In een recent Vaticaans document (1) noemt het katholicisme zichzelf de enige ware kerk en verwerpt zij alle andere christelijke, protestantse kerken als zijnde ongeldig: "Ik ben de ware, alle anderen zijn vals", zo zegt zij.

Met dit statement roept het Vaticaan de herinnering op aan die bijbelse vrouw die aanspraak maakt op het moederschap over een kind dat haar tijdens haar slaap door een rivale zou zijn ontnomen. Niemand minder dan koning Salomon beslecht deze historische rechtszaak en hij stelt voor dat het kind doormidden wordt gehakt, zodat aan elk van de twee vrouwen een helft kan worden gegeven. Hierop doet één van deze twee vrouwen onmiddellijk afstand van haar aanspraak, vanzelfsprekend omdat zij het leven van het kind wil sparen. En meteen luidt het Salomonsoordeel dat zij het is aan wie de voogdij over het kind toekomt.

De ware moeder onderscheidt zich van de huichelaar in het feit dat voor haar het welzijn van het kind prioritair is, ook al kost haar dat haar eigen positie. Hetzelfde doet Christus, die zijn leven geeft opdat anderen zouden kunnen leven, en dat is tenslotte de liefde. Die liefde vindt men in de zichzelf "katholiek" noemende kerk niet terug: eens te meer denkt zij aan zichzelf en aan haar eigen macht, en wat er met het goddelijke kind gebeurt, blijkt haar volstrekt koud te laten: zij heeft het liever verhakkeld en dood in de eigen klauwen dan levend bij de door haar miskenden en veroordeelden.

(1) William Cardinal Levada en Angelo Amato, S.D.B., RESPONSES TO SOME QUESTIONS REGARDING CERTAIN ASPECTS OF THE DOCTRINE ON THE CHURCH, Rome, 29 juni 2007.

J.B., 11.07.'07