Aldus worden wij nu opgeruimd

Antidepressiva en pijnstillers bespoedigen de ontwikkeling van dementie. Bij de pijnstillers zijn dat vooral opium en opioïden. Geheugenproblemen alsook problemen met nog andere cognitieve functies treden vooral op bij het gebruik van (de overigens bijzonder verslavende) benzodiazepines die voorgeschreven worden tegen gevoelens van onrust en angst en tegen slapeloosheid. Deze en nog andere medicijnen zijn bijzonder verslavend en zo is het ook niet te verwonderen dat intussen welhaast het merendeel van de bevolking er met de regelmaat van de klok zijn toevlucht toe zoekt. Of beter: steeds meer mensen krijgen die middelen voorgeschreven.

Die voorschriften worden uiteraard opgesteld door artsen en artsen worden gevormd door universiteitsprofessoren wiens onderzoek steeds vaker gefinancierd wordt door farmaceutische firma's. Dat die firma's beschikken over bijzonder veel macht, mag niemand verwonderen: met de handel in medicijnen zijn grote geldsommen gemoeid, er is steeds meer belangenvermenging in het spel en tenslotte gaat het zeker en vast wat betreft de pijnbestrijders en de psychofarmaca over wat wij in de volksmond zoal verstaan onder 'drugs'. Het gaat dus om drugshandel, weliswaar legale en door geneesheren gecontroleerde drugshandel maar niettemin handel in 'drugs'.

Brengt men zich nu voor de geest dat ook de verboden hormonenhandel door artsen - in dit geval veeartsen - 'gecontroleerd' wordt, terwijl het apert gecontinueerde hormonengebruik na de moord op veearts Karel Van Noppen er niet de minste twijfel laat over bestaan dat die controle in werkelijkheid helemaal niets meer kan voorstellen. Maar als de controle door veeartsen kennelijk niets vermag, wat vermag dan een controle door artsen, in acht genomen dat de kapitalen waar het om draait in de mensengeneeskunde nog veel groter zijn dan die inzake de handel in producten voor de veefokkerij?

Onder het regime van de nazi's werden onnutte burgers massaal opgeruimd, eerst middels allerlei spitsvondige tactieken en in het zog daarvan ook steeds meer op uiteindelijk de meest brutale manieren. Het volk werd in de waan gelaten van de aan de gang zijnde massamoorden en die waan werd versterkt door de algemene angst om ook echt te kunnen zien wat zich in feite onder ieders ogen afspeelde. Mensen voelen immers aan dat het veiliger is om bij het ontdekken van samenzweringen over massamoordpartijen de andere kant op te kijken of, om het wat scherper te stellen, dat ook zij zullen geviseerd (i.e.: geliquideerd) worden van zodra zij het wagen om ook te zeggen wat zij daadwerkelijk zien. Men denke aan 1984 van George Orwell: macht manifesteert zich daar waar men mensen kan doen zeggen dat één opgeteld bij één gelijk is aan drie. En uiteraard liegen bijna alle mensen met de moordenaars mee omdat zij weten dat zij in het andere geval voor hun leven moeten vrezen. De daders (van in dit geval de genocide) worden met andere woorden het best geholpen door hun slachtoffers zelf die op die manier immers aan de massamoord hopen te ontkomen. Getuigen zijn gevaarlijk voor de moordenaars maar als zij de andere kant op kijken, zijn ze eigenlijk onschadelijk, wat wil zeggen zo goed als dood, zodat ze dan niet meer vermoord hoeven te worden. De moordenaars zorgen ervoor dat eventuele getuigen de andere kant op kijken, met name door hen bang te maken en wel doodsbang. Maar een gelijkaardige tactiek speelt zich vandaag af voor de ogen van in principe zowat iedereen.

Het plan dat wordt bedisseld in de hogere kringen is momenteel niet langer dat van de grote kweek maar volgens stoute tongen wel dat van de grote zuiveringen, precies zoals dat ten tijde van Hitler het geval was, die voor zijn Ariërs, zijn 'Herrenvolk', 'Lebensraum' zocht. Om massaal mensen op te kunnen ruimen zonder iemand door heeft wat er gebeurt, moet er uiteraard flink gelogen worden en wel op een geloofwaardige manier en bovendien moet het plan van de samenzweerders zelf verborgen blijven. Dat laatste gebeurt zoals de ervaring leert het beste middels een voorwendsel of dus door een vals plan in de plaats te stellen. En de ervaring leert ons tevens dat leugens wonderwel een hoge geloofwaardigheid verkrijgen van zodra zij worden beleden door zogenaamde autoriteiten. Concreet kan het plaatje er dan als volgt uitzien.

Om mensen massaal te kunnen 'opruimen' of 'opkuisen' - werkwoorden die niet alleen gebruikt worden door extreemrechtse politici maar nu ook door katholieke bisschoppen wanneer zij in paniek hun mond voorbijpraten - moeten zij eerst gedemoniseerd worden of tenminste afgeschilderd als 'minderwaardig', als 'lebensunwertes Leben', om eens in de taal van het nazisme te spreken. Omdat wij vandaag leven onder de heerschappij van de mammon en derhalve het geld beschouwd wordt als het meest waardevolle van alle dingen, worden mensen beschouwd als minderwaardig van zodra zij minder gaan renderen ofwel wanneer zij alsnog niet rendabel zijn.

Tot die laatste categorie behoren uiteraard de ongeborenen die dankzij onze democratische systemen heden zonder tegenspraak met gemak legaal massaal geaborteerd kunnen worden. En de categorie van de niet langer rendabele mensen of, in grote trekken, de gehandicapten en de ouderen, krijgen het extra duwtje dat nodig is om hun euthanasering te legaliseren middels enerzijds de wetenschappelijke oordelen van professoren in de ethica (denk aan de uitspraak: “Niemand zal betwisten dat een wereld zonder mongooltjes een betere wereld is”) en anderzijds het (psychisch) gehandicapt maken van bejaarden middels (wat dacht u van) de zogenaamde 'pijnstillers' en 'antidepressiva' die in feite alleen maar pijnstilling als bijwerking hebben terwijl hun hoofdwerking bestaat uit het veroorzaken van dementie - u voelt het al komen: dementie die dan aanleiding geeft tot uitspraken als van voorzitters of voorzitsters van zorgcentra in de zin van: “Wij moeten eens ernstig gaan nadenken over het legaal maken van euthanasie voor demente bejaarden” - waaronder uiteraard valt te verstaan: zonder hun eigen toestemming).

Alles op een rijtje, hebben we het hier over massamoord, over opruiming van de menigte aan mensen die niet (langer) economisch rendabel zijn en die in feite nog slechts een negatieve reden van bestaan hebben, bijvoorbeeld omdat zij “er beter niet waren”, nota bene “zoals geen redelijk mens zal betwijfelen”.

Maar het snode plan zit beter in elkaar dan men op het eerste zicht kon vermoeden want de ouderen en de andere onnutte elementen van wie men zich wil ontdoen, kunnen uiteraard niet zomaar worden ge-euthanaseerd: zij dienen eerst in een toestand gebracht te worden waarin zij zich nog nauwelijks bewust zijn van het eigen bestaan, zodat men dan over hen kan zeggen dat het quasi geen verschil meer uitmaakt of zij nu nog in leven zijn of niet.

Nu staat het als een paaltje boven water: in die toestand tussen zijn en niet-zijn, welke nodig is om te kunnen beweren dat het geen verschil meer uitmaakt of men al dan niet leeft, kan men massa's mensen brengen door hen massaal opium te laten slikken alsook benzodiazepines en nog andere dergelijke troep. En men dient op te merken dat de werking van die medicijnen erin bestaat dat zij mensen dement maken, terwijl (fysieke en psychische) pijnstilling niet meer is dan een bijwerking die overigens ook eigen is aan de consumptie van vele andere drugs zoals alcohol, tabak en cannabis.

(J.B., 16 september 2023)

“Wij staan aan de kant van hem”

Op 11 september 2023 citeert het VRT-nieuws de Antwerpse bisschop¹ Bonny over de Tv-serie "Godvergeten" met de uitspraak dat hij "geen priester geworden is om dit te moeten opkuisen"², waarbij hij ontegenzeggelijk verwijst naar de schande voortspruitend uit de misdaad en de zonde van het kindermisbruik in de kerk en naar de praktijk van het verborgen houden van die misdaad welke zich uitstrekt over vele decennia - zo niet over vele eeuwen - en die wellicht nog altijd gangbaar was indien hij niet aan het licht werd gebracht door enkelingen aan wie de kerk dit allerminst in dank heeft afgenomen.

Wat in deze uitspraak menigeen tegen de borst stoot, is het aperte contrast van de bisschoppelijke woorden met de kern van de christelijke geloofsbelijdenis waarvoor 'priesters' (wat betekent: 'vooraanstaanden' of 'voorbeelden'³) verondersteld worden het prototype te zijn voor alle anderen, meer bepaald inzake de navolging van Christus wiens reden van bestaan het is om de zonden van anderen uit te boeten teneinde voor hen de toegang tot het geluk mogelijk te maken. En krachtens het bestaan van de kerk van Christus die volgens het Katholieke geloof Zijn verrezen lichaam is, ligt aldus voor de kerk nog steeds diezelfde reden van bestaan in die navolging van haar stichter. Over die navolging schreef de in de zogenaamde 'waanzinnige veertiende eeuw'⁴ geboren Thomas Haemerken, alias de mysticus Thomas a Kempis, het ook naar het Nederlands vertaalde boekje 'De imitatione Christi' ('Over de navolging van Christus'). De navolging van Christus betekent het opnemen van het kruis dat ingevolge de erfzonde (en voor Christus zelf ingevolge de vereenzelviging van Zijn wil met die van de Vader) op de menselijke schouders rust.

Wanneer mensen die zichzelf christelijke voorbeelden achten, verklaren dat zij geen voorbeeld geworden zijn om andermans zonden uit te boeten zoals ook Christus deed, stelt zich de vraag wie dan wel hun voorbeeld mag zijn. Overigens ook hun aperte huiver voor de schande om in de ogen van de anderen voor een misdadiger door te gaan, staat in schril contrast met wat Christus zelf op dat vlak te doorstaan had door als een misdadiger aan de schandpaal te worden genageld. Kennelijk verkiezen die christelijke 'voorbeelden' dan toch de schuld boven de schande, in acht genomen het feit dat de schande resulteert uit het openbaar worden van schuld, wat inhoudt dat deze 'voorbeelden' zich niet zozeer door het geweten laten leiden maar veeleer door wat anderen over hen denken en zeggen.

En wie mag dan wél het voorbeeld van deze bisschoppen zijn? Een verklaring van de genoemde ongeloofwaardigheid voortspruitend uit het verkiezen van de goede reputatie boven het goede geweten, wordt ons gegeven door niemand minder dan de grote Russische schrijver Fjodor Michajlovitsj Dostojevski, meer bepaald in de raamvertelling 'De Grootinquisiteur van Sevilla' in zijn roman 'De Gebroeders Karamazov' uit 1879-1880. Daar immers verklaart de grootinquisiteur die het hoofd van de kerk vertegenwoordigt dat de kerk allerminst door Christus wordt geleid maar wel door de daar niet expliciet genoemde afvallige engel Lucifer.

(J.B., 14 september 2023)

Verwijzingen:

Zie ook: Thomas a Kempis, Over de navolging van Christus, Nederlandstalige tekst:

https://web.archive.org/web/20130924114113/http://heiligeteksten.nl/De%20Navolging%20van%20Christus%20web.htm#_Hoofdstuk_11_1

Papaoutai

Alleen volstrekte onverschilligheid kan het ongeloof voeden in wat in het verlengde van de Oekraïense oorlog in de nabije toekomst in Europa te gebeuren staat. Momenteel zijn daar minstens vijftigduizend Russische soldaten gesneuveld¹ en waar onnadenkende westerlingen dit menen te moeten beschouwen als een trofee, ziet de werkelijkheid er heel anders uit: vijftigduizend dode soldaten waarvan het merendeel jonge vaders, zijn vijftigduizend gezinnen, vaak met kleine kinderen, die zich afvragen waar hun vader blijft, die dag in dag uit wenen en onafgebroken aan moeders rokken trekken. Papaoutai.

De auteur van Papaoutai verloor zelf als kind zijn vader in een oorlog - de Rwandese genocide² en de kreet van het achterblijvende jongetje echoot na vele jaren niet alleen wereldwijd na maar brengt ook de ellende van het heden in het vizier en maakt voelbaar wat ons in de nabije toekomst te wachten staat - alleen criminelen en mensen met dementie hebben daar geen oren naar.

Papaoutai. En de moeders hebben geleerd beleefd te blijven, te zwijgen en te glimlachen - in koor scanderen zij Cheese maar er ligt een vloek op de houdbaarheid van dat liedje en alras zullen de vele wezen volwassen worden en het westen verwensen. En bij alleen maar een wens zal het gewis niet blijven. Alle dingen lijken onderhevig aan een noodlottigheid.

In de Indische kosmogonische mythe gaat alles in een onophoudelijk cirkelgang als van een rad met telkens een opgang en een ondergang en die eindtijd wordt gesymboliseerd door de godin Kali die het prayala inluidt: een duistere tijd die miljarden jaren duurt. Een fragment uit de samenvatting in Wikipedia:

“(Kali) is de grote moederfiguur die beschermt. Zoals een baarmoeder die in duisternis nieuw leven in zich kan doen ontstaan. Ze is naakt en zwart. Ze staat symbool voor zuivere goddelijke duisternis met oneindige macht, pure energie, die in de eindtijd alle onzuivere zwarte demonen vernietigt. (Met haar begint) het zwarte tijdperk (...) wanneer de spiritualiteit verloren gaat en de demonen de overhand krijgen. (…) Kali hakt al de demonen de kop af met een kromzwaard. (…) De harmonie wordt hersteld (wanneer) alles verdwijnt in de grote duisternis: pralaya. (...)”³

(J.B., 12 september 2023)