De
waarheid over de derde wereldoorlog
(Een
interview met Omsk Van Togenbirger)
Aflevering
2: De oorlog en de rechtschapenheid
OVT:
De honger is het wapen van het gouden kalf, het verst geavanceerde
biotechnologische wapen inderdaad, maar ook de vrieskou, de ziekten
die ons kunnen treffen en uiteindelijk de dood, kortom: het leed dat
inherent is aan ons fysieke bestaan, onze lichamelijkheid, die wij
ook nodig hebben om te genieten of gewoon om ons bewust te zijn van
het feit dat wij er zijn. De duivel kan ons in zijn greep houden
doordat wij een lichaam hebben, hij is er meester over, hijzelf
immers is een zuivere geest.
Maar
is dat geen lang voorbijgestreefde katholieke theologie, of fantasie?
OVT:
Zeer zeker. Alleen is het wel zo dat volstrekt parallel met die
fantasie zich een, zo men wil, compleet areligieuze realiteit
aftekent waaraan niet te tornen valt.
Hoezo?
OVT:
Over het bestaan van de duivel kan men een lustig boompje opzetten
maar over de werkelijkheid van het kwaad valt niet te palaveren: geen
weldenkend mens ontkent het bestaan van lijden en dood, ook al doet
men verwoede pogingen om het leed weg te nemen en om de dood als het
ware onvoelbaar te maken voor de stervende door zijn lichaam in een
coma te brengen en het gevoelloos te maken en onbewust.
En
slaagt men daar dan niet in?
OVT:
Wel, ook al zou dat een feit worden, dan blijft de dood, meer bepaald
als de dood van onze medemensen, onverminderd bestaan voor wie in het
leven achterblijven. En die achterblijvenden zijn alle mensen zonder
ook maar een enkele uitzondering, ook al zou men erin slagen het
eeuwig leven uit te vinden. Dit onherstelbare verlies is een
noodlottigheid.
Het
ziet er naar uit dat dit zo is, ja...
OVT:
Nu zijn er die beweren dat dit enkel zo is voor wie niet geloven in
de opstanding maar uiteraard is dat een verzinsel vanjewelste!
Wat
bedoelt u?
OVT:
Is het dan het geloof dat maakt dat je kan opstaan uit de dood? Het
is een stelling die men zou kunnen proberen te verdedigen, weliswaar
en het is niet verboden om pogingen te ondernemen om ongeacht welke
stelling te verdedigen. Maar gelooft u dan dat het geloof iets aan de
realiteit zou kunnen veranderen? Of het ongeloof?
Waarom
niet?
OVT:
Wel, stel eens dat er een opstanding bestaat, en meer bepaald een
opstanding van het vlees, zoals de katholieke theologie dat
voorhoudt: zou dat dan niet een realiteit zijn die zich voltrekt
zowel voor gelovigen als voor ongelovigen? Ik wil zeggen: kan het
feit dat jij gelooft dat de zon bestaat ook maar iets aan haar
bestaan veranderen? Je schudt het hoofd want inderdaad kan de
werkelijkheid niet worden beïnvloed door iemands geloof. Zou men het
tegendeel aannemen, dan ware er immers geen werkelijkheid.
Hoezo?
OVT:
Ha! Wel, stel eens dat je het tegendeel zou aannemen en dat je dus
zou veronderstellen dat het geloof de werkelijkheid kon beïnvloeden:
het bestaan van de zon zou dan afhankelijk zijn van uw geloof in het
bestaan van de zon, nietwaar?
Ja...
OVT:
Maar als jij gelooft dat de zon bestaat en ik geloof dat ze niet
bestaat, dan zou zij dus tegelijk wel en niet moeten bestaan,
nietwaar?
Inderdaad,
dat kan niet.
OVT:
De objectieve werkelijkheid is noodzakelijk voor iedereen dezelfde,
van zodra zich daarin een contradictie voordoet, is zij inconsistent
en dus onhoudbaar. En zij is dat uiteraard nog oneindig veel meer dan
een loutere stelling over de werkelijkheid of over een enkele zaak
daarin.
En
de subjectieve werkelijkheid?
OVT:
Er bestaan zoveel subjectieve werkelijkheden als er wezens bestaan
die elk hun eigen werkelijkheid kunnen dromen. Maar indien die
werkelijkheden allemaal in de waarheid bestonden, dan waren zij ook
allemaal één en dezelfde realiteit. Of dan toch eenzelfde
intersubjectieve realiteit want verder dan dat kan men uiteraard niet
denken. Afgezien van het solipsisme uiteraard...
Dat
lijkt een noodzakelijk te trekken conclusie, ja, een consequentie van
die aannames...
OVT:
Het geluk van de ene is zoals het geluk van de andere maar elk
ongeluk heeft zijn eigen karakter.
Is
dat niet de openingszin van een grote roman?
OVT:
Zeer in tegenstelling tot de schijn welke die zin opwekt, verbergt
hij een veelbelovende waarheid.
Is
dat zo?
OVT:
Hij onthult een veelbelovende waarheid. Maar het wegnemen van
de sluier vraagt een kleine inspanning, mijn beste.
Ik
vermoed het, ja...
OVT:
Het realiseren van die ene werkelijkheid is danig verleidelijk dat
mensen in hun onverstand geloven dat ze dat kunnen doen door de
individuele vrijheid, en dus ook de vrijheid om te dromen, weg te
nemen.
Hebt
u het over de vrije meningsuiting?
OVT:
Wie alle neuzen in eenzelfde richting dwingen, denken geheel
verkeerdelijk dat op die manier eendracht kan tot stand gebracht
worden... waarover men dan gelooft dat zij macht creëert.
En
dat is niet zo?
OVT:
Iedereen zal dan wel hetzelfde gaan belijden maar dat gebeurt
dan uiteraard wel onder dwang. En waar mensen handelen onder dwang,
handelen zij vanzelfsprekend niet langer zelf: zij voeren dan uit wat
een ander hen opdraagt te doen, zij werden herleid tot instrumenten
van een dictator.
Kennelijk,
ja. Maar wat heeft dat dan te maken met de oorlog?
OVT:
De waan dat het volstaat om de belijdenis van het geloof één
te maken, is ontegensprekelijk de kostelijke illusie van het
wereldcommunisme maar tevens die van ongeacht welk geloof of systeem
dat zich aan ons poogt op te dringen.
Der Wille zum
System ist ein Mangel an Rechtschaffenheit ?
OVT:
U zegt het!
(Wordt
vervolgd)
(J.B.,
18 december 2022)
|