gedachten nog niet van externe stemmen onderscheidde — maar uit het onderzoek van ene professor Bennett bleek evenwel dat de stemmen van het medium Leslie Flint alsnog van externe oorsprong waren...

Onze hoogtechnologische wereld ontspruit aan de verbeeldingswereld van enkelingen, zo stelt Ludo Noens met Jules Verne vast, maar valt ons huidige wereldbeeld dan met de werkelijkheid zelf samen of is het niet veeleer zo dat elke tijd niet alleen zijn eigen wereldbeeld heeft maar ook zijn eigen wereld? En de auteur maakt hier een uitstapje naar de filosofie, de culturele antropologie en de linguïstiek, opmerkend met onder meer Paul Feyerabend dat iemands wereldbeeld zijn moedertaal weerspiegelt.

Jaloerse goden: het lijkt wel alsof hun bestaan van het geloof zelf afhangt en volgens de Vlaamse jeugdschijver John Flanders begonnen de Griekse goden prompt uit te sterven toen de mensen aan hun bestaan gingen twijfelen. Het zijn zaken die te denken geven in het licht van de kwantumtheorie, aldus de auteur, die dit ook toepast op de Bijbelse personages.

De Bijbelse profeten, de apostelen en tenslotte ook Jezus baden in het paranormale. Evenals bij Homeros wordt in de bijbel verhaald over de dodenbezwering en zoals in vele andere culturen is ook in de heilige schrift sprake van de magie van 'tafeltje-dek-je', de opwekking van doden, exorcisme, het uitlokken van natuurfenomenen, de verdwijntruc en vele andere wonderen zoals de nederdaling van de heilige geest over de apostelen die terstond alle talen gaan spreken en de vele genezingen — fenomenen die echter vaak worden voorzien van wetenschappelijke verklaringen (natuurfenomenen, epilepsie...) — zelfs de 'neurotheologie' wordt erbij gehaald. Met een bijzondere aandacht en een fenomenaal geheugen voor deze zaken verzamelt Noens ze en hij verbindt ze bijzonder verhelderend met vergelijkbare feiten elders in het wereldgebeuren.

In het negende en laatste hoofdstuk over de terugkeer van de Nazoreeër, volgt eerst een uitgebreide behandeling van de BDE als zeer ingrijpende gebeurtenis die het leven verandert zoals ook wel gebeurt bij blikseminslag in het lichaam — door natuurvolkeren beschouwd als sjamanistische roeping, zoals wellicht bij Paulus die op weg naar Damascus van zijn paard gebliksemd (?) werd en die zich als gevolg daarvan bekeerde. Ook de Nazoreeër vertoont alle gedragskenmerken van de bliksemsjamaan en van de BDEr — waarover vooral de apocriefe teksten het hebben, zoals Filippus voor wie de ziende en de blinde slechts in het donker gelijken zijn. (p. 229)

De waarheid blijft verborgen voor de verstandigen en wordt slechts aan de eenvoudigen onthuld; het koninkrijk Gods is slechts voor wie bereid zijn al het wereldse achter te laten. Is de verrijzenis van Christus als een eenmalig gebeuren voorgoed achterhaald? Het lijkt erop dat het biologische sowieso bestemd is om uit het leven een post-biologische ziel te laten geboren worden...

(J.B., 4 augustus 2016)

Noten:

(1) http://www.foxnews.com/world/2016/07/27/pope-francis-worlds-at-war-but-not-war-religions.html

(2) Er valt wat te zeggen voor de stelling dat alle oorlogen in wezen godsdienstoorlogen zijn of oorlogen gevoerd omwille van het geloof. De gruwelijkste oorlog aller tijden, de Tweede Wereldoorlog met zijn pakweg 75 miljoen doden, draaide om de nazi-ideologie: het geloof in een zichzelf verheerlijkend superras aan hetwelke de wereldheerschappij zou toekomen en dat daarom alle andere rassen maar ook alle rivaliserende ideologieën en geloofssystemen aan zich onderwierp met alle middelen, tot en met koelbloedige massamoord. Op de tweede plaats met veertigduizend slachtoffers staat de dertiende-eeuwse Mongoolse invasie onder Gengis Kahn, met een gelijkaardige gezindheid als die van het nazisme. (°) Op nummer drie staat de Tweede Chinees-Japanse oorlog (voor en tijdens WOII en daarmee samenhangend) met 35 miljoen doden en op nummer vier de zogenaamde Taiping Rebellie (1850-1864) met 20 miljoen doden, ontketend door Hong Yiuquan die beweerde de broer van Jezus te zijn. Ons nu het meest bekend zijn de godsdienstoorlogen in het Midden-Oosten , te beginnen bij de kruistochten, de vervolgingen ten tijde van de inquisitie en de strijd tussen katholieken en protestanten, zowel in de middeleeuwen als in het Ierland aan het eind van de twintigste en aan het begin van de eenentwintigste eeuw. (°°)

(°) http://www.alletop10lijstjes.nl/top-10-meest-gruwelijke-oorlogen/

(°°) https://nl.wikipedia.org/wiki/Noord-Ierland

(3) De trouw aan een liefhebbende en barmhartige god wordt verwisseld met moord voor geld, invloed en macht en zij die geloven te feesten, drinken het bloed en eten het vlees van hun dode messias; zij beweren praktisch ingesteld te zijn als zij omheen hun stad een ijzerdraad of 'heilige eroev' spannen teneinde aldus een religieuze wet te kunnen omzeilen. [Zie: http://www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=2904790 ]

Geld, slavernij en vrijheid

In een wereld waarin geld het afdwingmiddel bij uitstek is omdat er niets kan bekomen worden tenzij met geld, zodat zelfs de voortzetting van het eigen leven van geldbezit afhankelijk is, is men slaaf in zoverre men andermans werk moet doen om zelf in leven te kunnen blijven en is men vrij in de mate waarin men in staat is om onbezoldigde arbeid te verrichten.

Waar men vrijheid identificeert met geldbezit en derhalve met de mogelijkheid om anderen onder dwang te zetten, blijft men gevangen in de slavernij van de geldeconomie.

Vrijheid manifesteert zich in het opnieuw tot leven wekken van de eenvoudige samenwerking welke vanzelfsprekend was in het tijdperk dat aan het geldtijdperk voorafging. Daar worden iemands rechten niet bepaald door wat hij presteert maar wel door wat hij nodig heeft, en iemands plichten worden er niet zozeer bepaald door zijn schulden maar wel door zijn talenten.

Het aanzien van prestaties als voortbrengers van rechten kadert immers uitsluitend in een economie waarin het werk wordt ervaren als een straf die compensaties vereist — een economie die derhalve steunt op dwangarbeid, enkel passend in een wereld waarin arbeidsvreugde onbestaande is. In een wereld waarin de arbeidsvreugde als het enige en eigenlijke loon van het werk wordt beschouwd, zijn het uiteraard iemands talenten die hem ertoe nopen om ze tot ontwikkeling te brengen en dus om te werken — en in die wereld bestaat uiteraard geen slavernij.

(J.B., 24 juli 2016)

Als de waan tot wet wordt

Zoals iedereen weet mag volgens de joodse wet op zondag (Sabbat) niet gewerkt worden maar de joden nemen hun wetten wel heel letterlijk en zo bijvoorbeeld mogen zij buitenshuis geen voorwerpen meedragen (want ook dat is werken) behalve dan hun eigen kledij. Maar daarop hebben zij iets gevonden: iets dat hen toelaat om vrij met valiezen rond te zeulen zonder in overtreding te zijn. De Sinaïsche wetgeving van 1312 staat namelijk toe dat zij als 'binnenshuis' mogen beschouwen wat zich binnen de stadsmuren bevindt en die muren kunnen ook symbolisch worden opgetrokken met bijvoorbeeld een ijzerdraad, de heilige eroev genaamd. Zo loopt er al sinds 1902 een ijzerdraad rond de stad Antwerpen en ook Amsterdam, Londen, New York en Straatsburg hebben hun eroev. De joden vinden het beslist heel praktisch.

Niet-joden halen er hooguit de schouders bij op maar stel eens dat een enkeling een dergelijke onderneming zou starten — het spannen van een ijzerdraad omheen zijn stad met als uitleg dat zijn religie hem pas toelaat om voorwerpen te verplaatsen binnen het gebied dat door die draad wordt afgebakend — dan zou hij steevast beschouwd worden als dwangneuroticus. En worden de Antwerpse joden beschouwd als geesteszieken? Daar is uiteraard geen denken aan, en de reden ligt hierin dat 'waanzin', van zodra zij een relatief grote groep mensen in haar greep heeft, niet langer als waanzin wordt bestempeld: iedereen denkt en doet het en dus is het oké.

Onfatsoenlijk zou het wezen om alleen de joden te beschuldigen van zaken die in alle religies schering en inslag zijn want geloven bijvoorbeeld katholieken niet in de verkwikkende kracht van het eten van mensenvlees? In de consecratie tijdens de heilige mis wordt het brood veranderd in het lichaam van Christus dat vervolgens door de gelovigen genuttigd wordt en het Vierde Lateraans Concilie uit 1215 dat het letterlijk te nemen transsubstantiatie-dogma instelt, maakt aldus dat alle gelovigen kannibalen zijn. Nota bene werden op datzelfde concilie (krachtens de canons 78 en 79) joden en moslims verplicht om uiterlijke herkenningstekens te dragen zoals een gele insigne en de jodenhoed — Hitler voerde met de jodenster dit brandmerken van mensen weer in.

Opnieuw: niet-katholieken zullen hooguit de schouders ophalen, maar mocht een enkeling zich ledig houden met het consacreren van brood en wijn tot vlees en bloed, hij werd meteen als een krankzinnige menseneter beschouwd en geïnterneerd. Dat men de katholieken ongemoeid laat, komt alleen hierdoor, dat zij in groep handelen.

Beoefend in groep wordt de waanzin 'vrijheid' genoemd — in de hierboven beschreven gevallen meer specifiek 'godsdienstvrijheid'. En dat is nu precies de macht van de meerderheid en de logica van de democratie: niet een of andere wetenschappelijke waarheid maar een macht onderscheidt wat gezond is en wat als waanzin moet bestempeld worden. Als de meerderheid rechtshandig is, dan is de linkerhand de manu sinistra of de hand van de duivel.

Als iedereen het doet, dan mág het niet alleen maar dan zal het op den duur ook móeten. Zo is moord verwerpelijk en wordt alom zwaar bestraft, maar in geval van collectieve moordpartijen, wordt de enkeling die deserteert, bestraft en wel met de dood door de kogel. Waanzin en gezondheid worden onderscheiden door een brute macht en hetzelfde geldt voor goed en kwaad: het persoonlijke geweten moet buigen voor de wetten van een meerderheid die zich handhaven door mét de persoon ook het persoonlijke geweten te kortwieken: zij maken overtredingen onmogelijk door de overtreder van zijn vrijheid te beroven ofwel van zijn leven.

Om die griezelige reden en derhalve 'dankzij' de democratie worden vandaag vluchtelingen die krachtens de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens uit 1948 asielrecht verdienen, niet gered met een bevrijdende eroev maar wel met prikkeldraad belemmerd om Europa binnen te komen en zij worden naar hun land van herkomst teruggestuurd waar zij vergast worden op bombardementen, hongersnood en koppensnellers. En deze collectieve waanzin werd niet alleen tot vrijheid verheven maar tevens tot wet.

(Jan Bauwens, 13 juli 2016)

Verwijzingen:

https://nl.wikipedia.org/wiki/Eroev

http://www.standaard.be/cnt/dmf20140610_01135251

http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/videozone/programmas/terzake/2.34004?video=1.1996758

https://nl.wikipedia.org/wiki/Vierde_Lateraans_Concilie

http://www.rkdocumenten.nl/rkdocs/index.php?mi=650&dos=77

https://nl.wikipedia.org/wiki/Universele_Verklaring_van_de_Rechten_van_de_Mens

De hedendaagse internationale slavenfabriek

Er was een tijd waarin met geweren gewapende Westerlingen en nog anderen naar (bij voorkeur) Afrika trokken om aldaar mensen te vangen zoals men wilde dieren vangt, ze met schepen over te brengen naar plantages en ze daar in gevangenschap gratis te laten werken tot hun dood.

Maar dat zijn uiteraard lang voorbijgestreefde methodes: vandaag maakt men slaven op een heel andere en veel doeltreffender manier.

De geweren zijn vervangen door bommenwerpers die hun ding doen boven landen die zich niet te best verdedigen kunnen en aldaar slaan dan miljoenen mensen op de vlucht: jongemannen meestal, want vrouwen, kinderen en ouderlingen kunnen helemaal niet vluchten.

De overscheping dan, gebeurt geheel op kosten van de vluchtelingen zelf en zij reizen illegaal naar landen waar zij zogezegd niet welkom zijn.

Zogezegd, want in feite worden zij, alle barricades ten spijt, oogluikend toegelaten, wat uiteraard tot gevolg heeft dat hun verblijf volstrekt ondergedoken dient te verlopen: de legale mensen met hun mensenrechten worden aan de grens gestopt en alleen hun fysieke component, de lichamen dus, treden naar binnen.

Die lichamen echter hebben zoals alle andere lichamen honger en dus nood aan geld, dat zij echter alleen in het verborgene verdienen kunnen want zij zijn daar illegaal, niemand mag hen zien.

En ziedaar hoe vernuftig de slavenfabriek geworden is: enkele bommenwerpers volstaan en de slaven komen uit eigen beweging naar de rijke landen toe zoals vliegen naar een spinnenweb; ze verbergen zich alsof ze helemaal niet bestonden en verzekeren aldus hun uitbuiters tegen alle mogelijke aantijgingen.

(J.B., 2 juli 2016)

Waar vandaan de aanslagen?

Waar vandaan toch die haat tegen het westen? — zo vragen de leiders alhier zich in de media af. Maar zij doen slechts alsof hun neus bloedt want dienen zij niet te weten dat de aanslagen in Maalbeek en in Zaventem alsook de geplande aanslagen op het Rogierplein beraamd werden onder de inspiratie van medegevangenen van IS-leider Al Bhagdadi "in een gevangenis in Irak", zoals de krant HLN schrijft (1) — waaronder uiteraard verstaan moet worden: de Abu Ghraib gevangenis. (2) Ter opfrissing van wat voorgoed in het collectieve geheugen van de mensheid gegrift staat, de volgende documentaire, getiteld: Abu Ghraib Prison. Barbaric torture and abuse of Iraqi prisoners by the American's:

https://www.youtube.com/watch?v=fRZEvNnyqlA

Verwijzingen:

(1) http://www.hln.be/hln/nl/36484/Aanslagen-Brussel/article/detail/2752807/2016/06/20/Aanslagen-Brussel-en-EK-complot-werk-van-1-familie.dhtml

(2) Zie ook ons artikel van 1 december 2015, getiteld: Martelaren sterven niet: http://bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=2818679  

(J.B., 20 juni 2016)

Past de paus in de kast?

— Over de tragedie in Orlando —

"Wij hopen allen dat de oorzaken van dit afschuwelijke en absurde geweld, die het verlangen naar vrede van het Amerikaanse volk en de hele mensheid zo diep verstoort, kunnen worden aangewezen en doeltreffend en snel bestreden kunnen worden", aldus paus Franciscus I volgens de (verder anonieme) 'Kerknet-redactie' in Kerknet van 12 juni 2016 (met een verwijzing naar de Vatican Information Service) (1).

Misschien kan Zijne Heiligheid zijn licht eens opsteken bij de Telegraph van 14 juni laatstleden, waar verschillende mensen, onder wie de waard van de homoclub waar de afslachting plaatsgreep, ervan getuigen dat de massamoordenaar wellicht een crypto-homo was — iemand die zijn geaardheid angstvallig voor anderen verbergt. (2)

In diezelfde krant bevestigen verschillende getuigenissen in dat verband andermaal de onomstotelijke resultaten van het wetenschappelijk onderzoek daaromtrent: openlijke tegenstanders van homofilie zijn vaak verborgen homoseksuelen die (vruchteloos) geloven dat hun luide tegenstem de mogelijke argwaan omtrent hun eigen geaardheid in de kiem kan smoren.

Uiteraard verbergen mensen hun geaardheid omdat zij vrezen voor 'onvriendelijke' reacties vanuit hun omgeving: homo's worden zoals overigens vele andere minderheidsgroepen genegeerd, bedreigd, gepest, fysiek aangevallen en vermoord door mensen die daartoe worden aangezet door vijandige denkbeelden welke de wereld ingestuurd worden door potentaten die geloven de waarheid in pacht te hebben. En wie durft het vandaag nog tegenspreken dat de katholieke kerk hier altijd de toon heeft aangegeven maar zich ook hier weer van de domme houdt?

(Jan Bauwens, 15 juni 2016)

Verwijzingen:

(1) https://www.kerknet.be/kerknet-redactie/nieuws/paus-franciscus-diep-geschokt-door-bloedbad-orlando

(2) http://www.telegraph.co.uk/news/2016/06/14/orlando-gunman-was-a-regular-at-lgbt-nightclub-pulse-before-atta/

Genocide is het woord

Europa verbiedt de toetreding van Turkije tot de Unie omdat het land een al dan niet vermeende genocide miskent?

Er bestaat doodslag, moord met voorbedachten rade en er is ook nog moord door schuldig verzuim. In het laatst genoemde geval verzuimt men opzettelijk om hulp te bieden aan iemand in grote nood — bijvoorbeeld iemand die in levensgevaar verkeert en wiens uiteindelijke overlijden dan eigenlijk toe te schrijven is aan dat verzuim. In wezen weegt moord door schuldig verzuim zwaarder dan doodslag omdat bij doodslag niet gehandeld wordt met voorbedachten rade. Bij schuldig verzuim is per definitie sprake van voorbedachten rade.

Genocide of volkerenmoord is erger nog dan moord omdat het daar gaat om een moord op een gans volk, het gaat om massamoord, het gaat om het doden van vele mensen met voorbedachten rade.

Maar wat dan gezegd van moord door schuldig verzuim op een gans volk? En wat gezegd van een steeds opnieuw herhaalde moord door schuldig verzuim op een hele massa mensen — een volkerenmoord door schuldig verzuim die zich maar blijft herhalen? En hoe bestaat het dat zulks kan en dat het ongestraft gebeuren kan? Of is de volstrekte straffeloosheid waarvan hier sprake dan misschien de ultieme stimulus die de moord transformeert tot een soort van perpetuum mobile?

De wet omtrent het schuldig verzuim maakt van een moreel gebod dat ons door ons geweten wordt ingegeven, een burgerplicht, wat wil zeggen dat schuldig verzuim een misdaad is. Gaat het om schuldig verzuim met de dood van velen tot gevolg, bovendien herhaaldelijk begaan gedurende vele jaren, dan is er zonder twijfel sprake van massamoord — met voorbedachten rade uiteraard — én kennelijk met volledige afwezigheid van schuldbesef.

Die laatste toevoeging nu, wijst op het totaal ontbreken van medeleven met de slachtoffers, het onvermogen als het ware tot ook maar enige vorm van empathie: zij verraadt niets minder dan psychopathie.

Dat de genoemde misdaad — de moordende waanzin — niet alleen mogelijk is maar bovendien feitelijk, actueel en ook nog eens de regel in plaats van de uitzondering, om niet te zeggen schering en inslag, in onze eigen wereld vandaag, spreekt vanzelf uit alle feiten aangaande de houding van de Europeanen jegens de vluchtelingen uit het Oosten.

De hele zaak wordt nog driester, in acht genomen het feit dat na de Tweede Wereldoorlog alle zich beschaafd achtende landen ter wereld — de zogenaamde Verenigde Naties — overeengekomen zijn om bij een herhaling van een oorlogskatastrofe zoals die zich voordeed ten tijde van het nazisme, de vluchtelingen op te vangen.

Vraagt men zich nu af hoe die massamoord dan mogelijk is, dan belandt men uiteraard bij het gegeven van het banditisme, wat wil zeggen de bendevorming of het handelen in groep, in casu: het plegen van misdaden — moorden, massamoorden — in groep. Het plegen van een misdaad wordt immers 'vergemakkelijkt' door een aantal factoren, waaronder de gedeelde schuld: in de massa blijken personen afwezig, zij maken plaats voor onmensen. Daarnaast is er nog de factor van de afstand (in ruimte en in tijd) tussen dader en slachtoffer: naarmate die afstand toeneemt, gaat het slachtoffer als het ware depersonaliseren of er veeleer uitzien als een ding dan als een persoon. Ook de demonisering van het slachtoffer en het onterecht afschilderen van het slachtoffer als een dader — het slachtoffer wordt bijvoorbeeld beschouwd als levensbedreigend voor de dader — blijkt moord 'toegankelijker' te maken.

Op de koop toe krijgt hier de massamoord een legitiem karakter — om niet te zeggen dat moord zich weet te verheffen tot een wettelijke plicht — zo huiveringwekkend werd onze eigen hedendaagse geschiedenis. De democratie laat immers toe dat een misdadige massa — het gros der Europeanen — politici aan de macht brengt die zich ertoe lenen om in ruil voor politieke macht, de criminele wil van een gewetenloze, psychopatische meerderheid door te voeren.

En zo verschilt de EU in helemaal niets meer van het nazi-Duitsland van Adolf Hitler dat zes miljoen mensen in de gaskamers ombracht. Van dezelfde orde van grootte dreigt het huidige aantal slachtoffers te worden onder de vluchtelingen die men opnieuw eensgezind laat stikken.

(J.B., 3 juni 2016)

           De terugkeer van de slavernij: http://www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=1634899  

Een beetje redelijkheid?

Een Duitse komiek heeft de Turkse premier beledigd en deze laatste spant een rechtszaak aan tegen zijn boosdoener, die zich echter beroept op de vrijheid van meningsuiting. De Duitse premier vindt dat hier sprake is van belediging van een bevriend staatshoofd en derhalve vindt zij Erdogans reactie terecht. Maar vanwege rechts en extreem rechts klinkt het dat Erdogan een despoot is en als dit niet meer mag gezegd worden, is het afgelopen met onze democratie en met onze vrijheid. De Antwerpse burgemeester en N-VA-voorzitter Bart De Wever vreest bovendien dat Turkije misbruik maakt van de macht die het land van Europa kreeg in het kader van de vluchtelingencrisis...

Het stukje getiteld Het boontje van loontje verscheen intussen bijna twee jaar geleden als antwoord op een klacht van ene Luckas Van Der Taelen over niet-geïntegreerde vreemdelingen in Vorst die naar zijn eigen zeggen zijn dochter uitschelden op straat en die hem aldaar beschouwen als een indringer op hun privéterrein en de recente klacht van N-VA-kopstuk en minister van binnenlandse zaken Jan Jambon, namelijk dat de helft van de allochtonen als reactie op de aanslagen van 22 maart 2016 dansten, kan eender beantwoord worden: politici blijken de eigen geschiedenis helemaal niet meer te kennen.

Van Der Taelen, De Wever, Jambon en met hen alle rechtse en extreem-rechtse politici wensen dat wij aan de allochtonen onze normen en waarden zouden opleggen maar — het weze herhaald — de vraag luidt dan wat zij nu precies op het oog hebben: bedoelen zij onze werkelijke normen en waarden ofwel de voorgewende? Want inzake onze werkelijke normen en waarden doet alvast de geschiedenis er geen doekjes om, tenminste als men zijn licht gaat opsteken bij de echte geschiedschrijvers. Of weten deze politici dan niet hoe wij, Europeanen, aan de vreemdelingen onze normen en waarden reeds metterdaad diets hebben gemaakt in het gastarbeiderstijdperk dat zij toch zelf nog hebben beleefd? Is de bestseller Ganz Unten (in het Nederlands verschenen onder de titel Ik, Ali) uit 1985 van de allereerste undercover-journalist Günther Wallraff dan aan hun neus voorbijgegaan? Het boek zou voor minder een bestseller wezen, want elkeen weet dat het niet niks was wat Wallraff aan het licht bracht: onze feitelijke normen en waarden. Iedereen weet intussen wel wat de zogenaamde dubbele moraal betekent maar het behoort uiteraard ook tot de essentie van die 'moraal' om niet uit de biecht te klappen en al liegende het been stokstijf te houden. In de dubbele moraal wordt gezworen bij hoogstaande principes... terwijl het eerste feitelijke principe de meineed is. Het Victoriaanse tijdperk geldt als het schoolvoorbeeld voor deze feesten van de hypocrisie, ons evenmin onbekend van (bij uitstek strenge) godsdiensten, van totalitaire politieke regimes en uiteraard van de eindeloze rij financiële schandalen waarin onze 'leiders' zelf betrokken zijn.

Voor wie het nog mochten hebben gemist: de moedige Duitse journalist Günter Wallraff (°1942) werkte (voor Bild) vermomd als Turkse gastarbeider en tekende de feitelijk gehanteerde normen en waarden van onze voorgewend christelijke samenleving op, meer bepaald: de mensonwaardige behandeling en werkomstandigheden van gastarbeiders in de industrie.

De zaak is uiteraard deze: wie gelooft te mogen verwachten van de kinderen en de kleinkinderen van de door Wallraff beschreven hier uitgebuite gastarbeiders dat zij onze dubbele moraal kunnen appreciëren, is ofwel niet goed snik, ofwel is hij een struisvogel, ofwel kent hij de geschiedenis niet. Overigens is het trieste feit dat men er van overheidswege kennelijk niet meer in slaagt om overal te lande de orde te handhaven, een rechtstreeks gevolg van dezelfde hypocrisie en meer bepaald een gevolg van algemene onbekwaamheid welke uiteraard de nasleep is van een wijd verbreid nepotisme van politiek despotisme, uitgerekend hetgeen men Turkije nu wil aansmeren.

Of is het eerder zo dat Europa het feit niet kan verteren dat het arme gastarbeidersland Turkije aan enkele miljoenen vluchtelingen asiel verleent, terwijl het rijke Europa de sukkelaars achter de prikkeldraad van nieuwe concentratiekampen steekt, alle afspraken over asielrecht uit de na-oorlogse mensenrechtenconventie aan de laars lappend? En waarheen met die miljoenen vluchtelingen indien ook Turkije een prikkeldraaddemocratie was geweest? 

(Jan Bauwens, 16 april 2016)

22 maart 2016: Jeder für sich und Gott gegen alle

De orde in een samenleving wordt gehandhaafd door wetten die hun kracht halen uit het bestaan van sancties. Maar het is duidelijk dat daar waar de straffen geen afschrikkingseffect hebben, ook de wetten geen kracht kunnen hebben. Dat straffen niet afschrikken kan gelegen zijn aan twee factoren: aan de straffen zelf, die bijvoorbeeld te zwak zijn, en aan diegenen op wie ze van toepassing zijn en die, bijvoorbeeld vanuit de een of andere perversie, de straf veeleer als een beloning ervaren. Dat laatste blijkt vaker het geval waar religieuze overtuigingen in het geding zijn omdat god daar als machtiger ervaren wordt dan elke wereldse koning: de macht van een wereldse koning beperkt zich tot het tijdelijke terwijl de goddelijke macht de eeuwigheid betreft. Dat mensen zich bereid tonen om voor hun geloof te leven en desnoods ook te sterven, is één zaak, die wij kennen als het martelaarschap. Maar dat sommigen bereid zijn om voor hun geloof ook anderen te vermoorden, is nog een andere zaak, in feite volstrekt van het martelaarschap onderscheiden. Dit laatste geval doet zich vooral voor in politieke dictaturen waar getrouwen van een regering die zich boven de wet verheft, zich bereid tonen tot moord in strijd met de goddelijke wet: daarvoor worden zij dan beloond met een promotie welke zich vertaalt als politieke macht. In de literatuur kent men dit verschijnsel in de geschiedenissen van wie hun ziel verkopen in ruil voor wereldse macht en de Faustlegende is daarvan misschien wel het bekendste voorbeeld. Reeds Jezus Christus werd door de duivel meegenomen op een hoge berg en daar verzocht om voor hem te knielen in ruil voor de wereld aan zijn voeten. In de ideologie van een welbepaalde fundamentalistische islam wordt men geconfronteerd met een wat bedrieglijke variante op dat thema: moord wordt daar beloond met de eeuwige gelukzaligheid van een welomschreven paradijs (dat alvast in de christelijke interpretatie een sexistisch paradijs van ontucht is, een paradijs voor de man, waarbij de vrouw herleid werd tot een lustobject). Als een samenleving moord verbiedt en zij die in extremis met de doodstraf sanctioneert, terwijl de dood van mensen die het genoemde fundamentalisme aanhangen, eenmaal gekoppeld aan een specifieke moord, beloond wordt met de eeuwige gelukzaligheid, dan staat de samenleving voor een probleem: de sanctie die zij voorziet, werkt niet voor de genoemde fundamentalisten en derhalve zal men hen op generlei wijze kunnen aansporen tot het naleven van de wet. En waar de wet in het teken staat van de veiligheid van de burgers, bestaat derhalve geen andere oplossing voor dit probleem dan voor de beschreven groep van 'gelovigen' de toegang tot de (internationale!) samenleving onmogelijk te maken. Andermaal: daar zij de dood niet vrezen en dus ook niet de straffen, zullen zij de wet niet naleven die de orde handhaaft en kunnen zij de samenleving in chaos storten.

De gehoorzaamheid aan goddelijke wetten kan wereldse wetten ontkrachten waar de wereldse wetten moord gebieden, en dat is een zaak die de vrede dient. Maar waar goddelijke wetten de wereldse ontkrachten waar deze laatste moord verbieden, hebben wij te maken met een god die elke samenleving en derhalve ook de mens als zodanig tegenstaat. Alleen de onmens kan in deze god geloven.

(J.B., 23 maart 2016)

Ongelijkheid en rechtvaardigheid

Individuele levende wezens kunnen natuurlijkerwijze van hun voorouders eigenschappen overerven zoals vormen van intelligentie en allerlei gebrekkigheden. Men zegt soms dat de natuur onrechtvaardig is omdat het recht in wezen stoelt op iets geheel onnatuurlijks, want dat is het geloof in de gelijkheid. Het heeft er alle schijn van dat niemand zou morren indien iedereen 'gelijk' geboren werd, terwijl de natuur streeft naar de maximalisatie van de diversiteit. Niemand vraagt erom geboren te worden in een vluchtelingenkamp of als doofstomme en niemand verdient dat ook totdat het tegendeel bewezen is. Ongelijkheid is een natuurlijk gegeven en zo ook is onrecht dat, maar de zaak is dat de natuur niet om rechtvaardigheid maalt. Onrecht stuit ons tegen de borst omdat wij in ons maatschappelijke handelen oordelen in termen van verdienste. Wie hard werken, verdienen beter dan wie luieren, en wij overtuigen ons van de juistheid van deze stelregel omdat wij ervan uitgaan dat de maatschappij rechtvaardig dient te zijn – wij hebben dan namelijk het gevoel ons eigen lot mee te kunnen bepalen. De maatschappelijke gelijkheid hoort de natuurlijke ongelijkheid of het recht van de sterkste in zekere zin te compenseren. Het natuurlijke wordt aan het maatschappelijke of dus aan het menselijke onderworpen als in een revanche omdat de mens het natuurlijke al te vaak noodgedwongen moet gehoorzamen. Het is al erg genoeg dat wij ongelijk geboren worden, zo lijkt men te redeneren: laten we ons derhalve vrijwillig onderwerpen aan zelfgemaakte wetten die het recht van de sterkste aan banden leggen!

Het maken van een buiging met het doel een anders geheel onmogelijke sprong te kunnen maken, is een vaker geziene tactiek van levende wezens: wij buigen voor wetten die er uit zichzelf helemaal niet zijn maar wij buigen alsnog omdat onze gehoorzaamheid aan die zelf gefabriceerde wetten ons uiteindelijk vrijer maakt.

Dat de ene een ziekte erft en een andere gezondheid en kracht, komt ons voor als onrechtvaardig maar, ook al pogen wij dit in onze samenleving te overstijgen, toch bootsen wij dat onrecht na, bijvoorbeeld met het erfrecht: men erft van zijn voorouders niet alleen gezondheid, intelligentie en allerlei kwalen maar ook rijkdom, bezittingen en geld. Meer zelfs: niet alleen het individu erft van zijn ouders, ook de burger erft de rijkdom of de schulden van zijn land. Met de erfenisrechten bootsen wij de natuurwetten na ofschoon wij die onrechtvaardig achten, zodat er gegronde redenen zijn om de oprechtheid van ons streven naar rechtvaardigheid in twijfel te trekken. Als wij het al onrechtvaardig vinden dat de ene kwalen erft en de andere snuggerheid en kracht, waarom dulden wij dan dat wij op de koop toe de rijkdom of de schulden van onze voorouders erven? Nog absurder is het dat wij een wereldeconomie scheppen waarin wij zelfs de schulden erven van de natie waartoe wij geheel buiten onze wil en wens behoren.

Maar aan de basis hiervan ligt zonder twijfel het privaatrecht of het recht op bezit – beter gezegd: het maatschappelijke recht om wat men eenmaal bezit, ook te mogen behouden. Bezit ik vandaag een huis, dan is dat een verworvenheid: het zal ook morgen nog het mijne zijn. En wordt het niet al duidelijk dat de afschaffing van het erfrecht, ook de afschaffing van het privaatbezit vooronderstelt? En dat men dan ook de regel moet laten varen dat wie hard werken, meer verdienen dan wie luieren? De gelijkheid die wij allen zo graag zeggen te willen, blijkt alvast helemaal geen natuurlijk gegeven: er zijn mensen die sterk zijn en hard werken terwijl anderen ziekelijk en vermoeid de hele dag in bed doorbrengen; er zijn sterken en zwakken; er zijn mensen die rijkdom verwerven en er zijn er die schulden opstapelen en dat verschil is er van nature en het kan alleen maar toenemen. Ons verzet hiertegen heeft een schijn van rechtvaardigheid maar die wordt pas geloofwaardig waar ze ook consequent is en niet langer duldt dat rijkdommen en schulden erfelijk zijn. Het gemeenschappelijke bezit of de afschaffing van het privaatbezit alsook het internationalisme of de afschaffing van de naties worden in dit licht reële alternatieven voor het huidige bestel. Omdat er nog veel water door de zee zal vloeien vooraleer het ook zover is, moet men zich tevreden stellen met een haalbare tussenoplossing en zit die niet de herhaaldelijke kwijtschelding van de schulden en in de voortdurende herverdeling van de rijkdom? En in dat licht is de negatieve rente, welke immers paal en perk stelt aan het zogenoemde Mattheüseffect, misschien wel een stap in de goede richting. Het is hoe dan ook stilaan achterhaald om te blijven belijden dat het hebben van bezit recht geeft op nog meer bezit terwijl het hebben van schulden aanleiding moet geven tot het maken van nog meer schulden.

(J.B., 13 maart 2016)

Europa wordt zijn eigen concentratiekamp

De oorlogen in Syrië (maar ook deze in Irak, in Libië en in andere streken in het Midden-Oosten en in Afrika) hebben sinds enkele jaren een enorme vluchtelingenstroom richting Europa op gang gebracht. Veruit de grootste vluchtroute loopt via Turkije, dat nu aan 2,6 miljoen asielzoekers onderdak geeft: velen zitten er in kampen maar nog meer vluchtelingen verblijven in de Turkse steden. Turkije kan de toestroom niet meer aan en heeft een hek gebouwd aan de grens met Syrië waar de ongelukkigen alsnog blijven binnenstromen. Eenmaal in Turkije, proberen zij de Egeïsche Zee over te steken naar Griekenland, via de Griekse eilanden. Ook in Europa werden al hekken gebouwd en zo blijven ontelbaren steken in Turkije en in Griekenland. Onder de druk van een groeiende massa extreem-rechtse kiezers werden ook in Europa hekken opgesteld en de E.U. smeekt transitland Turkije om de vluchtelingen niet naar Griekenland te laten oversteken maar hen 'voorlopig' in Turkije in kampen onder te brengen. Uiteraard biedt Turkije Europa het kostenplaatje aan, naast nog een aantal eisen waaronder de toetreding tot de Europese Unie. Hierover wordt onderhandeld op enkele Europese tops in maart 2016 waar Turkije wordt vertegenwoordigd door premier Agmet Davutoğlu.

Deze 57-jarige professor en diplomaat adviseert Erdoğan sinds 2003, was van 2009 tot 2014 minister van buitenlandse zaken en is sinds anderhalf jaar premier en leider van de AKP. Onder zijn premierschap groeide het conflict met de Koerdische PKK waarvan hij de stellingen liet bombarderen samen met die van ISIS, nadat aan Turkije door de V.S. een laks optreden tegen (en volgens sommigen zelfs steun aan) die terreurgroep werd verweten. Davutoğlu staat afwijzend tegenover de Gülen-beweging, een groep genoemd naar de progressieve prediker Fethullah Gülen (momenteel in vrijwillige ballingschap in de V.S.) die in het spoor van de geniale Koerdische sunni-moslimtheoloog Said Nursî (1877-1960), de moderne wetenschap en de logica hoog in het vaandel voert en de interreligieuze dialoog nastreeft. Bovendien wordt Davutoğlu verweten de politieke corruptie niet te bestrijden en Turkije in de richting van een politiestaat te voeren. Hij wordt een Neo-Ottomanist en een Pan-Islamist genoemd daar hij zich afkeert van de moderne seculiere Turkse republiek, maar hij antwoordt enkel de zogenaamde 'Pax Ottomana' na te streven – de stabiliteit en de vrede van het Ottomaanse Rijk van weleer. Ook wordt hem sympathie voor het Moslim Broederschap verweten. Ondank het feit dat de AKP recent nog de grootste krant van het land muilkorfde, trekt Davutoğlu de pro-westerse kaart en wil hij voor NAVO-lidstaat Turkije het lidmaatschap van de E.U. Zijn buitenlandse politiek zoekt veiligheid, dialoog, economische samenwerking en culturele harmonie door wederzijds respect en lijkt zo in feite 'multi-cultureel' of dus het tegendeel van wat men hem aanrekent. Wat betreft de Armeense kwestie – struikelblok inzake het E.U.-lidmaatschap – erkent hij wel het inhumane van de Armeense deportaties uit 1915 maar niet de genocide. Al bij al kan niemand nu nog ontkennen dat aldus met mensen in nood wordt gemarchandeerd en in deze aanlooptijd naar Pasen, herhaalt zich voor de zoveelste keer de tragedie van de godmens van 2000 jaar geleden.

Europa is niet het enige continent dat kampt met asielzoekers want het probleem is niets anders dan een van de vele gevolgen van een onrecht dat bekend staat als de welvaartskloof tussen het rijke Noorden en het arme Zuiden. Onlangs nog ging de paus naar de Mexicaanse grensstad Ciudad Juárez bidden voor de talloze omgekomen migranten die van daar uit de Verenigde Staten trachtten binnen te komen. In werkelijkheid wordt de illegale immigratie oogluikend toegestaan omdat aldus illegale en dus spotgoedkope arbeidskrachten (momenteel 11 miljoen!) de VS binnenkomen: in feite is dat instandhouding van de slavernij.

Deze vorm van slavernij bestaat uiteraard ook in Europa, getuige een wetsvoorstel uit 2009 om werkgevers te beboeten die illegalen aanwerven, (2) maar sommige politici geven zelfs openlijk toe dat bijvoorbeeld de prijzen van groenten in onze supermarkten de pan zouden uitrijzen indien wij het zonder illegale werkkrachten zouden moeten doen – een 'argument' dat de vloer aanveegt met de mensenrechten én met het recht als zodanig. Kennelijk proberen een aantal van onze politici te verdoezelen dat de zogenaamde 'wederdienst' die zij zouden willen opleggen aan vluchtelingen in ruil voor het onderdak (waar deze recht op hebben!), eenzelfde vorm van afpersing is als de chantage die de slavernij in stand houdt. Bovendien kunnen de sancties tegen werkgevers die illegalen tewerkstellen, die vorm van slavernij nog schrijnender maken want om sancties te ontlopen, zal men de slavernij nog meer proberen te verbergen.

Volgens Celien Moors van MO* waren er in 2014 wereldwijd al zo'n 51,2 miljoen vluchtelingen – de helft van hen zijn kinderen. De statistieken laten zien dat de beloften inzake een verhoopte terugkeer weinig geloofwaardig zijn aangezien steeds minder mensen kunnen terugkeren naar huis en dat wil zeggen momenteel minder dan één percent jaarlijks. Opmerkelijk is ook dat arme ontwikkelingslanden meer dan 80 pct. van de vluchtelingen opvangen terwijl minder dan 20 pct. van hen in rijke ontwikkelde regio's onderdak vinden. (1) De plaatsing van hekken rond Europa wordt nu al in de hele wereld beschouwd als de meest laffe en schandalige politieke handeling in de hedendaagse wereldgeschiedenis waarmee Europa schaamteloos het volstrekt hypocriete van haar zogenaamde beschaving te kijk stelt. Een groeiend aantal Europese burgers raakt gefrustreerd daar zij zich van deze onmenselijkheid willen distantiëren terwijl de democratie eist dat zij zich neerleggen bij de wil van een egoïstische meerderheid.

En zo zijn wij reeds beland in het tijdperk van de Europese hel: steeds meer Europeanen willen wég uit dit verdoemde continent, maar kúnnen het niet meer vanwege die hekken, die wij hoe dan ook met ons meedragen, waar wij ook heen vluchten...

(J.B., 10 maart 2016)

Verwijzingen:

https://en.wikipedia.org/wiki/Ahmet_Davuto%C4%9Flu#Armenia

https://en.wikipedia.org/wiki/G%C3%BClen_movement

https://en.wikipedia.org/wiki/Fethullah_G%C3%BClen

https://en.wikipedia.org/wiki/Said_Nurs%C3%AE

https://en.wikipedia.org/wiki/Neo-Ottomanism

https://en.wikipedia.org/wiki/Pax_Ottomana

(1) http://www.mo.be/nieuws/50-miljoen-vluchtelingen-kaart-gebracht-1  

https://nl.wikipedia.org/wiki/Grens_tussen_Mexico_en_de_Verenigde_Staten

(2) http://www.europa-nu.nl/id/vi0riorwszre/illegale_werknemers_van_buiten_de_eu

"Jedem das Seine"

"Bemint elkander", "Draagt elkanders lasten" of "Draag zorg voor elkaar" – zo luidt het devies van de christelijke beschaving welke het Westen grondvest.

Nu is het vrijwel onmogelijk om op een meer accurate wijze de tegenpool van dit christelijke motto te verwoorden dan met de slagzin "Jedem das Seine" – "Elk het zijne".

Ofschoon die uitdrukking reeds in de Oudheid gangbaar was, kreeg zij de bittere betekenis van "Elk krijgt wat hij verdient" sinds zij als motto prijkt boven de hoofdingang van het concentratiekamp van Buchenwald. Door de Nazi's gebouwd in 1934-'37, herbergde dit kamp dwangarbeiders uit Europa en uit de Sovjet-Unie: joden, Polen, geesteszieken, anders-validen, religieuze en politieke gevangenen, Roma zigeuners, Sinti, Vrijmetselaars, Jehova's Getuigen, criminelen, homo's en krijgsgevangenen, van wie er, alleen in Buchenwald, naar schatting 56.545 omkwamen.

Onwillekeurig weerklinkt de vloek van "Jedem das Seine" waar de hedendaagse vertegenwoordigers van de onmens, de bange en zelfzuchtige menigte opruien tegen de vluchtelingen die dezer dagen in het Westen om bescherming bedelen tegen een regime dat nog driester tewerk gaat dan toentertijd de Nazi's deden: Duitsland voor de Duitsers, Frankrijk voor de Fransen, Nederland voor de Nederlanders, Vlaanderen voor de Vlamingen of dus "Elk het zijne" – die lelijke slogan die herinnert aan de plantrekkerij van de Oud-Testamentische broedermoordenaar Kaïn: "Ben ik soms mijn broeders hoeder?"

Verder afdwalen van het christendom is quasi onmogelijk maar, paradoxaal genoeg, profileren de rechts-extremisten die met een bevreemdende harteloosheid het ganse continent te schande maken, zichzelf als de beschermers van de christelijke waarden!

Waartoe dit uiteindelijk zal leiden, weten we: tot de persoonlijke adviseurs van de door het Vlaams belang op de handen gedragen Geert Wilders, behoort de held van massamoordenaar Anders Breivik en in onze Vlaamse regering zetelen ministers en parlementairen die hulde brengen aan oud-gedienden bij de Vlaamse vleugel van de Gestapo die toentertijd miljoenen mensen oppakte om hen in concentratiekampen op te sluiten, waar hun een gruwelijke dood wachtte.

Zes miljoen mensen vonden de dood in concentratiekampen: zij werden veroordeeld en afgeslacht omdat zij niet behoorden tot de uitverkorenen, omdat zij de uitverkorenen voor de voeten liepen, omdat zij als minderwaardig werden bestempeld, omdat zij de economie van het land zouden onderuithalen of omdat zij volgens de zieke ideologie van hun moordenaars niet beter verdienden. Zij hadden nu eenmaal geen blonde haren en blauwe ogen, hun moedertaal was niet het Duits, ze hadden een zichtbaar gebrek of hun religieuze of ideologische sympathieën werden niet gedeeld door de heersers van dat ogenblik.

Miljoenen anderen ontsnapten aan de gaskamers en aan de werkkampen door het land uit te vluchten. Medelijdende burgers gaven aan deze vluchtelingen onderdak, ook al riskeerden ze zo hun eigen leven, en na de oorlog verbonden de Verenigde Naties zich ertoe om in het vervolg aan alle politieke vluchtelingen asiel te verlenen totdat de dictator voor wie zij have en goed moesten achterlaten, in de pan gehakt was.

Maar geloof het of niet: toen de jongste vluchtelingenstroom op gang kwam, bleek het Westen geregeerd te worden door politici die over die overeenkomsten, ingeschreven in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, nog nooit hadden gehoord. Velen van hen konden de twee wereldoorlogen niet onderling onderscheiden. Sommigen kenden deze histories enkel van populaire televisiefilms. Door het volk verkozenen ontkenden prompt het bestaan van de concentratiekampen: kennelijk waren zij ervan overtuigd dat zij de geschiedenis niet horen te kennen en dat ook de waarheid een resultante van verkiezingen is. Zoals een volkstribunaal in de rechtszaal beslist over de schuld van de beschuldigde, zo beslist de kiezer erover wat gebeurd is en wat niet. Vindt de meerderheid dat concentratiekampen niet hebben bestaan, dan horen zij uit de geschiedenisboeken te verdwijnen. Vindt een meerderheid dat Hitler's zieke ideologie verspreid mag worden, dan kan Mein Kampf naar hartelust worden herdrukt.

Opnieuw bevinden zich, verspreid over gans Europa, miljoenen vluchtelingen in concentratiekampen. Mannen, vrouwen en kinderen leven er in erbarmelijke omstandigheden, zij lijden honger en kou en worden ziek. Zij zijn op de vlucht voor een regime van terreur dat in de ganse geschiedenis zijn gelijke niet heeft gekend. Zoals alle vluchtelingen weten zij niet waarheen, zij weten alleen waarvoor zij wéglopen, en toch doen de rijke westerlingen alsof het gaat om soldaten die welbewust het Westen onder de voet komen lopen. Hoe doortrapt moet men niet zijn om zo te oordelen over mensen in erbarmelijke toestanden die wellicht straks iedereen zal delen?

(J.B., 6 maart 2016)

Vrijheid van meningsuiting en immoraliteit

Wat is het verschil tussen het plegen van moorden en het aanzetten ertoe? Want woorden zijn niet zomaar klanken en krabbels zoals bepaalde libertijnen ons willen laten geloven: woorden kunnen wapens zijn. Een bevel aan een gehoorzame kan exact dezelfde uitwerking hebben als het overhalen van de trekker van een geladen geweer. En heeft men het over ideologieën die ten strijde roepen, dan worden woorden bommen.

Het vandaag zo vaak gehoorde onderscheid tussen meer en minder humane vormen van terechtstelling, verkapt niet alleen de ernst van de misdaad maar tevens de gevaarlijke leugen dat er zoiets als 'menselijke moord' zou kunnen bestaan. De injectienaald maakt de doodslag minder bloederig en misschien ook minder pijnlijk – en dit uiteraard vooreerst voor beul en publiek – maar geheel onafhankelijk van het moordwapen handhaaft zich het beoogde resultaat.

Het moordwapen kan zelfs volstrekt afwezig zijn en de dader of de daders buiten schot, zoals in het geval van onze dagelijkse dertigduizend hongerdoden. Hetzelfde geldt voor de spoorloze moorden van het spirituele soort, verkapt als suïcide: erkenning wordt uitbundig geëtaleerd, miskenning daarentegen doodt doeltreffend door het achterwege laten van handelingen waar deze levensnoodzakelijk zijn, en dat geschiedt uiteraard altijd zonder getuigen.

De moordpartijen van het laatst genoemde kaliber voltrekken zich derhalve op een immaterieel slagveld waarop ons pas een blik wordt gegund als dit de heersende politiek in de kaarten speelt, wat wil zeggen dat het vrijwel voor eeuwig en drie dagen aan het oog van de massa onttrokken blijft. Het volk wordt immers gewend gemaakt aan opgelegde – door sancties bekrachtigde – wetten en normen waarvan het, ingevolge het stilzwijgen dat onafwendbaar voortspruit uit repressie, op de koop toe gaat geloven dat de navenante plichten en verbodsbepalingen uit het eigen persoonlijke geweten voortkomen, algemeen menselijk zijn, vanzelfsprekend en zelfs natuurlijk. De media zorgen er wel voor dat quasi elkeen 'weldenkend' wordt en zo onderscheidt men de musts correct en zelfs angstvallig van de not dones. Een receptiementaliteit perverteert onze zielen. Wat in is, welke toon men dient aan te slaan, wie respect verdienen en wie men negeren moet: men komt het te weten als men de sleutels koopt voor het decoderen van de tekens die de weg wijzen. Men dient te betalen om erbij te kunnen blijven horen, om mee te kunnen blijven praten, om niet uit de boot te moeten vallen. Zij die onze levensmiddelen in beslag namen, heffen een tol en wie weigeren te betalen omdat zij oordelen dat het leven van iedereen is, krijgen het stempel illegaal, waarna hen de toegang tot voedsel, drank, kledij en onderdak wordt ontzegd.

En zo bestaat het dat anno 2016 in de veelbelovende beschaving van de EU met zijn luidruchtige universele mensenrechtenverklaringen, niet alleen een oorlog woedt met in zijn zog miljoenen vluchtelingen: het ongelooflijke is dat voor die vluchtelingen, aangespoeld op het continent der rijken, prikkeldraad wordt opgetrokken en concentratiekampen worden opgericht met daarin, in de prille winter van dit reeds verdoemde jaar, doodgevroren kinderen. Alle nog weerbare mannen die ternauwernood ontsnapten aan de gruwelen van de verdrinkingsdood welke menigeen van hun medereizigers te beurt viel, worden met ijzeren staven de schedels ingeslagen door neonazi's die in trance scanderen: "Wir sind das Volk!", "Vreemdelingen buiten!", Bommen op Syrië!" Ofwel, bij monde van sir David Attenborough: "Let them starve!" (°)

Het volstrekt hallucinante van de hedendaagse werkelijkheid deed ons afdwalen van het thema maar hier is het terug: is het aanzetten tot moord dan niet even erg als moord? Zijn woorden zomaar krabbels of kunnen zij ook dodelijke wapens zijn? Bestaat er inderdaad zoiets als een volstrekt onstoffelijk slagveld waar perfecte misdaden zich voltrekken, waar moordwapens geheel ontastbaar zijn en moordenaars voor immer spoorloos? Een strijdperk dat bovendien meer slachtoffers maakt dan alle oorlogen samen doen?

Woorden gesproken door mensen met macht maar zonder zin voor verantwoordelijkheid, kunnen bijzonder vernietigend zijn. Wij weten dat goden niet zomaar tot mensen spreken en schrijven doen zij ook al niet. De verantwoordelijkheid van mensen die beweren in naam van een godheid te spreken, is dan ook bijzonder groot. Wij zijn groepswezens, wij vormen complexe maatschappijen en elkeen heeft zijn specialisme zodat wij ons wel op anderen móeten verlaten, wat betekent dat wij onmogelijk kunnen bestaan zonder vertrouwen of geloof. Maar die enorme kracht blijkt tegelijk een achilleshiel. Het mag duidelijk wezen dat geen straf groot genoeg kan zijn voor wie dit bijzondere vertrouwen misbruiken. Wie pretenderen te spreken in de naam van een godheid, moeten zich hiervan heel goed bewust zijn.

Nu bestaan er mensen die beweren te spreken in de naam van God, zowel vandaag als in het verleden. Er zijn zelfs mensen die zich als de godheid zelf hebben voorgesteld. Wij kunnen niet met zekerheid zeggen dat zij allen liegen, maar dat zij niet allemáál de waarheid kunnen spreken, is een conclusie die ook elk weldenkend mens wel verplicht is te trekken op grond van het simpele gegeven dat zelfverklaarde profeten elkaar wel vaker tegenspreken. Religieuze leiders dragen niet alleen een verpletterende verantwoordelijkheid: zij zijn, op zijn zachtst uitgedrukt, sowieso verdacht.

Miljarden mensen krijgen het katholieke geloof met de paplepel toegediend door de zusters in de kleuterschool: reeds de allerkleinsten leren de mythologieën kennen van het Oude en het Nieuwe Testament, de vroomheid van de heiligen, de gebeden, de prenten, de beelden en de goede daden. Er blijkt een gemachtigde paus en een hele clerus te bestaan die optreden als bewaarders van het geloof, dat zo belangrijk schijnt voor ons voortbestaan in de eeuwigheid. Het zou volstaan om gedwee de tien geboden te volgen maar het ganse opzet van de religie kan danig intrigeren dat men algauw hunkert naar wat eigenlijk alle begrip te boven gaat. De katholieke theologie, met stukjes en beetjes bijgebracht in godsdienstlessen gegeven door de plaatsvervangers van de zoon van God zelf, heeft dan ook ontelbaren mateloos geboeid. Zoals wij het alvast allemaal geloofden te begrijpen, zijn wij gevallen wezens naar het voorbeeld van de duivel. Anders dan de duivel, die hiervoor gestraft werd met de eeuwige verdoemenis, beperkt onze straf zich tot dit leven waarin wij gelukkig tot inkeer kunnen komen, wat dan inhoudt dat wij de zoon van God als onze verlosser moeten erkennen. In het christendom immers wordt het heidendom omgekeerd: de mens moet niet langer zijn eerstgeboren zoon offeren aan God – God zelf offert zijn zoon aan de mensheid. Met zijn lijden en dood koopt Hij ons vrij. Bekeerlingen krijgen vergeving en keren na de dood terug naar het paradijs. En is dat niet een wens die elkeen koestert in het diepste van zijn hart?

Velen blijken zich weliswaar te storen aan de niet altijd goede voorbeelden van wie zich profileren als vertegenwoordigers van de christelijke ethiek en zij verliezen hun geloof. Anderen zitten die menselijke fouten allerminst dwars: als de leer maar volmaakt is en het zo verlangde inzicht dat zij belooft te verschaffen. En waar het inzicht achterwege blijft, wijt men dit euvel niet aan de leer doch aan de eigen gebrekkige kennis en zo besluit men om niet met lezen en studeren op te houden totdat het verhoopte inzicht wordt bereikt en quasi alles moet daarvoor wijken.

Het resultaat van die studie schenkt bij wijlen een grote bevrediging maar vaak is het een vrede van korte duur: er rijzen vragen, de theorie blijkt onaf, er duiken innerlijke tegenspraken op en er lonkt een levenspraktijk die overhelt naar mystiek. In zijn jeugd kan men in een relatief korte tijdspanne veel uitproberen en ervaren en omdat men dat alles voor de eerste keer doet, laat men zich er ook makkelijk door begoochelen. Het leven lijkt geduldig als men jong is, maar de jaren vliegen en eenmaal zijn gevorderde leeftijd een mens bewust maakt van zijn eindigheid, gaat de tijd dringen en beseft men ineens dat het antwoord op die ene grote vraag waarvoor men bijna alles heeft uitgesteld, nooit komen zal. Het vreemde is dan wel dat men het zoeken niet opgeeft, integendeel: waar de theorie steken laat vallen, probeert men die eigenhandig op te rapen; men tracht hiaten weg te werken en men fabriceert prompt een verhoopt verbeterde versie van de manke theologie.

Uiteraard kan dit zelfbedrog niet heel lang duren en men vraagt zich af of men niet reeds in zijn jeugd op een zijspoor is beland. Hebben diegenen die bij hoog en bij laag staande hielden dat zij spraken in de naam van de godheid, ons dan voor de gek gehouden? Hebben zij ons, toen wij nog weerloze kinderen waren en wij vol vertrouwen openstonden voor wat onze ouders en onze meesters leerden, dan leugens verteld? En als dat het geval is: hebben zij dat bewust gedaan of is het eigen aan de mens dat hij aldus zichzelf als soort om de tuin leidt? Andermaal: de logica gebiedt ons om aan te nemen dat dit vaker gebeurt daar velen zich uitgeven voor goden of profeten terwijl zij elkaar zo vaak tegenspreken. En blijkt nu niet het meest waarschijnlijke scenario het volgende: dat ons geloof van onszelf afkomstig is en dat wij het smeden zoals wij ook onze ploegen smeden, omdat een mens niet leeft van brood alleen?

Maar opnieuw dwalen wij af van het onderwerp: is er enig verschil tussen het plegen van moorden en het aanzetten ertoe? En maken zij die in Gods naam beweren te spreken zich niet schuldig daaraan van zodra zij, nog voordat de tijden ten einde zijn, in de huid van de opperrechter kruipen om ons te verdelen in schapen en bokken?

Een theologie kan danig betoverend zijn, dat men er levenslang in opgaat omdat men erdoor gestrikt wordt zoals een vlieg in een web: zoals gezegd, streeft men eerst naar inzicht, maar blijkt de theorie mank, dan probeert men ze op te lappen in plaats van ze te verwerpen – men is er immers aan gehecht geraakt gedurende de vele jaren van toegewijde studie. Tegelijk – wat zo mogelijk nog erger is – verliest men de feiten uit het oog welke zich, alle geestelijkheid ten spijt, blijven afspelen in de stoffelijke werkelijkheid. Want waar Christus, door de duivel meegenomen op een hoge berg, weigerde om daar voor hem een knieval te doen in ruil voor de wereldse rijken, blijkt de paus zich de titel van staatshoofd te laten opspelden door Hitler's evenknie in het fascistische Italië – Benito Mussolini. "Mijn rijk is niet van deze wereld", maar daar ziet de onfeilbare geen graten in, en hij doet prompt zaken met de duivel, want voor wat hoort wat: als na de Tweede Wereldoorlog de koningen van de hel, met op hun geweten zo'n zes miljoen joden, zigeuners, homo's, geesteszieken en nog andere soorten van uitgerangeerden, Duitsland willen ontvluchten, is het de hogere clerus die de koelbloedige moordenaars van valse identiteiten en van reisdocumenten voorziet: Jozef Mengele, Klaus Barbie en nog talloze andere beulen kunnen zich in alle sereniteit via de rattenlijn in Latijns-Amerika gaan vestigen, waar ze op de koop toe kunnen doorgaan met het beoefenen van hun martelkunsten – Barbie als expert-ondervrager van de Boliviaanse dictators, Mengele in Brazilië als abortusspecialist...

Kunnen woorden dan moorden? – zo luidde onze eerste vraag en weer dwaalden wij af, alsof de woorden, geschrokken, voor zichzelf op de loop gingen. En het verhaal van zopas herinnert onafwendbaar aan Mein Kampf dat dezer dagen herdrukt wordt nadat nog niet zo lang geleden de oude Simon Wiesenthal er met zijn laatste krachten nog in slaagde om de verkoop van het haatboek in Duitsland aan banden te leggen, daar dit testament van een grootheidswaanzinnige dat ganse bevolkingsgroepen demoniseert, tallozen effectief heeft aangezet tot zowat de grootste volkerenmoord in de geschiedenis. Vandaag herhaalt zich in Europa een scenario, zo gelijkend op het doemscenario van de nazi's, dat het net zoals dat vervloekte boek wel een complete herdruk van die geschiedenis lijkt.

Rechtse fundamentalisten hebben zich verenigd en als het waar is dat de gematigde islam haar fundamentalisten-terroristen de hand boven het hoofd houdt, dan heeft zij dat geleerd van de katholieken: de naam van een hoofdredacteur van het rechts-katholieke blad Catholica waarin notoire katholieken regelmatig artikels schreven, stond op de mailinglist van massamoordenaar Anders Breivik, wiens grote inspiratiebron naar diens eigen zeggen niemand anders bleek dan een kamerlid van het Vlaams Belang, een rechts-katholieke conservatieve islamofobe homojager, actief op extremistische weblogs gelieerd aan Catholica. (°°) Het angstwekkende aan de situatie is dat het inzake extreemrechts niet langer om een kleine minderheid gaat: gestaag werkt zich dezer dagen het zieke gedachtengoed van de intoleranten naar de voorgrond en krijgt het de massa mee. "60.000 Deutsche Mark per dag kost deze zieke: het is ook uw geld, landgenoten!" – met die woorden kreeg Hitler de massa op zijn hand voor zijn euthanasieprogramma dat het opruimen van alle 'zwakkelingen' op het oog had. (°°°)

Ja, ook de woorden behoren tot de dingen en het is moordenaars eender waarmee zij moorden: zij kunnen dat doen met een Kalasjnikovs maar evengoed met een heiligenbeeld of, als het hun zo best uitkomt, met woorden. De vrijheid van meningsuiting is een groot goed dat beschermd hoort te worden, net zoals heiligenbeelden die behoren tot het culturele erfgoed, samen met de heilige boeken uit het verre verleden. Maar als doodslag aantoonbaar gepleegd wordt met gebruikmaking van een heiligenbeeld, zal geen rechter oordelen dat het nooit de bedoeling van de moordenaar kon geweest zijn om te doden, omdat ook hij weet dat in principe om het even wat zich kan lenen tot moordwapen. Het is niet omdat een heiligenbeeld niet voorbestemd is om mee te doden, dat het door niemand met dit doel kan worden gebruikt. En precies hetzelfde geldt voor woorden: zij dienen allerminst om mee te moorden, maar als moordenaars in welbepaalde woorden een wapen zien en bovendien een wapen dat tot een perfecte moord kan leiden, dan zullen zij, zo dunkt het mij, niet aarzelen.

De voorbeelden hoger in de tekst zijn allerminst overdreven en wij weten intussen allen dat het ooit zo makkelijk onder de mat geveegde – en vaak louter verbale – pestgedrag lang niet zo onschuldig is als sommigen ons wilden laten geloven. Als de statistieken onmiskenbaar aangeven dat het zelfmoordcijfer bij jonge homo's ongemeen hoog is, terwijl homoseksualiteit door menige religie als zondig of doodzondig wordt beschouwd, is het in feite onbegrijpelijk dat een beschaafd land nog langer het betreffende godsdienstonderricht niet alleen duldt maar bovendien financiert, temeer daar het ook nog strijdig is met de inhoud van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Waar door toedoen van de godsdienstvrijheid kinderen van hun vrijheid worden beroofd – indoctrinatie is in wezen vrijheidsberoving –, is sprake van een verknechtende vrijheid: het gaat daar om de vrijheid van de misdadiger die de vrijheid van zijn slachtoffer verknecht. Hetzelfde geldt uiteraard voor de vrijheid van meningsuiting: waar woorden belasteren of moorden, wordt weliswaar de vrijheid van de lasteraar of de moordenaar gerespecteerd, maar de vrijheid van het slachtoffer wordt met de voeten getreden. Wie dit goedkeuren, scharen zich derhalve achter het recht van de sterkste: zij handelen volstrekt immoreel.

(Jan Bauwens, 11 februari 2016)

Verwijzingen:

(°) http://www.dailymail.co.uk/news/article-2424129/Sir-David-Attenborough-Sending-food-Africa-solve-famine-barmy.html ;

http://www.storyleak.com/attenborough-stop-feeding-third-world-reduce-population/ ;

http://countdowntozerotime.com/2013/09/19/psychopath-sir-david-attenborough-calls-for-mass-third-world-sterilization-and-starvation-to-reduce-world-population/ ;

(°°) http://www.dewereldmorgen.be/artikels/2011/07/24/killer-breivik-over-zijn-ideologische-wortels ;

http://www.trouw.nl/tr/nl/5009/Archief/article/detail/2824465/2011/08/01/Nieuw-katholiek-bloedfanatiek-en-op-de-adreslijst-van-Breivik.dhtml

(°°°) http://www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=1556061  

De oorzaak van de uitbraak van microcephalie: geen mug maar een vaccin?

De vluchtelingen en de overbevolking: twee problemen die er geen hoeven te zijn?

Undercover

Wallraff's Aus der schönen neuen Welt, Expeditionen ins Landesinnere

Wie herinnert zich Günter Wallraff niet? De uitvinder van de undercover-onderzoeksmethode die toentertijd in Duitsland wantoestanden aan het licht bracht inzake het misbruik van gastarbeiders, waarvan "Ganz unten" (in het Nederlands verschenen onder de titel "Ik, Ali") het meest gekende voorbeeld is. De man is drieënzeventig en nog steeds een actief strijder tegen onrecht en uitbuiting. Onlangs ging hij undercover bij een bakkerij die broodjes levert aan onder meer de keten Lidl waar ze verkocht worden aan de onmogelijke spotprijs van 1,05 euro. Hoe men met zo'n prijs nog gigantische winsten kan maken, ontdekte Wallraff tijdens zijn twee weken durend verblijf als arbeider in de bakkerij ter plekke: onderbetaald werk, geen ziektekostenvergoeding en een volstrekte afwezigheid van hygiëne zijn enkele van de geheime ingrediënten. Deze reportage kunt u hier bekijken:

https://www.youtube.com/watch?v=xws21Cm9mQI 

Het verslag ervan staat in Wallraff's boek Heerlijke nieuwe wereld uit 2009, samen met nog een aantal andere van zijn onderzoeksverslagen. Ziehier slechts enkele uit zijn vele reportages:

- Een docu over racisme in Duitsland ;

- Een docu over callcenters ;

- Een docu over daklozen in de winter ;

- Een lopende Tv-serie van Wallraff en zijn team ;

- Wallraff over moderne slavernij en martelpraktijken ;

- Als ziekenhuizen gevaarlijk worden .

"Als ziekenhuizen gevaarlijk worden" - Samenvatting: In Duitse klinieken is er één verpleger voor tien patiënten (ter vergelijking: in Nederland één per vijf; in Denemarken één per vier). Er is een te hoge werkdruk, te weinig personeel. Niet alleen bij de medici en de paramedici: ook op poetsmannen en vrouwen wordt bespaard. Verder wordt ook bespaard op hygiëne in het algemeen: lakens worden niet of niet tijdig ververst, de vloeren worden vuil, bloed blijft aan allerlei zaken kleven. Dé oorzaak van de wantoestanden is het feit dat de ziekenhuizen niet langer het welzijn van de patiënt beogen maar in de eerste plaats het maken van zoveel mogelijk winst. Een minimale dienstverlening tegen een zo hoog mogelijke prijs - dat is het jammerlijk credo. De toestand kan pas veranderen als men opnieuw de patiënt centraal gaat stellen (- maar dat zal dan wel onmogelijk zijn in het kapitalistische systeem?)

De webstek van Günter Wallraff vindt u hier.

(J.B., 29 januari 2016)

Censuur op de bekendmaking van systematische moordpraktijken

Deze zaken komen ofwel nauwelijks ofwel helemaal niet op radio of Tv; een enkele keer sporadisch in een krant en dan nog met een vertraging van enkele dagen en dat is het. In het onderhavige geval kwamen de slachtoffers van de moordpoging terecht in een ziekenhuis maar het ziekenhuis verwittigde de politiediensten niet, wellicht uit angst voor rancune. Men zegge het voort:

http://www.demorgen.be/buitenland/vluchtelingen-in-calais-toegetakeld-door-gemaskerde-mannen-bdba030e/

Ter herinnering:

"Genosuïcide in de opmars?":

http://www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=1556061

Waarom wij op een oorlog afstevenen

Dat de rijken geen scrupules hebben ten aanzien van de hongerlijders en dat de armlastigen op de koop toe geloven dat zij voor hun toestand zelf de schuld dragen, is helemaal te wijten aan het proces van conditionering waarmee onze hedendaagse maatschappijen worden gerund: het adagium van "wie braaf is, krijgt lekkers, wie stout is de roe" wordt immers wars van alle logica omgedraaid tot de overtuiging dat zij die beloond worden, dat ook verdiend hebben door eigen inspanningen, terwijl van wie geen loon ontvingen, wordt aangenomen dat zij niet hebben gewerkt. Dit bedrog verschilt in geen enkel opzicht van de zinsbegoocheling uit het welbekende en geheel ten onrechte door het westen bejubelde oosterse geloof in het karma dat ervoor zorgt dat de rijken almaar rijker worden en de armen steeds armer. In dat laatste geval betreft het een religie van loon naar werken welke, gekoppeld aan een reïncarnatiegeloof, resulteert in de overtuiging dat de welgestelden dit te danken hebben aan eigen inspanningen uit hun vroegere levens terwijl de misdeelden zich in een eerder bestaan zouden misdragen hebben. Die overtuiging resulteert op haar beurt in de volstrekte immoraliteit van 'elk voor zich' of dus het recht van de sterkste, wat men ook in het westen terugvindt als de religie van het gouden kalf.

Dat het 'natuurlijke' recht van de sterkste in de menselijke wereld verschijnt als de religie van het gouden kalf, is een bijzonderheid welke licht werpt op de perversie die nu eenmaal moet ontstaan uit de opeising door de mens van een recht dat niet langer het zijne is: de perversie van dit recht – en dus dit ónrecht – verraadt zich immers in de gedaante van de middel-doelomkering, in de onderwerping van het doel (de mens) aan zijn middel (het geld, het betaalmiddel), en dus in het tot slaaf worden van diegene die dan toch allermínst de eigen onderwerping nastreefde maar daarentegen de (opper)heerschappij.

Dat zich deze vorm van zelfdestructie niet kan voordoen waar de mens zich ten dienste stelt van zijn medemens, toont aan dat de dienstbaarheid of de naastenliefde geen eigenschappen zijn die vloeken met de menselijke natuur maar, juist andersom, dat het attributen zijn van een wezen dat de mens boven zichzelf of boven zijn natuur verheft en dat hem derhalve tot mens maakt.

Wie 'conditionering' zegt, zegt 'onvrijheid'. Een individu conditioneert een ander waar hij aan die ander zijn eigen wil oplegt middels een vorm van chantage: "Als gij weigert om voor mij te werken, versper ik u de toegang tot het voedsel dat gij nodig hebt om in leven te blijven." Hij die aan een ander de wet stelt, dwingt de onderworpene om aan hem zijn wil over te dragen; hij stelt hem met andere woorden voor een dilemma: ofwel wordt hij een willoos instrument in handen van de ander, ofwel gaat hij dood. Het mechanisme in kwestie wordt weliswaar handig verkapt en sticht aldus de verwarring die nodig is om dit onrecht in stand te kunnen houden: de 'werkgever' doodt de 'werknemer' niet maar hij legt beslag op het geld dat deze nodig heeft om het nodige te kopen om in leven te kunnen blijven.

Waar sprake is van conditionering, is sprake van wilsberoving en er ontstaat aldus een piramide van wilsberoving, waarbij ondergeschikten hun wil overdragen aan hun meerderen; deze meerderen zijn op hun beurt de ondergeschikten van meerderen die op hun beurt de wil van hun ondergeschikten opeisen. Noodzakelijkerwijze instrumentaliseert in deze piramide de ene, de andere en uiteindelijk zou het dan zo moeten zijn dat er slechts één willend subject overschiet, namelijk diegene die zich bevindt aan de top van de piramide. Echter, het sociale reilen en zeilen laat zien hoe topfuncties bijzonder tijdelijk zijn, hoe zij door velerlei vormen van machtsstrijd versnipperd en verdeeld worden en hoe zij op hun beurt nog veel ingrijpender geconditioneerd worden dan het doen en laten van individuen op de allerlaagste sporten van de maatschappelijke ladder.

Edoch, de meest verstommende vaststelling is en blijft wel deze, dat men ook aan de top uiteindelijk allereerst en ten koste van werkelijk alles, jaagt op geld: het ruilmiddel 'regeert', terwijl dat middel geen persoon is, doch een willoos ding, dat zijn bestaan aan niets anders dan aan conditionering dankt: het is niets en zijn heerschappij houdt in dat aldus niemand regeert, dat de staat een kip is zonder kop, die wilde en geheel doelloze sprongen maakt, gedoemd om ten slotte ter aarde neer te storten.

Dat laatste zal zich met zekerheid voordoen en het zal zich boven elke twijfel verheven vertalen in oorlog omdat de onmenselijkheid gelijk staat met het onrecht dat luistert naar de paradoxale benaming van 'recht van de sterkste'.

(Jan Bauwens, 22 januari 2016)

Een nieuwe dictatuur

Ook toen begon het allemaal met een aanslag. In de nacht van 27 op 28 februari 1933 werd de Reichstag – het Duitse parlement – in brand gestoken, Hitler en zijn propagandaminister Joseph Goebbels hadden het over een aanslag van gewapende communisten en zij overtuigden parlementsvoorzitter Paul von Hindenburg om de noodtoestand af te kondigen, vergelijkbaar met het huidige terreuralarm.

Omwille van de veiligheid, zo heette het, moest de vrijheid aan banden worden gelegd. De persvrijheid, de vrijheid van meningsuiting en de vrijheid van vereniging werden bij decreet opgeschort en voortaan mocht de politie in het privéleven interveniëren: zij kon zonder opgave van enige reden binnenvallen in privéwoningen, mensen oppakken en vasthouden zolang zij dat nodig achtte, telefoons afluisteren en de post onderscheppen. Geheel buiten de wet werden allerlei brigades opgericht waarmee tegenstanders van het regime werden uitgeschakeld.

Hermann Göring, minister van binnenlandse zaken in de deelstaat Pruisen in nazi-Duitsland, richtte de [op het proces van Neurenberg (20.11.1945 – 1.10.1946) als een criminele organisatie bestempelde] Geheime Staatspolzei (Gestapo) op, welke het volgende jaar onder de leiding kwam te staan van Heinrich Himmler. Een uitgebreid netwerk van verklikkers zorgde ervoor dat alle vermeende tegenstanders van het Hitler-regime zonder omslachtige juridische procedures onmiddellijk konden worden opgepakt en uiteraard belandden door die terreur talloze onschuldigen in concentratiekampen ofwel werden zij onmiddellijk vermoord.

Leden van de Gestapo vielen op elk ogenblik van de dag of van de nacht de huizen van verdachten binnen, pakten hen op en verdwenen ermee. Een van de beruchtste Gestapo-chefs was Klaus Barbie, 'de slachter van Lyon', belast met het infiltreren in verzetsbewegingen en het vernietigen ervan. Hij folterde duizenden mensen tot de dood en 'ontruimde' zelfs weeshuizen waarbij hij de kinderen deporteerde naar de gaskamers van Auschwitz.

Slechts één partij werd in het Derde Rijk als legitiem beschouwd en wie er andere meningen op nahielden, werden als terroristen beschouwd en behandeld: zij konden zomaar worden uitgeschakeld. Onder hen: politieke tegenstanders (of dus mensen die andere partijen aanhingen), aanhangers van religies en secten, joden, geesteszieken, homo's, zigeuners, communisten en dan uiteraard ook nog alle verwanten, vrienden en kennissen van de opgepakten.

Eén-partij-dictaturen bestaan ook vandaag nog en hun leiders ontvangen niet zelden alle eer omdat zij gevreesd worden. In de regel profileren zij zich als "enige ware" zoals katholieken en fundamentalistische islamieten dat doen, terwijl zij er een dubbele moraal op nahouden: enerzijds is er de façade van de preutsheid en de heiligheid zoals die tot een climax kwam in het Victoriaanse tijdperk en anderzijds zijn er de gruweldaden in het verborgene, waarvan kindermisbruik en kindsoldaten schrijnende voorbeelden zijn.

Nu heet onze huidige Belgische minister van veiligheid en binnenlandse zaken weliswaar niet Hermann Göring of Joseph Goebbels maar van Jan Jambon kan wel worden gezegd dat hij op 5 mei 2001 een toespraak gaf op een samenkomst van de Vlaamse Oostfrontgemeenschap Sint-Maartensfonds v.z.w., een vereniging van oud-vrijwilligers bij het Vlaams Legioen, in 1941 opgericht door Staf De Clercq (leider van het extreem-rechtse VNV) onder de vlag van de SS – een Vlaamse tak van de Gestapo. Verschillende ministers van Jambons partij, waaronder Theo Francken en Ben Weyts, vierden in oktober 2014 overigens de verjaardag van Bob Maes (°1924), de oprichter van de VMO. De VMO pleegde verschillende aanslagen en had banden met de Ku Klux Klan (1980) en met Leon Degrelle (1982).

Dat de nieuwe wetten die de huidige regering zogezegd omwille van onze veiligheid wil doorvoeren – wetten die de persoonlijke vrijheden aantasten (waaronder het recht om te allen tijde in privé-woningen binnen te vallen en de verlenging van de maximale periode van voorhechtenis) – reacties uitlokken van rechters, zoals die van de voorzitter van de rechtbank van eerste aanleg, Luc Hennart, is niet te verwonderen. Veeleer onbegrijpelijk is het feit dat de huidige rampzalige ontwikkelingen in de richting van een nieuwe rechtse dictatuur, niet meer reacties uitlokken. Of moeten wij dan geloven dat het reeds zo is dat alle kritiek in de kiem wordt gesmoord?

(J.B., 10 januari 2016)

Verwijzingen:

https://nl.wikipedia.org/wiki/Gestapo

https://en.wikipedia.org/wiki/Gestapo

https://nl.wikipedia.org/wiki/Proces_van_Neurenberg

http://kunst-en-cultuur.infonu.nl/geschiedenis/154731-klaus-barbie-de-slachter-van-lyon-en-zijn-wrede-misdaden.html

http://www.ushmm.org/wlc/en/article.php?ModuleId=10005686

http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/buitenland/1.2541907

http://www.standaard.be/cnt/dmf20131024_045

https://nl.wikipedia.org/wiki/Vlaams_Legioen

http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/politiek/1.2118670

https://nl.wikipedia.org/wiki/Vlaamse_Militanten_Orde

https://nl.wikipedia.org/wiki/Hermann_G%C3%B6ring

https://nl.wikipedia.org/wiki/Joseph_Goebbels

https://nl.wikipedia.org/wiki/Staf_de_Clercq

https://nl.wikipedia.org/wiki/Jan_Jambon

http://www.standaard.be/cnt/dmf20160109_02057904

Noord-Korea (n.a.v. de derde atoomproef van Noord-Korea op 5 januari 2016):

            http://www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=2193662