Verwerpelijk milieuverdrag

Intussen een flink aantal jaren geleden kwam hier een partij op de proppen met een voorstel dat het mogelijk moest maken om lucht te kopen. Felle reacties wezen op het immoreel karakter daarvan, en de idee werd verworpen.

Kort geleden dook hetzelfde voorstel opnieuw op, en het werd intussen ‘wet’: sterk vervuilende, rijke landen krijgen voortaan vrij spel om hun afval aan arme landen te verkopen. Want daar komt de hele regeling inzake luchtvervuiling wel op neer.

Terecht is de vergelijking met de loteling van weleer: rijke lui die de last en het gevaar van de dienstplicht wilden ontvluchten, ‘verkochten’ deze plicht aan de armen. Een schrijnend onrecht, inderdaad, omdat veiligheid, gezondheid en levensjaren geen marktproducten horen te zijn.

Een variant op dit onrecht kennen wij in de organenhandel, want ook daar delft de arme drommel het onderspit.

En de nieuwste variant van deze verkapte vorm van uitbuiting is nu de internationale ‘afspraak’ dat grote vervuilers hun gang mogen gaan wanneer zij arme lieden bereid vinden om hun overtollige afval op te kopen.

Het onrecht is zo klaar als een klontje: hier worden behoeftigen gegijzeld, en ‘iedereen’ lijkt dat oké te vinden.

De besproken regeling kan nimmer beschouwd worden als een boete: het initiatief voor een beboeting van wandaden dient immers altijd bij een rechter te liggen. In dit geval echter is het de overtreder zelf die de ‘boete’ voorstelt. Als dan een rechter daar op ingaat, is er gewoon sprake van afkoping of omkoping.

Maar de gedupeerden zijn akkoord, zegt u?

Zij zijn behoeftig, en hebben bijgevolg geen keuzevrijheid! Het is ofwel dat, ofwel niets - zoals ook de lotelingen moesten besluiten, of al diegenen die een orgaan (moeten) verkopen.

jb