De 'waanzin' van het 'transhumanisme'

Aflevering 2: De taart en de kers

In het katholieke christendom is God afgedaald naar de mensenwereld en wel in die mate dat Hij zelf mens geworden is, en dit met de bedoeling de mens te verheffen, nog boven zijn oorspronkelijke toestand die hersteld moet worden, naar een goddelijke vorm van bestaan. Teilhard de Chardin verhaalt over de kosmos van de dode stof, waaruit het leven ontstaat en in de schoot van dat leven ontstaat de geest. Maar die evolutie stopt niet bij het denken van de enkeling: de mensheid communiceert en vormt een 'kerk', die het lichaam is waarin de godmens incarneert. Maar waar komt deze theologie dan vandaan?

De mens is een zinzoeker, hij heeft niet genoeg aan een stoffelijke werkelijkheid, in zijn paranoïde geest ziet hij er alras tekenen in van iets hogers en van zodra hij het hogere denkt te ontdekken, gelooft hij dat uitgerekend hijzelf met dat hogere samenvalt: uit de dode stof is leven voortgekomen en uit het leven, geest en het is uitgerekend in zijn eigenste denken dat de mens met die geest samenvalt en dat hij dit wereldbeeld ontplooit waarin hij zelf het centrum is, het summum en het einddoel. De mens fantaseert zich zijn wereld als zijn koninkrijk, hij acht zichzelf god. Hij moet weliswaar bekennen nog onvolmaakt te zijn want hij moet lijden en sterven maar hij gelooft alvast dat hij in de richting van zijn goddelijkheid evolueert en wel met noodzaak. Die noodzaak situeert hij in de gang der dingen maar dat is uiteraard opnieuw een sluwe projectie: de nood aan heerschappij zit in zijn eigenste verlangen. Want voor hetzelfde geld fantaseert men zich een wereldbeeld waarin men zichzelf moet beklagen als de gevangene van een eigen gedachtendroom, onvermogend om in de echte, stoffelijke wereld voet aan wal te krijgen en te bestaan zoals ook stenen bestaan en wind en vuur en water. Maar dat gebeurt dus niet: in ons wereldbeeld zijn wij de kers op de taart.

Theologen die van de mens een medeschepper Gods menen te mogen maken, vergeten prompt wat de grote filosoof Aurelius Augustinus (354-430) hierover op een niet mis te verstane, waarschuwende toon heeft geschreven. Hij wijst namelijk op de denkfout waarbij een specifieke, onterechte veralgemening zich voordoet waar de mens het denken dat uit zijn leefwereld stamt, roekeloos projecteert op de gehele werkelijkheid. In dat geval wordt de metafysische vraag naar de ultieme zijnsgrond van de werkelijkheid verengd tot de technische vraag naar haar ultieme bouwstenen. Ten onrechte, want de werkelijkheid is geen constructie. In zijn De Fide et Symbolo (II:§2) verklaart Augustinus deze denkfout en hij bekritikeert ongelovigen die "vanuit hun vertrouwdheid met handenarbeiders, huizenbouwers en allerlei andere artisanen die niets kunnen tot stand brengen zonder grondstof", geloven dat ook God (een aan Hem externe) grondstof nodig had om alles te 'maken'. Maar zelfs indien God dingen tot stand bracht uit grondstof, dan werd ook die grondstof door Hem uit het niets geschapen, aldus Augustinus. (1) Ook Immanuel Kant wijst er op dat wij de natuur pas kunnen kennen in de mate dat wij in staat zijn om hem zelf te maken; waarmee hij in feite zegt dat wij de natuur niet kunnen kennen, want niet kunnen maken. (2) En Spinoza onderscheidt, enerzijds, datgene wat zijn oorzaak in zichzelf heeft (- God, de natuur) en, anderzijds, de dingen die hun oorzaak buiten zichzelf hebben. (3) Ook Gödel wijst op het onderscheid tussen het scheppen van iets (- uit niets) en het construeren van iets uit iets anders (- uit iets dat reeds geschapen is.) (4) Ook Martin Heidegger wijst op het niet-geconstrueerde karakter van de werkelijkheid. Michael Inwood verwoordt het als volgt: "Het ingewikkelde is niet samengesteld: het is niet opgebouwd door eenvoudige elementen te combineren, en het kan niet worden geanalyseerd alsof dat wel zo is". (5)

Met deze waarheden voor ogen lijkt het erop dat het transhumanisme niet mag hopen op scheppingen die de Schepper van hemel en aarde naar de kroon steken: schepselen zijn nu eenmaal niet in staat tot het scheppen van iets uit niets. Wat wij wel kunnen doen, is in het beste geval: het herstellen van dingen in de richting van hun oorspronkelijke staat en het ondersteunen van bestaande dingen met allerlei fabrikaten, er wel op lettend dat zij ons de das niet omdoen, zoals dat maar al te vaak het geval is met heel wat goed bedoelde geneesmiddelen, motoren, economieën, theorieën...

(Wordt vervolgd)

(J.B., 20.02.2022)

Verwijzingen:

(1) Zie: J. Bauwens, Trans-atheïsme (2003), I.1.C.3. Voor de oorspronkelijke, integrale tekst, zie: 168587.pdf (seniorennet.be)

(2) H. de Vos, Kant als theoloog, Het Wereldvenster, Baarn 1968, p. 63.

(3) Benedictus Spinoza, Ethica More Geometrico Demonstrata. Uit het latijn vertaald en van aantekeningen voorzien door Nico Van Suchtelen, Wereldbibliotheek, Amsterdam 1979 (1974).

(4) Hao Wang, Logical Journey. From Gödel to philosophy, The MIT Press, Cambridge, Massachusetts 1996, p. 14: “Gödel distinguishes creation, in the sense of making something out of nothing, from construction or invention, in the sense of making something out of something else.”

(5) Michael Inwood, Heidegger, Lemniscaat 2000, vertaling: W. de Leeuw (O.U.P., Oxford 1997), p. 110-111.

De 'waanzin' van het 'transhumanisme'

Aflevering 1: Godmens, medeschepper, Uebermensch

"Lustig in die Welt hinein

Gegen Wind und Wetter!

Will kein Gott auf Erden sein,

Sind wir selber Götter!"

(Franz Schubert [1797 – 1828], Winterreise, Mut, laatste strofe)

In zijn lijvig boek De mens voorbij schetst de Gentse ethicus Gie van den Berghe naar zijn eigen zeggen "een gedreven zoektocht naar de denkkaders die mee aan de basis lagen van de uitroeiing van mentaal, fysiek en raciaal gehandicapte mensen in de eerste helft van de 20ste eeuw." (1) Maar van den Berghe is en blijft een verdediger van de Verlichting: hij wijt de nazi-misdaden aan "een ontsporing, een catastrofale uitloper van de maakbaarheids- en vooruitgangsideologie" (2), terwijl hij de Verlichting als zodanig blijft betitelen als "dat veelbelovende geesteskind." (3) Uit de inhoud van dit rijk gedocumenteerd werk werd meermaals geciteerd in Panopticum Corona. (4) Enkele kritische bedenkingen bij de Verlichting als zodanig vonden hun neerslag vooral in Trans-atheïsme (5) en in Het wordt geregeld (6), het laatst genoemde handelend over twee toepassingen van deze ideologie welke de praktijken van abortus en euthanasie wezenlijk zijn.

Inmiddels is het humanisme dat de mens en zijn rede vooropstelt en dat zich afzet tegen het geloof, paradoxaal genoeg vanuit een (exuberant) geloof in de menselijke rede en in de kennis, uitgegroeid tot het transhumanisme dat andermaal gelooft dat de mens in staat is om de aan hem door de natuur opgelegde grenzen te verleggen en dat hij dat ook mag en moet doen. Zoals het door Schubert in diens Winterreise op toon gezette gedicht van Wilhelm Müller (1794-1827) aangeeft, is als het ware vanuit een opstand of een verzet ("Gegen Wind und Wetter!") de mens zelf God gaan spelen ("Sind wir selber Götter!") en zelfs in de theologie wordt hij niet alleen de rentmeester van de schepping genoemd, maar omdat hij naar het beeld van God geschapen werd, heet hij nu ook Gods medeschepper. In Genesis 1:28 staat te lezen: "En God zegende hen, en God zeide tot hen: Weest vruchtbaar, en vermenigvuldigt, en vervult de aarde, en onderwerpt haar, en hebt heerschappij over de vissen der zee, en over het gevogelte des hemels, en over al het gedierte, dat op de aarde kruipt!" Het is derhalve niet zozeer het atheïsme maar veeleer het in de 'godsdiensten van het boek' wortelende antropocentrisme waarin de kiemen van het transhumanisme liggen en waardoor zij ook gevoed worden. Bij uitstek in het visioen van de Franse paleontoloog en theoloog, de jezuïet Pierre Teilhard de Chardin, komt dit idee reeds tot volle ontplooiing.

Volgens Teilhard is de evolutie nog steeds aan de gang: het leven (van de kosmos) is een dynamisch proces, dat steeds nieuwe dingen voortbrengt, dat wil zeggen: dat creatief is. De werkelijkheid is voortdurend in scheppende evolutie. Het is de elan vital, die de ontwikkeling voortstuwt. Hij beweegt zich niet in een, maar in meerdere richtingen. In de dode stof is hij vastgelopen; in planten en dieren heeft hij verschillende vormen van verwerkelijking gevonden; in de mens heeft hij zijn hoogste schepping gevonden. De mens is in staat zelf in deze evolutie in te grijpen, hij is het handelende wezen, homo faber, dat de wereld vormt. Teilhard ziet een evolutie van 'dode' materie, naar leven (biosfeer) en tenslotte naar bewust en zelfbewust leven (noosfeer) dat uiteindelijk zijn bestemming vindt bij God, het 'punt omega'. Hier volgt een beknopte weergave van Teilhard's magistrale visioen, zijn 'hyper-fysica', zoals het bij uitstek vorm kreeg in Le Phenomene Humain (1955) en in Le Milieu Divin (1957).

In een poging om de evolutieleer te verzoenen met het Christendom, stelt Teilhard dat de ganse werkelijkheid in evolutie is: in de schoot van de kosmos ontstaat het leven (dat het kosmische kwalitatief overtreft), en uit het leven ontstaat het bewustzijn (dat het levende kwalitatief overtreft). Dat gebeurt door complexiteitstoename: als de kosmos complex genoeg is, brengt die iets nieuws, het leven, voort. Als het leven complex genoeg is, brengt het bewustzijn, zelfbewustzijn en dus vrijheid voort. Zo evolueert alles naar zijn zelfbevrijding toe, en dat gebeurt in de mens, die aldus z'n eigen evolutie in de hand neemt door bewust te arbeiden aan de vooruitgang van de wereld. Zo evolueert de mensheid naar de spirituele eenheid, 'Christus' genaamd.

Teilhard ziet de ganse kosmos evolueren naar het Ene, het Goddelijke. Alle arbeid van de evolutie is gericht op de rechtvaardigmaking en tot de ontplooiing van een liefde (van God). Teilhard voorvoelt de eenwording van de mensheid (planetariteit) en de noosfeer (een denkende en eensgezinde aarde): de volwassenwording van de mens-zin. Hij ziet Christus als een energie waarvan de duizelingwekkende spin het heelal doet draaien en de Weltstof dwingt zich tot zichzelf terug te buigen, maar hij vervalt niet in pantheisme. In de evolutie komen materie, leven en energie samen in een punt Omega. Gods tegenwoordigheid is voelbaar overal in de kosmos. Christus' hart doorstraalt als het ware de hele kosmos totdat het machtige en veelvormige heelal de gestalte van Christus aanneemt. God straalt op de top van de materie waarvan de golven de geest meebrengen, en zo wordt alles 'milieu divin'. Door de materie, de aarde en het leven hebben wij gemeenschap met God. De priester moet de offerande van de gehele wereld aan God voltrekken. Verwarmd door de geest, kleurt de materie zich purper. Om tot God te komen, moet de materie zich complexificeren en organificeren (levend worden en groeien). Het geloof is niet irrationeel maar wel transrationeel: meer dan rationeel. In dat geloof arbeiden wij mee aan deze evolutie naar het ultramenselijke (dit is: een hogere collectiviteit waar de bewustzijns elkaar wederzijds verlichten door hun convergentie) naar het Mystiek Lichaam toe. Het heelal is dus een goddelijke onderneming waarin God de mens wil laten deelnemen.

Teilhard in een brief (1923): "Er is op de wereld een enkele operatie aan de gang, die alleen ons handelen kan wettigen: de ontsluiting van een of andere geestelijke realiteit, dwars door alle inspanningen van het leven heen". Teilhard bevestigt dat deze geestelijke realiteit een Persoon moet zijn, want "het Centrum van de vergeestelijkte materie, van dit geestelijke Al, moet bijgevolg in de hoogste graad bewust en persoonlijk zijn. De Oceaan die alle geestelijke stromen van het heelal in zich verzamelt, is niet Iets maar Iemand. Ook Hij bezit een gelaat en een hart (…) Deze tegenwoordigheid verlicht de diepten van de verborgen zones van elk ding en elke mens om ons heen. We kunnen haar bereiken in de volle verwerkelijking (en niet in het genieten zonder meer!) van elk ding en elke mens" (28.09.'33). In Teilhard heeft zich de liefde tot God verenigd met het geloof aan de wereld.

Teilhard heeft het geloof verzoend met de wetenschappelijke evolutieleer, welke in zijn tijd nog werd verworpen door een groot deel van de Kerk. Teilhard zegt dat de ganse kosmos niet opgebouwd is uit materie, maar uit wat hij noemt: 'Weltstof'. 'Weltstof' is meer dan materie. De stof waaruit alles is opgebouwd, heeft namelijk een buitenkant en een binnenkant. De buitenkant van de 'Weltstof' is materie. Haar binnenkant is bewustzijn. 'Weltstof' is dus 'materie-bewustzijn', een soort bipolaire eenheid in elk 'deeltje' De 'binnenkant', of de 'geest', is alleen bij de mens 'zichtbaar': de binnenkant van de kosmos wordt in de mens, en dan bij uitstek in de God-mens Christus, gekend en ontwikkeld, om van daaruit de ganse kosmos tot zijn voltooiing te brengen. Dit proces van kosmogenese, hominisatie en christogenese in drie stappen.

De kosmos is niet statisch maar in voortdurende ontwikkeling: er is 'kosmogenese' of 'kosmosgroei', 'evolutie van het heelal'. De idee van de evolutie bestond al bij Laplace, die stelt dat de kosmos zich ontwikkelt uit een gasnevel. Darwin heeft dan de evolutiegedachte ingevoerd in de biologie. Sinds honderd jaar spreken nu ook de sterrenkundigen over de evolutie van de kosmos: sterren zijn kernreactoren die Waterstof omzetten in Helium en in zwaardere atomen. Ook heerst de idee dat, in die kosmogenese, alles met alles samenhangt.

Een ander belangrijk inzicht is dat de evolutie convergeert: alle dingen en wezens neigen ertoe zich te groeperen tot steeds complexere grootheden en aldus wordt meer orde en vooruitgang tot stand gebracht. En dan verschijnt, aan de binnenkant van het complexe, het bewustzijn, dat vrijheid is, autonomie geeft, en verantwoordelijkheid. Dit noemt Teilhard de wet van complexiteitbewustzijn.

Over het probleem van lichaam en geest zegt Teilhard dat materie (lichaam) en bewustzijn (ziel, geest) twee fasen zijn van elke realiteit: alles heeft een lichaam- en een ziel-kant, alleen is het zo dat slechts bij de mens dat bewustzijn reeds expliciet aanwezig is.

Pascal spreekt over de oneindigheid van het grote en die van het kleine. Maar Teilhard voegt nog een derde oneindigheid hieraan toe: die van het complexe. Complexiteit is nu precies een eigenschap van het levende. Terwijl de ganse heelal ertoe neigt om uit te dijen, zich te ontspannen en over te gaan in de meest waarschijnlijke toestand van totale wanorde of chaos (dit is 'entropie', dat wil zeggen: verval, toename van wanorde), vormt het leven hierop de uitzondering. Wat leeft, ordent zich, organiseert zich, vormt grotere, onderling samenwerkende gehelen (dit is 'negatieve entropie', of: 'negentropie', toename van orde). Atomen voegen zich samen tot moleculen, megamoleculen en uiteindelijk emergeren die in levende cellen: eerst eencelligen, daarna meercelligen, eerst eenvoudige, daarna steeds complexere organismen. Daarom noemt Teilhard de biologie: de fysica van hoge complexiteiten. En, zoals gezegd, heeft elke complexiteit een buitenkant (materie) en een binnenkant (geest); elke complexiteit is een eenheid van materie en geest, ongeveer zoiets als de god van Spinoza. De evolutie verloopt naar steeds complexer: de 'dode' stof ordent zich en brengt het leven voort, en het leven organiseert zich zodanig dat het bewustzijn voortbrengt. Zodoende is bewustzijn een eigenschap van het heelal. In de evolutie van het heelal wordt steeds meer materie omgezet in geest: het geestelijke facet van de 'Weltstof' wordt geboren uit de complexiteit van de materie. De materie is de 'materia matrix', de (materiele) matrijs van de geest.

Het dier 'weet', maar de mens 'weet dat hij weet'. De ontwikkeling van het denken heeft materiele sporen nagelaten. Die sporen is Teilhard als archeoloog en als paleontoloog gaan zoeken. Tot dan toe kende men verschillende lagen of sferen die geleidelijk de aarde omspannen hebben: de barysfeer (de metalen kern van de aarde), de lithosfeer (de gesteenten), de hydrosfeer (de watermassa's), de atmosfeer (de dampkring) en de biosfeer (de sfeer van het leven). Teilhard voegt hier nog de noosfeer aan toe: de sfeer van het denken, de sfeer van de mens. In die evolutie is duidelijk een opmars naar steeds meer orde, complexiteit, bewustzijn en vrijheid merkbaar. In de loop van de tijd hebben zich bij de Primaten de hersenen steeds meer ontwikkeld (het proces van cefalisatie), wat het denken mogelijk gemaakt heeft. Maar sinds ongeveer 20.000 jaar is de schedelomvang niet meer toegenomen. Om toch nog verder te kunnen ontwikkelen, zijn mensen zeer intens beginnen samenwerken: zij vormen tesamen maatschappijen en uiteindelijk een wereldblok. Dat noemt Teilhard de sociogenese.

De mens heeft als het ware een gemeenschappelijke stofwisseling ontwikkeld (de wereldeconomie) en een collectief brein (de cultuur) en gaat steeds meer solidair optreden, als een subject. Mensen voelen immers aan dat zij op een dieper niveau samenhangen en een zijn. Zo zet de complexificatie zich nog steeds voort, en zij emergeert in het ultra-menselijke: de mens die meer is dan een louter individu, de mens die rijker wordt omdat hij een is met zijn naaste. Zo blijft de mensheid evolueren naar eenheid, in de richting van wat Teilhard het punt 'Omega' noemt.

In de ontwikkeling van de kosmos is er eerst divergentie (veelvuldigheid), dan convergentie (vereniging) en dan, door complexificatie, is er emergentie (het verschijnen van het nieuwe). Zo verschijnen achtereenvolgens het leven, het denken van de mens (reflectie) en het samen-denken van alle mensen (co-reflectie), wat vrijheid en verantwoordelijkheid meebrengt.

Het menselijk denken, het psychisme, is een eigenschap van de kosmos. De kosmos evolueert enerzijds entropisch of vervallend, dit wil zeggen: naar het meest waarschijnlijke, het evenwicht, de chaos of de dood toe maar anderzijds ook negentropisch of opbouwend, en dus naar het meest onwaarschijnlijke, naar de orde, naar het leven toe. Door de complexificatie in die laatst genoemde beweging, ontstaan steeds nieuwe kwaliteiten. De materie geometriseert zich steeds meer onder invloed van de geest (bvb.: het geloof zet aan tot kathedralenbouw), en zij sublimeert zich ook, namelijk door gesloten, steeds complexere stelsels te vormen (leven, bewustzijn). De geest is de opperste synthese van materie. De ziel is de vorm van het lichaam. De wetenschap die lichaam en geest samen bestudeert (namelijk in de 'Weltstof'), heet pan-energetica. De psychische energie is de hoogst mogelijke, en zij bezielt het heelal en tilt het op naar het eindpunt Omega. Volgens Teilhard is alles in het heelal naar Omega gepolariseerd: het heelal 'rolt zich op' en interioriseert zich. Dit gebeurt in de mens, en zo bevindt zich het eigenlijke centrum van het heelal (namelijk het complexiteitscentrum) in zijn hoogste prestatie, namelijk in de zo tot stand gebrachte maximale persoonlijkheid. De grootste orde situeert zich in de mens en maakt zijn persoon mogelijk: het zelfbewustzijn dat kan zeggen: "Ik ben en ik weet dat ik ben"; "Ik ben vrij"; "Ik ben verantwoordelijk". De persoon verheft zichzelf door zichzelf te geven in z'n scheppende vermogens. Hij verrijkt zich in de liefde van een gemeenschappelijke taak. Ware liefde versmelt immers niet, maar vernieuwt de vitaliteit en differentieert. De kosmos condenseert zich tot de menselijke persoonlijkheid, zij personaliseert. Het ultra-persoonlijke (universeel-persoonlijke), dat de wezenskern van onszelf is, en dat kan zeggen: "Ik ben die ben", is onomkeerbaar, onvernietigbaar, staat buiten ruimte en tijd, en heeft in zichzelf aldus het 'eeuwig leven' gerealiseerd in het punt Omega: een geestelijke, transpersoonlijke bestemming, en tegelijk de bronenergie van de kosmos, de liefde die, zoals Dante schrijft, "de zon voortdrijft en de andere sterren". (Paradisum, laatste zang).

Dit punt Omega wordt door Teilhard nu in verband gebracht met Christus. Het Christendom kent God immers als absoluut en persoonlijk. God incarneert zich in de God-mens Christus in de wereld die hij liefheeft. Christus sticht de Kerk - zijn Mystiek Lichaam - om zijn werk voort te zetten door zijn sacramenten. Zo wordt de wereld gechristificeerd. Bij zijn terugkeer zal Christus in een extatische wereld de getransfigureerde mensheid meenemen in de schoot van zijn Vader.

Teilhard toont dat het geloof aan de wereld en het geloof in God in het Christendom kunnen samengaan. Christus wordt voorgesteld als de sluitsteen van het te construeren gewelf. We moeten afstappen van de statische God, en meer nadruk leggen op de Christus-Omega, de Christus-Evoluteur, de kosmische Christus. Het Mystiek Lichaam is geen dood lichaam maar verkeert in voortdurende Wording. God is dynamisch, de Vader werkt zonder ophouden, en Christus is de toegangsweg tot de noumenale wereld. Het Absolute geeft zich aan de geesten die het verbreiden; het is een eeuwig offer, een gave om niet, want dat is de Liefde. (7)

(Wordt vervolgd)

(J.B., 19 februari 2022)

Verwijzingen:

(1), (2) en (3): zie: http://www.serendib.be/boeken/De-mens-voorbij.htm

(4) Zie hier de integrale tekst: 170161.pdf (seniorennet.be)

(5) Zie hier de integrale tekst: 564.pdf (bloggen.be)

(6) Zie hier de integrale tekst: 30621.pdf (bloggen.be)

(7) Deze uitwijding over Teilhard de Chardin bestaat uit fragmenten uit het vierde hoofdstuk, getiteld: Het visioen van Pierre Teilhard de Chardin, van J. Bauwens, Het goede zoeken. Inleiding tot een christelijk 'zin-denken'. (Serskamp, 2003). Zie: 552.pdf (bloggen.be)

https://www.eff.org/issues/free-speech

Corona, het nieuwe Zyklon-B?

Aflevering 32: Gaswagens in de Oekraïne

Alle sporen van de massagraven werden uitgewist door speciale eenheden van arbeiders die dan op hun beurt werden vergast. De konvooien met gaswagens verplaatsten zich doorheen de veroverde gebieden en vele duizenden mensen werden aldus omgebracht. “We vervoerden mannen, vrouwen, ouderlingen en kinderen”, aldus een getuigenis: “Ze mochten niets bij zich hebben. Er gingen telkens 50 mensen in een gaswagen. Die dag werden zowat duizend mensen vervoerd.” (1) Tijdens een bezoek van Italiaanse fascisten werden hen gaskamers getoond en in zijn dagboek schrijft een getuige dat de bezoekers hevig geschokt waren.

Ook in de Oekraïne opereerden tenminste vijf gaswagens. Ziehier een getuigenis van een commandolid over een operatie in november 1941 in Poltava (in het zuiden van Oekraïne): “Ik zag zelf hoe het in zijn werk ging met twee gaswagens. Ze reden de gevangenis binnen en de joden - mannen, vrouwen en kinderen - moesten vanuit hun cel direct de gaswagens naar binnen gaan. Ik weet ook hoe het er vanbinnen in de gaswagens uitzag. De ruimte was bedekt met metalen platen en had een houten vloer. De uitlaat kwam terecht in de binnenruimte van de wagens. Ik kan nog steeds het geklop en het geschreeuw van de joden horen - 'Beste Duitsers, laat ons eruit!' De joden liepen zonder aarzelen de gaswagens in. Van zodra de deuren dicht waren, startte de chauffeur de motor, dichte rook werd erin geblazen, dan was er een wirwar van verfrommelde lichamen. Het was een angstaanjagend spektakel.” (2)

(Wordt vervolgd)

(J.B., 17 februari 2022)

Verwijzingen:

(1) Nazi Mass Murder. A Documentary History of the Use of Poison Gas, Edited by Eugen Kogon, Hermann Langbein and Adalbert Rückerl, Yale University Press, New Haven and London, English-language edition 1993 by Yale University. (Oorspr.: Nationalsozialistische Massentötungen durch Giftgas: Eine Dokumentation, by S. Fischer Verlag GmbH, Frankfurt a.M. 1983), pp. 57-59.

(2) Ib., pp. 60-61.

Corona, het nieuwe Zyklon-B?

Aflevering 31

De Nederlandse socioloog Abram De Swaan heeft het grondig onderzocht en beschreven in zijn Compartimenten van vernietiging; over genocidale regimes en hun daders (2014) aan de hand van de goed bewaarde gegevens uit onder meer de volkerenmoord in Rwanda waar de strijd tussen vermeend andere rassen in 1994 leidde tot een genocide met een miljoen Tutsi-slachtoffers: stelt men zich de vraag naar hoe het allemaal is kunnen gebeuren, dan kan het antwoord kort en krachtig luiden dat, eenmaal de waanzin van het moorden aan de gang is, er twee kampen ontstaan en daar waar de misdaadgolf passeert, sluiten de mensen zich dan aan bij het moordende en dus het 'winnende' kamp om niet te gaan behoren tot de verliezende groep op wie jacht wordt gemaakt. (1)

De cultuur van geheimhouding vindt in dezelfde realiteit zijn reden van bestaan: niet de slachtoffers jagen angst aan maar wel het slachtofferschap en dus de daders en derhalve kiest men de kant van deze laatsten, hetzij op een actieve manier - door te participeren aan de misdaden - hetzij passief - door de andere kant op te kijken, door te zwijgen. Het zwijgen van de getuigen is de schijnbare onverschilligheid en over de onverschilligheid als zodanig schrijft Primo Levi in Se questo è un uomo uit 1947 (2) dat zij erger nog is dan de misdaden zelf welke zij verzwijgen. Het zwijgen uit angst is ook verwant met het negationisme dat - nog lang na de gebeurtenissen - doorwerkt als een gesettelde angst of een trauma. Achter een façade van totaal misplaatste stoerdoenerij (zoals bij uitstek bij neonazi's het geval is) schuilen vrees en lafheid: houdingen welke regelrecht in strijd zijn met de stelling van Plato dat het verkieslijker is kwaad te ondergaan dan het te doen. (3)

De oorlog is het verlengstuk van de economie en derhalve zijn de twee kampen met enerzijds de misdadigers en anderzijds de slachtoffers ook reeds in het strijdperk van de economie een realiteit welke vaak heel anders wordt voorgesteld dan deze in feite is. Men spreekt gemeenzaam over de werkenden en de werklozen en men beschouwt de eersten als de 'gevers' en de laatsten als de 'krijgers' maar in de huidige socio-economische constellatie is de identificatie van werken met geld verdienen of een job hebben geheel onterecht en ware het rechtvaardiger om het te hebben over enerzijds degenen die het geld naar zich toetrekken en anderzijds zij die het moeten derven. Per slot van rekening werkt sowieso iedereen naar best vermogen vanuit de fundamenteel menselijke drang om een bijdrage te kunnen leveren aan de gemeenschap, terwijl het bovendien helemaal niet waar is dat de werkelijke verdiensten overeenkomen met de financiële: hardwerkende mensen met lage lonen sterven gemiddeld tien jaar eerder dan goed betaalde burgers met een comfortabele, vaste en stressvrije job. Slaven die helemaal niets overhouden, werken het hardste en sterven reeds jong. Gemiddeld moeten in de derde en de vierde wereld vijfenveertig slaven - en dat zijn per definitie mensen zonder job - werken om de hoge levensstandaard van één doorsnee westerling - mét job - te garanderen.

In de economische realiteit streeft men ernaar om aan de kant van de grootverdieners te staan om aldus te ontsnappen aan wat het equivalent is van de moord in de eigenlijke oorlog. Steuntrekkers zijn maatschappelijk buiten spel gezet en zien hun rechten vaak op de helling komen te staan; zij moeten zich dikwijls tevreden stellen met willekeurige, onaangepaste en onderbetaalde opdrachten, zonder werkzekerheid, zonder status en onder de voortdurende spokerige dreiging de financiële steun waarop zij recht hebben, te zullen verliezen; zij situeren zich helemaal onderaan de pikorde en de frustraties die alle carrièremakers oplopen in de nimmer pauzerende tredmolen van eindeloze uitbreiding, wendbaarheid en overuren, worden gelijk kwalijke uitlaatgassen genadeloos in hun richting geblazen. Armen worden niet vermoord, zij sterven alleen vroeger omdat zij onvoldoende middelen ter beschikking hebben om hun gezondheid te handhaven, om vijandschap af te wenden en om het geluk te ervaren dat heden immers verworden is tot een kwestie van sociale vergelijking. Er zijn momenteel evenwel geen gaskamers in de buurt maar die zijn quasi overbodig omdat de lucht in de steden de mensen doet stikken: alleen de rijken hebben nog groene tuinen en kunnen op tijd en stond op reis naar plekken met voldoende zuurstof. Plato's hoger geciteerde stelling welke in feite pleit voor het goede geweten of de geruste ziel belandt in dezelfde papiermand waarin eerder de idee van het bestaan van de ziel zelf werd weggeworpen.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 17 februari 2022)

Verwijzingen:

(1) Zie: 330786.pdf (bloggen.be)

(2) In de Nederlandse vertaling: Eens was ik een mens (1963) en Is dit een mens (1987).

(3) Plato, Gorgias, p. 20, in: Platoon, Verzameld Werk, deel 5 (ISBN 90 6030 383 0), in een Nederlandse vertaling door de School voor Filosofie, Amsterdam, Copyright: © 2011, Stichting Ars Floreat, Postbus 74082, 1070 BB Amsterdam.

Corona, het nieuwe Zyklon-B?

Aflevering 30

Na Hitlers inval in Rusland groeide het aantal om te brengen vijanden maar de massa-executies ondermijnden de moraal zodat men besloot over te gaan op vergassing, meer bepaald middels de uitlaatgassen van de transportvoertuigen. De gevangenen werden van de barakken in de voertuigen geloodst. Tegen de tijd dat zij bij de ovens arriveerden, waren ze dood. Ze werden door gevangenen uit de voertuigen gedragen en hadden de roze kleur die typisch is voor slachtoffers van koolstofmonoxidevergiftiging. (1)

Het Rijk bestelde op een keer dertig gaswagens van twee types: de kleinere konden 25 à 30 personen bevatten, de grote 50 à 60. Ze werden verder geperfectioneerd, wat wilde zeggen: kleinere ruimtes met meer mensen zodat het gas sneller zijn werk deed. Zo waren in 1942 gaswagens als mobiele eenheden in gebruik van Belarus (Wit-Rusland) tot aan de Krim en het noorden van de Kaukasus. Ze werden bemand door functionarissen behorende tot verschillende groepen maar met slechts één taak: de fysieke uitroeiing van joden, zigeuners en politieke tegenstanders. Het staat allemaal beschreven in de documenten (correspondentie, bestellingen...) van de betrokken technici, die ook achteraf verklaarden dat zij op de hoogte waren van wat er gebeurde en dat zij, zoals bevolen, alles geheim hielden. De gaswagens werden in december 1941 vanuit Berlijn naar Riga gebracht en deden hun werk in de Baltische staten, Wit-Rusland, Smolensk. Er zijn meerdere getuigenissen waaronder deze van 9 december 1944 van de joodse Mendel Vulfovich uit Riga: "In februari 1942 zag ik met mijn eigen ogen hoe tweeduizend oudere joden uit Duitsland, mannen en vrouwen, in speciale gaswagens geladen werden. Die wagens waren geschilderd in grijsgroene kleur en hadden een grote vracht, gesloten met hermetische deuren. Iedereen binnenin werd door het gas gedood." (2)

(Wordt vervolgd)

(J.B., 17 februari 2022)

Verwijzingen:

(1) Nazi Mass Murder. A Documentary History of the Use of Poison Gas, Edited by Eugen Kogon, Hermann Langbein and Adalbert Rückerl, Yale University Press, New Haven and London, English-language edition 1993 by Yale University. (Oorspr.: Nationalsozialistische Massentötungen durch Giftgas: Eine Dokumentation, by S. Fischer Verlag GmbH, Frankfurt a.M. 1983), pp. 52-54.

(2) Ib., pp. 54-57. Het citaat (in eigen vertaling) staat op p. 57.

Corona, het nieuwe Zyklon-B?

Aflevering 29

Alle gevangenen in de kampen die in staat waren om te werken, werden in leven gehouden, alleen de zieken en de geesteszieken werden in het kamp zelf omgebracht ofwel naar de gaskamers gebracht. Er waren er ook die omgebracht werden omwille van hun religieuze overtuigingen. Het gaat om vele duizenden mensen. Op de rug of de borst van sommigen werd een kruis geschilderd, wat er op duidde dat zij gouden tanden hadden.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 16 februari 2022)

Verwijzingen:

(1) Nazi Mass Murder. A Documentary History of the Use of Poison Gas, Edited by Eugen Kogon, Hermann Langbein and Adalbert Rückerl, Yale University Press, New Haven and London, English-language edition 1993 by Yale University. (Oorspr.: Nationalsozialistische Massentötungen durch Giftgas: Eine Dokumentation, by S. Fischer Verlag GmbH, Frankfurt a.M. 1983), pp. 48-51.

Corona, het nieuwe Zyklon-B?

Aflevering 28: Over de zogenaamde 'vaccinatiedossiers'

De Canadese politie heeft twee mensen gearresteerd die erin geslaagd zijn de vaccinatie-databank te kraken. Het gaat om regeringsmedewerkers die hun nek uitsteken in een poging om aan het volk diets te maken hoe er met de privacy van de mensen gespeeld wordt door diegenen die nu per se iedereen willen inspuiten met 'vaccins'. Men kan zich afvragen wat de informatie in de vaccinatiedossiers nog te maken heeft met gezondheid en of hier de wetten op geheimhouding van persoonsgegevens niet flagrant geschonden worden. Er wordt onder meer bijgehouden hoeveel iemand verdient, of hij (of zij) leningen heeft aangegaan en voor welk bedrag, wat zijn seksuele oriëntatie is, of hij de booster al dan niet heeft geweigerd, of hij een strafblad heeft enzoverder enzovoort. Complottheorie of internazi's? Oordeel zelf:

https://twitter.com/Steve_R_Austin/status/1463264721830825988

Ook worden de bankrekeningen van de betogers geblokkeerd:

https://www.standaard.be/cnt/dmf20220215_92611929

De Chinese kunstenaar Ai Weiwei spreekt over de verborgen dictatuur van het schijndemocratische westen:

https://www.mo.be/interview/ai-weiwei-ik-denk-dat-het-westen-veel-opzichten-onder-heimelijk-autoritarisme-staat?utm_campaign=emo&utm_medium=newsletter&utm_source=email

Corona, het nieuwe Zyklon-B?

Aflevering 27

Oorlog wordt gevoerd met wapens en dat zijn allang geen knuppels en geen katapulten meer: hightech heeft gesofisticeerde instrumenten mogelijk gemaakt waarmee men met precisie alsook massaal kan vernietigen en doden. Maar de meest intelligente wapens zijn instrumenten die helemaal niet als wapen zijn bedoeld maar die door sluw gebruik zodanig geperverteerd worden dat zij in feite bijna zonder moeite en met zeer beperkte kosten enorme vernielingen kunnen aanrichten. En bovenaan die lijst van instrumenten staat uiteraard de mens maar dan wel de van zijn menselijkheid ontdane mens. Mensen zijn geen wapens maar zij kunnen wel tot wapens worden omgeschoold.

De omscholing van mens tot wapen gebeurt via indoctrinatie en conditionering. Bij indoctrinatie worden vooral de hersenen bewerkt; bij conditionering middels prikkels van pijn en lust spelen andere organen en ook de zintuigen een grotere rol. In de twee gevallen heersen derden over mensen die door hen gedegradeerd worden tot hun quasi willoze of gehoorzame instrumenten. Als gehoorzaamheid hier een deugd is, dan is het dat voor wie ze opeisen: voor wie gehoorzaamheid bieden, is het een zwakheid want een teken van onderdanigheid, ondergeschiktheid, geïndoctrineerd zijn of slavernij.

Indoctrinatie gebeurt met ideologieën en een ideologie is een ideeëngoed of een geheel van overtuigingen naar welke geïndoctrineerden gaan handelen, desnoods - maar in feite in de regel - tegen de eigen belangen in. Zij handelen volgens een doctrine, een leer, en zij zijn aldus 'geleerden'. Deze geleerden zijn mensen die handelen volgens een leer en dat wil in feite zeggen: volgens een leer die per definitie niet de hunne is maar die zij zich wel eigen gemaakt hebben, veelal onder druk, en dat is dan eigenlijk de betekenis van indoctrinatie.

Zij die de doctrine uitvinden, zijn uiteraard helemaal niet geïndoctrineerd omdat niemand zichzelf indoctrineert: hun uitvindsels zijn bedoeld om anderen in hun greep te krijgen, het zijn retorische stelsels van argumentaties die sowieso helemaal niet stroken met de eigenlijke drijfveren van wie indoctrineren want hun uiteindelijk motief is het verwerven van macht over derden.

Een leermeester wil leerlingen werven en zijn middel daartoe is zijn leer. Maar voor de leerlingen is de leer iets heel anders omdat zij leerlingen zijn en geen meesters: voor hen is de leer de rechtvaardiging van hun onderwerping aan de meester want zich onderwerpen is wat zij uiteindelijk doen: zij geven de macht over zichzelf uit handen aan de leermeester door zijn leer te gaan belijden; zij onderwerpen zich aan hem en laten zich tot instrument maken; zij geven hun persoonlijke vrijheid op en vinden hierin het gemak van wie de last der verantwoordelijkheid van de schouders valt.

Oorlog is onmogelijk zonder soldaten. Soldaten behoren tot de genoemde categorie van 'geleerden': zij die zich hebben laten indoctrineren, zij die hun vrijheid uit handen gaven om van hun verantwoordelijkheid verlost te worden. In de koop die gesloten wordt tussen de bevelhebber en zijn onderdanen, wordt voor de lust van de onverantwoordelijkheid met de vrijheid betaald. Maar hoe zit het dan aan de kant van de machthebber?

Men zou mogen verwachten dat wie anderen aan zich onderwerpen, hen bevelen en gehoorzaamheid van hen opeisen, in ruil daarvoor ook zorg voor hen dragen, precies zoals verantwoordelijke ouders dat voor hun kinderen doen. Maar niets blijkt minder waar: machthebbers stelen andermans vrijheid, omdat zij hen in ruil de zorg over hen weliswaar beloven maar in de praktijk stelt die zorg niet veel meer voor dan in het beste geval een gedenkteken – een gedenkteken waar de gesneuvelden zelf niets aan hebben omdat zij er dan uiteraard niet meer zijn.

Oorlog is onmogelijk als er naast indoctrinatie niet ook conditionering is. De druk om bevelen op te volgen is in dat geval zo groot dat verzet quasi uitgesloten is. En meestal volstaat sociale druk om te bereiken dat mensen zich tot wapens laten omscholen. Als iedereen het doet, eist het beginsel van de gelijkheid, hier toegepast in zijn volle negativiteit, dat wie zich eraan onttrekken, zullen doorgaan voor lafaards en uit de groep worden gebannen. En voor kuddedieren is dat de hoogst denkbare straf.

Er bestaat kortom slechts één middel tegen oorlog en dat is de persoonlijke ontwikkeling voor iedereen: het verwerven en het kunnen waarderen van authentieke vrijheid en het aanleren van de waarde van het verantwoordelijke handelen. Het leren omgaan met de verleiding om zich te schikken naar de kudde of het opbouwen van een weerstand tegen de kuddegeest. Dat gaat weliswaar in tegen de natuur van de mens die hoe dan ook naar de kudde neigt maar dat is ook met de vrede het geval omdat niet de vrede maar de oorlog natuurlijk is. De tragiek van de mogelijkheid van een distopie zoals deze van bijvoorbeeld het Derde Rijk ligt in wezen in het schrikwekkende onverstand dat de mens 'de natuur' - die immers alleen maar wreed is - als voorbeeld moest nemen en dat hij aldus de natuur maar beter een handje kon helpen.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 14 februari 2022)