Vrijheid van meningsuiting en immoraliteit

Wat is het verschil tussen het plegen van moorden en het aanzetten ertoe? Want woorden zijn niet zomaar klanken en krabbels zoals bepaalde libertijnen ons willen laten geloven: woorden kunnen wapens zijn. Een bevel aan een gehoorzame kan exact dezelfde uitwerking hebben als het overhalen van de trekker van een geladen geweer. En heeft men het over ideologieën die ten strijde roepen, dan worden woorden bommen.

Het vandaag zo vaak gehoorde onderscheid tussen meer en minder humane vormen van terechtstelling, verkapt niet alleen de ernst van de misdaad maar tevens de gevaarlijke leugen dat er zoiets als 'menselijke moord' zou kunnen bestaan. De injectienaald maakt de doodslag minder bloederig en misschien ook minder pijnlijk – en dit uiteraard vooreerst voor beul en publiek – maar geheel onafhankelijk van het moordwapen handhaaft zich het beoogde resultaat.

Het moordwapen kan zelfs volstrekt afwezig zijn en de dader of de daders buiten schot, zoals in het geval van onze dagelijkse dertigduizend hongerdoden. Hetzelfde geldt voor de spoorloze moorden van het spirituele soort, verkapt als suïcide: erkenning wordt uitbundig geëtaleerd, miskenning daarentegen doodt doeltreffend door het achterwege laten van handelingen waar deze levensnoodzakelijk zijn, en dat geschiedt uiteraard altijd zonder getuigen.

De moordpartijen van het laatst genoemde kaliber voltrekken zich derhalve op een immaterieel slagveld waarop ons pas een blik wordt gegund als dit de heersende politiek in de kaarten speelt, wat wil zeggen dat het vrijwel voor eeuwig en drie dagen aan het oog van de massa onttrokken blijft. Het volk wordt immers gewend gemaakt aan opgelegde – door sancties bekrachtigde – wetten en normen waarvan het, ingevolge het stilzwijgen dat onafwendbaar voortspruit uit repressie, op de koop toe gaat geloven dat de navenante plichten en verbodsbepalingen uit het eigen persoonlijke geweten voortkomen, algemeen menselijk zijn, vanzelfsprekend en zelfs natuurlijk. De media zorgen er wel voor dat quasi elkeen 'weldenkend' wordt en zo onderscheidt men de musts correct en zelfs angstvallig van de not dones. Een receptiementaliteit perverteert onze zielen. Wat in is, welke toon men dient aan te slaan, wie respect verdienen en wie men negeren moet: men komt het te weten als men de sleutels koopt voor het decoderen van de tekens die de weg wijzen. Men dient te betalen om erbij te kunnen blijven horen, om mee te kunnen blijven praten, om niet uit de boot te moeten vallen. Zij die onze levensmiddelen in beslag namen, heffen een tol en wie weigeren te betalen omdat zij oordelen dat het leven van iedereen is, krijgen het stempel illegaal, waarna hen de toegang tot voedsel, drank, kledij en onderdak wordt ontzegd.

En zo bestaat het dat anno 2016 in de veelbelovende beschaving van de EU met zijn luidruchtige universele mensenrechtenverklaringen, niet alleen een oorlog woedt met in zijn zog miljoenen vluchtelingen: het ongelooflijke is dat voor die vluchtelingen, aangespoeld op het continent der rijken, prikkeldraad wordt opgetrokken en concentratiekampen worden opgericht met daarin, in de prille winter van dit reeds verdoemde jaar, doodgevroren kinderen. Alle nog weerbare mannen die ternauwernood ontsnapten aan de gruwelen van de verdrinkingsdood welke menigeen van hun medereizigers te beurt viel, worden met ijzeren staven de schedels ingeslagen door neonazi's die in trance scanderen: "Wir sind das Volk!", "Vreemdelingen buiten!", Bommen op Syrië!" Ofwel, bij monde van sir David Attenborough: "Let them starve!" (°)

Het volstrekt hallucinante van de hedendaagse werkelijkheid deed ons afdwalen van het thema maar hier is het terug: is het aanzetten tot moord dan niet even erg als moord? Zijn woorden zomaar krabbels of kunnen zij ook dodelijke wapens zijn? Bestaat er inderdaad zoiets als een volstrekt onstoffelijk slagveld waar perfecte misdaden zich voltrekken, waar moordwapens geheel ontastbaar zijn en moordenaars voor immer spoorloos? Een strijdperk dat bovendien meer slachtoffers maakt dan alle oorlogen samen doen?

Woorden gesproken door mensen met macht maar zonder zin voor verantwoordelijkheid, kunnen bijzonder vernietigend zijn. Wij weten dat goden niet zomaar tot mensen spreken en schrijven doen zij ook al niet. De verantwoordelijkheid van mensen die beweren in naam van een godheid te spreken, is dan ook bijzonder groot. Wij zijn groepswezens, wij vormen complexe maatschappijen en elkeen heeft zijn specialisme zodat wij ons wel op anderen móeten verlaten, wat betekent dat wij onmogelijk kunnen bestaan zonder vertrouwen of geloof. Maar die enorme kracht blijkt tegelijk een achilleshiel. Het mag duidelijk wezen dat geen straf groot genoeg kan zijn voor wie dit bijzondere vertrouwen misbruiken. Wie pretenderen te spreken in de naam van een godheid, moeten zich hiervan heel goed bewust zijn.

Nu bestaan er mensen die beweren te spreken in de naam van God, zowel vandaag als in het verleden. Er zijn zelfs mensen die zich als de godheid zelf hebben voorgesteld. Wij kunnen niet met zekerheid zeggen dat zij allen liegen, maar dat zij niet allemáál de waarheid kunnen spreken, is een conclusie die ook elk weldenkend mens wel verplicht is te trekken op grond van het simpele gegeven dat zelfverklaarde profeten elkaar wel vaker tegenspreken. Religieuze leiders dragen niet alleen een verpletterende verantwoordelijkheid: zij zijn, op zijn zachtst uitgedrukt, sowieso verdacht.

Miljarden mensen krijgen het katholieke geloof met de paplepel toegediend door de zusters in de kleuterschool: reeds de allerkleinsten leren de mythologieën kennen van het Oude en het Nieuwe Testament, de vroomheid van de heiligen, de gebeden, de prenten, de beelden en de goede daden. Er blijkt een gemachtigde paus en een hele clerus te bestaan die optreden als bewaarders van het geloof, dat zo belangrijk schijnt voor ons voortbestaan in de eeuwigheid. Het zou volstaan om gedwee de tien geboden te volgen maar het ganse opzet van de religie kan danig intrigeren dat men algauw hunkert naar wat eigenlijk alle begrip te boven gaat. De katholieke theologie, met stukjes en beetjes bijgebracht in godsdienstlessen gegeven door de plaatsvervangers van de zoon van God zelf, heeft dan ook ontelbaren mateloos geboeid. Zoals wij het alvast allemaal geloofden te begrijpen, zijn wij gevallen wezens naar het voorbeeld van de duivel. Anders dan de duivel, die hiervoor gestraft werd met de eeuwige verdoemenis, beperkt onze straf zich tot dit leven waarin wij gelukkig tot inkeer kunnen komen, wat dan inhoudt dat wij de zoon van God als onze verlosser moeten erkennen. In het christendom immers wordt het heidendom omgekeerd: de mens moet niet langer zijn eerstgeboren zoon offeren aan God – God zelf offert zijn zoon aan de mensheid. Met zijn lijden en dood koopt Hij ons vrij. Bekeerlingen krijgen vergeving en keren na de dood terug naar het paradijs. En is dat niet een wens die elkeen koestert in het diepste van zijn hart?

Velen blijken zich weliswaar te storen aan de niet altijd goede voorbeelden van wie zich profileren als vertegenwoordigers van de christelijke ethiek en zij verliezen hun geloof. Anderen zitten die menselijke fouten allerminst dwars: als de leer maar volmaakt is en het zo verlangde inzicht dat zij belooft te verschaffen. En waar het inzicht achterwege blijft, wijt men dit euvel niet aan de leer doch aan de eigen gebrekkige kennis en zo besluit men om niet met lezen en studeren op te houden totdat het verhoopte inzicht wordt bereikt en quasi alles moet daarvoor wijken.

Het resultaat van die studie schenkt bij wijlen een grote bevrediging maar vaak is het een vrede van korte duur: er rijzen vragen, de theorie blijkt onaf, er duiken innerlijke tegenspraken op en er lonkt een levenspraktijk die overhelt naar mystiek. In zijn jeugd kan men in een relatief korte tijdspanne veel uitproberen en ervaren en omdat men dat alles voor de eerste keer doet, laat men zich er ook makkelijk door begoochelen. Het leven lijkt geduldig als men jong is, maar de jaren vliegen en eenmaal zijn gevorderde leeftijd een mens bewust maakt van zijn eindigheid, gaat de tijd dringen en beseft men ineens dat het antwoord op die ene grote vraag waarvoor men bijna alles heeft uitgesteld, nooit komen zal. Het vreemde is dan wel dat men het zoeken niet opgeeft, integendeel: waar de theorie steken laat vallen, probeert men die eigenhandig op te rapen; men tracht hiaten weg te werken en men fabriceert prompt een verhoopt verbeterde versie van de manke theologie.

Uiteraard kan dit zelfbedrog niet heel lang duren en men vraagt zich af of men niet reeds in zijn jeugd op een zijspoor is beland. Hebben diegenen die bij hoog en bij laag staande hielden dat zij spraken in de naam van de godheid, ons dan voor de gek gehouden? Hebben zij ons, toen wij nog weerloze kinderen waren en wij vol vertrouwen openstonden voor wat onze ouders en onze meesters leerden, dan leugens verteld? En als dat het geval is: hebben zij dat bewust gedaan of is het eigen aan de mens dat hij aldus zichzelf als soort om de tuin leidt? Andermaal: de logica gebiedt ons om aan te nemen dat dit vaker gebeurt daar velen zich uitgeven voor goden of profeten terwijl zij elkaar zo vaak tegenspreken. En blijkt nu niet het meest waarschijnlijke scenario het volgende: dat ons geloof van onszelf afkomstig is en dat wij het smeden zoals wij ook onze ploegen smeden, omdat een mens niet leeft van brood alleen?

Maar opnieuw dwalen wij af van het onderwerp: is er enig verschil tussen het plegen van moorden en het aanzetten ertoe? En maken zij die in Gods naam beweren te spreken zich niet schuldig daaraan van zodra zij, nog voordat de tijden ten einde zijn, in de huid van de opperrechter kruipen om ons te verdelen in schapen en bokken?

Een theologie kan danig betoverend zijn, dat men er levenslang in opgaat omdat men erdoor gestrikt wordt zoals een vlieg in een web: zoals gezegd, streeft men eerst naar inzicht, maar blijkt de theorie mank, dan probeert men ze op te lappen in plaats van ze te verwerpen – men is er immers aan gehecht geraakt gedurende de vele jaren van toegewijde studie. Tegelijk – wat zo mogelijk nog erger is – verliest men de feiten uit het oog welke zich, alle geestelijkheid ten spijt, blijven afspelen in de stoffelijke werkelijkheid. Want waar Christus, door de duivel meegenomen op een hoge berg, weigerde om daar voor hem een knieval te doen in ruil voor de wereldse rijken, blijkt de paus zich de titel van staatshoofd te laten opspelden door Hitler's evenknie in het fascistische Italië – Benito Mussolini. "Mijn rijk is niet van deze wereld", maar daar ziet de onfeilbare geen graten in, en hij doet prompt zaken met de duivel, want voor wat hoort wat: als na de Tweede Wereldoorlog de koningen van de hel, met op hun geweten zo'n zes miljoen joden, zigeuners, homo's, geesteszieken en nog andere soorten van uitgerangeerden, Duitsland willen ontvluchten, is het de hogere clerus die de koelbloedige moordenaars van valse identiteiten en van reisdocumenten voorziet: Jozef Mengele, Klaus Barbie en nog talloze andere beulen kunnen zich in alle sereniteit via de rattenlijn in Latijns-Amerika gaan vestigen, waar ze op de koop toe kunnen doorgaan met het beoefenen van hun martelkunsten – Barbie als expert-ondervrager van de Boliviaanse dictators, Mengele in Brazilië als abortusspecialist...

Kunnen woorden dan moorden? – zo luidde onze eerste vraag en weer dwaalden wij af, alsof de woorden, geschrokken, voor zichzelf op de loop gingen. En het verhaal van zopas herinnert onafwendbaar aan Mein Kampf dat dezer dagen herdrukt wordt nadat nog niet zo lang geleden de oude Simon Wiesenthal er met zijn laatste krachten nog in slaagde om de verkoop van het haatboek in Duitsland aan banden te leggen, daar dit testament van een grootheidswaanzinnige dat ganse bevolkingsgroepen demoniseert, tallozen effectief heeft aangezet tot zowat de grootste volkerenmoord in de geschiedenis. Vandaag herhaalt zich in Europa een scenario, zo gelijkend op het doemscenario van de nazi's, dat het net zoals dat vervloekte boek wel een complete herdruk van die geschiedenis lijkt.

Rechtse fundamentalisten hebben zich verenigd en als het waar is dat de gematigde islam haar fundamentalisten-terroristen de hand boven het hoofd houdt, dan heeft zij dat geleerd van de katholieken: de naam van een hoofdredacteur van het rechts-katholieke blad Catholica waarin notoire katholieken regelmatig artikels schreven, stond op de mailinglist van massamoordenaar Anders Breivik, wiens grote inspiratiebron naar diens eigen zeggen niemand anders bleek dan een kamerlid van het Vlaams Belang, een rechts-katholieke conservatieve islamofobe homojager, actief op extremistische weblogs gelieerd aan Catholica. (°°) Het angstwekkende aan de situatie is dat het inzake extreemrechts niet langer om een kleine minderheid gaat: gestaag werkt zich dezer dagen het zieke gedachtengoed van de intoleranten naar de voorgrond en krijgt het de massa mee. "60.000 Deutsche Mark per dag kost deze zieke: het is ook uw geld, landgenoten!" – met die woorden kreeg Hitler de massa op zijn hand voor zijn euthanasieprogramma dat het opruimen van alle 'zwakkelingen' op het oog had. (°°°)

Ja, ook de woorden behoren tot de dingen en het is moordenaars eender waarmee zij moorden: zij kunnen dat doen met een Kalasjnikovs maar evengoed met een heiligenbeeld of, als het hun zo best uitkomt, met woorden. De vrijheid van meningsuiting is een groot goed dat beschermd hoort te worden, net zoals heiligenbeelden die behoren tot het culturele erfgoed, samen met de heilige boeken uit het verre verleden. Maar als doodslag aantoonbaar gepleegd wordt met gebruikmaking van een heiligenbeeld, zal geen rechter oordelen dat het nooit de bedoeling van de moordenaar kon geweest zijn om te doden, omdat ook hij weet dat in principe om het even wat zich kan lenen tot moordwapen. Het is niet omdat een heiligenbeeld niet voorbestemd is om mee te doden, dat het door niemand met dit doel kan worden gebruikt. En precies hetzelfde geldt voor woorden: zij dienen allerminst om mee te moorden, maar als moordenaars in welbepaalde woorden een wapen zien en bovendien een wapen dat tot een perfecte moord kan leiden, dan zullen zij, zo dunkt het mij, niet aarzelen.

De voorbeelden hoger in de tekst zijn allerminst overdreven en wij weten intussen allen dat het ooit zo makkelijk onder de mat geveegde – en vaak louter verbale – pestgedrag lang niet zo onschuldig is als sommigen ons wilden laten geloven. Als de statistieken onmiskenbaar aangeven dat het zelfmoordcijfer bij jonge homo's ongemeen hoog is, terwijl homoseksualiteit door menige religie als zondig of doodzondig wordt beschouwd, is het in feite onbegrijpelijk dat een beschaafd land nog langer het betreffende godsdienstonderricht niet alleen duldt maar bovendien financiert, temeer daar het ook nog strijdig is met de inhoud van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Waar door toedoen van de godsdienstvrijheid kinderen van hun vrijheid worden beroofd – indoctrinatie is in wezen vrijheidsberoving –, is sprake van een verknechtende vrijheid: het gaat daar om de vrijheid van de misdadiger die de vrijheid van zijn slachtoffer verknecht. Hetzelfde geldt uiteraard voor de vrijheid van meningsuiting: waar woorden belasteren of moorden, wordt weliswaar de vrijheid van de lasteraar of de moordenaar gerespecteerd, maar de vrijheid van het slachtoffer wordt met de voeten getreden. Wie dit goedkeuren, scharen zich derhalve achter het recht van de sterkste: zij handelen volstrekt immoreel.

(Jan Bauwens, 11 februari 2016)

Verwijzingen:

(°) http://www.dailymail.co.uk/news/article-2424129/Sir-David-Attenborough-Sending-food-Africa-solve-famine-barmy.html ;

http://www.storyleak.com/attenborough-stop-feeding-third-world-reduce-population/ ;

http://countdowntozerotime.com/2013/09/19/psychopath-sir-david-attenborough-calls-for-mass-third-world-sterilization-and-starvation-to-reduce-world-population/ ;

(°°) http://www.dewereldmorgen.be/artikels/2011/07/24/killer-breivik-over-zijn-ideologische-wortels ;

http://www.trouw.nl/tr/nl/5009/Archief/article/detail/2824465/2011/08/01/Nieuw-katholiek-bloedfanatiek-en-op-de-adreslijst-van-Breivik.dhtml

(°°°) http://www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=1556061  

De oorzaak van de uitbraak van microcephalie: geen mug maar een vaccin?

De vluchtelingen en de overbevolking: twee problemen die er geen hoeven te zijn?

Undercover

Wallraff's Aus der schönen neuen Welt, Expeditionen ins Landesinnere

Wie herinnert zich Günter Wallraff niet? De uitvinder van de undercover-onderzoeksmethode die toentertijd in Duitsland wantoestanden aan het licht bracht inzake het misbruik van gastarbeiders, waarvan "Ganz unten" (in het Nederlands verschenen onder de titel "Ik, Ali") het meest gekende voorbeeld is. De man is drieënzeventig en nog steeds een actief strijder tegen onrecht en uitbuiting. Onlangs ging hij undercover bij een bakkerij die broodjes levert aan onder meer de keten Lidl waar ze verkocht worden aan de onmogelijke spotprijs van 1,05 euro. Hoe men met zo'n prijs nog gigantische winsten kan maken, ontdekte Wallraff tijdens zijn twee weken durend verblijf als arbeider in de bakkerij ter plekke: onderbetaald werk, geen ziektekostenvergoeding en een volstrekte afwezigheid van hygiëne zijn enkele van de geheime ingrediënten. Deze reportage kunt u hier bekijken:

https://www.youtube.com/watch?v=xws21Cm9mQI 

Het verslag ervan staat in Wallraff's boek Heerlijke nieuwe wereld uit 2009, samen met nog een aantal andere van zijn onderzoeksverslagen. Ziehier slechts enkele uit zijn vele reportages:

- Een docu over racisme in Duitsland ;

- Een docu over callcenters ;

- Een docu over daklozen in de winter ;

- Een lopende Tv-serie van Wallraff en zijn team ;

- Wallraff over moderne slavernij en martelpraktijken ;

- Als ziekenhuizen gevaarlijk worden .

"Als ziekenhuizen gevaarlijk worden" - Samenvatting: In Duitse klinieken is er één verpleger voor tien patiënten (ter vergelijking: in Nederland één per vijf; in Denemarken één per vier). Er is een te hoge werkdruk, te weinig personeel. Niet alleen bij de medici en de paramedici: ook op poetsmannen en vrouwen wordt bespaard. Verder wordt ook bespaard op hygiëne in het algemeen: lakens worden niet of niet tijdig ververst, de vloeren worden vuil, bloed blijft aan allerlei zaken kleven. Dé oorzaak van de wantoestanden is het feit dat de ziekenhuizen niet langer het welzijn van de patiënt beogen maar in de eerste plaats het maken van zoveel mogelijk winst. Een minimale dienstverlening tegen een zo hoog mogelijke prijs - dat is het jammerlijk credo. De toestand kan pas veranderen als men opnieuw de patiënt centraal gaat stellen (- maar dat zal dan wel onmogelijk zijn in het kapitalistische systeem?)

De webstek van Günter Wallraff vindt u hier.

(J.B., 29 januari 2016)

Censuur op de bekendmaking van systematische moordpraktijken

Deze zaken komen ofwel nauwelijks ofwel helemaal niet op radio of Tv; een enkele keer sporadisch in een krant en dan nog met een vertraging van enkele dagen en dat is het. In het onderhavige geval kwamen de slachtoffers van de moordpoging terecht in een ziekenhuis maar het ziekenhuis verwittigde de politiediensten niet, wellicht uit angst voor rancune. Men zegge het voort:

http://www.demorgen.be/buitenland/vluchtelingen-in-calais-toegetakeld-door-gemaskerde-mannen-bdba030e/

Ter herinnering:

"Genosuïcide in de opmars?":

http://www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=1556061

Waarom wij op een oorlog afstevenen

Dat de rijken geen scrupules hebben ten aanzien van de hongerlijders en dat de armlastigen op de koop toe geloven dat zij voor hun toestand zelf de schuld dragen, is helemaal te wijten aan het proces van conditionering waarmee onze hedendaagse maatschappijen worden gerund: het adagium van "wie braaf is, krijgt lekkers, wie stout is de roe" wordt immers wars van alle logica omgedraaid tot de overtuiging dat zij die beloond worden, dat ook verdiend hebben door eigen inspanningen, terwijl van wie geen loon ontvingen, wordt aangenomen dat zij niet hebben gewerkt. Dit bedrog verschilt in geen enkel opzicht van de zinsbegoocheling uit het welbekende en geheel ten onrechte door het westen bejubelde oosterse geloof in het karma dat ervoor zorgt dat de rijken almaar rijker worden en de armen steeds armer. In dat laatste geval betreft het een religie van loon naar werken welke, gekoppeld aan een reïncarnatiegeloof, resulteert in de overtuiging dat de welgestelden dit te danken hebben aan eigen inspanningen uit hun vroegere levens terwijl de misdeelden zich in een eerder bestaan zouden misdragen hebben. Die overtuiging resulteert op haar beurt in de volstrekte immoraliteit van 'elk voor zich' of dus het recht van de sterkste, wat men ook in het westen terugvindt als de religie van het gouden kalf.

Dat het 'natuurlijke' recht van de sterkste in de menselijke wereld verschijnt als de religie van het gouden kalf, is een bijzonderheid welke licht werpt op de perversie die nu eenmaal moet ontstaan uit de opeising door de mens van een recht dat niet langer het zijne is: de perversie van dit recht – en dus dit ónrecht – verraadt zich immers in de gedaante van de middel-doelomkering, in de onderwerping van het doel (de mens) aan zijn middel (het geld, het betaalmiddel), en dus in het tot slaaf worden van diegene die dan toch allermínst de eigen onderwerping nastreefde maar daarentegen de (opper)heerschappij.

Dat zich deze vorm van zelfdestructie niet kan voordoen waar de mens zich ten dienste stelt van zijn medemens, toont aan dat de dienstbaarheid of de naastenliefde geen eigenschappen zijn die vloeken met de menselijke natuur maar, juist andersom, dat het attributen zijn van een wezen dat de mens boven zichzelf of boven zijn natuur verheft en dat hem derhalve tot mens maakt.

Wie 'conditionering' zegt, zegt 'onvrijheid'. Een individu conditioneert een ander waar hij aan die ander zijn eigen wil oplegt middels een vorm van chantage: "Als gij weigert om voor mij te werken, versper ik u de toegang tot het voedsel dat gij nodig hebt om in leven te blijven." Hij die aan een ander de wet stelt, dwingt de onderworpene om aan hem zijn wil over te dragen; hij stelt hem met andere woorden voor een dilemma: ofwel wordt hij een willoos instrument in handen van de ander, ofwel gaat hij dood. Het mechanisme in kwestie wordt weliswaar handig verkapt en sticht aldus de verwarring die nodig is om dit onrecht in stand te kunnen houden: de 'werkgever' doodt de 'werknemer' niet maar hij legt beslag op het geld dat deze nodig heeft om het nodige te kopen om in leven te kunnen blijven.

Waar sprake is van conditionering, is sprake van wilsberoving en er ontstaat aldus een piramide van wilsberoving, waarbij ondergeschikten hun wil overdragen aan hun meerderen; deze meerderen zijn op hun beurt de ondergeschikten van meerderen die op hun beurt de wil van hun ondergeschikten opeisen. Noodzakelijkerwijze instrumentaliseert in deze piramide de ene, de andere en uiteindelijk zou het dan zo moeten zijn dat er slechts één willend subject overschiet, namelijk diegene die zich bevindt aan de top van de piramide. Echter, het sociale reilen en zeilen laat zien hoe topfuncties bijzonder tijdelijk zijn, hoe zij door velerlei vormen van machtsstrijd versnipperd en verdeeld worden en hoe zij op hun beurt nog veel ingrijpender geconditioneerd worden dan het doen en laten van individuen op de allerlaagste sporten van de maatschappelijke ladder.

Edoch, de meest verstommende vaststelling is en blijft wel deze, dat men ook aan de top uiteindelijk allereerst en ten koste van werkelijk alles, jaagt op geld: het ruilmiddel 'regeert', terwijl dat middel geen persoon is, doch een willoos ding, dat zijn bestaan aan niets anders dan aan conditionering dankt: het is niets en zijn heerschappij houdt in dat aldus niemand regeert, dat de staat een kip is zonder kop, die wilde en geheel doelloze sprongen maakt, gedoemd om ten slotte ter aarde neer te storten.

Dat laatste zal zich met zekerheid voordoen en het zal zich boven elke twijfel verheven vertalen in oorlog omdat de onmenselijkheid gelijk staat met het onrecht dat luistert naar de paradoxale benaming van 'recht van de sterkste'.

(Jan Bauwens, 22 januari 2016)

Een nieuwe dictatuur

Ook toen begon het allemaal met een aanslag. In de nacht van 27 op 28 februari 1933 werd de Reichstag – het Duitse parlement – in brand gestoken, Hitler en zijn propagandaminister Joseph Goebbels hadden het over een aanslag van gewapende communisten en zij overtuigden parlementsvoorzitter Paul von Hindenburg om de noodtoestand af te kondigen, vergelijkbaar met het huidige terreuralarm.

Omwille van de veiligheid, zo heette het, moest de vrijheid aan banden worden gelegd. De persvrijheid, de vrijheid van meningsuiting en de vrijheid van vereniging werden bij decreet opgeschort en voortaan mocht de politie in het privéleven interveniëren: zij kon zonder opgave van enige reden binnenvallen in privéwoningen, mensen oppakken en vasthouden zolang zij dat nodig achtte, telefoons afluisteren en de post onderscheppen. Geheel buiten de wet werden allerlei brigades opgericht waarmee tegenstanders van het regime werden uitgeschakeld.

Hermann Göring, minister van binnenlandse zaken in de deelstaat Pruisen in nazi-Duitsland, richtte de [op het proces van Neurenberg (20.11.1945 – 1.10.1946) als een criminele organisatie bestempelde] Geheime Staatspolzei (Gestapo) op, welke het volgende jaar onder de leiding kwam te staan van Heinrich Himmler. Een uitgebreid netwerk van verklikkers zorgde ervoor dat alle vermeende tegenstanders van het Hitler-regime zonder omslachtige juridische procedures onmiddellijk konden worden opgepakt en uiteraard belandden door die terreur talloze onschuldigen in concentratiekampen ofwel werden zij onmiddellijk vermoord.

Leden van de Gestapo vielen op elk ogenblik van de dag of van de nacht de huizen van verdachten binnen, pakten hen op en verdwenen ermee. Een van de beruchtste Gestapo-chefs was Klaus Barbie, 'de slachter van Lyon', belast met het infiltreren in verzetsbewegingen en het vernietigen ervan. Hij folterde duizenden mensen tot de dood en 'ontruimde' zelfs weeshuizen waarbij hij de kinderen deporteerde naar de gaskamers van Auschwitz.

Slechts één partij werd in het Derde Rijk als legitiem beschouwd en wie er andere meningen op nahielden, werden als terroristen beschouwd en behandeld: zij konden zomaar worden uitgeschakeld. Onder hen: politieke tegenstanders (of dus mensen die andere partijen aanhingen), aanhangers van religies en secten, joden, geesteszieken, homo's, zigeuners, communisten en dan uiteraard ook nog alle verwanten, vrienden en kennissen van de opgepakten.

Eén-partij-dictaturen bestaan ook vandaag nog en hun leiders ontvangen niet zelden alle eer omdat zij gevreesd worden. In de regel profileren zij zich als "enige ware" zoals katholieken en fundamentalistische islamieten dat doen, terwijl zij er een dubbele moraal op nahouden: enerzijds is er de façade van de preutsheid en de heiligheid zoals die tot een climax kwam in het Victoriaanse tijdperk en anderzijds zijn er de gruweldaden in het verborgene, waarvan kindermisbruik en kindsoldaten schrijnende voorbeelden zijn.

Nu heet onze huidige Belgische minister van veiligheid en binnenlandse zaken weliswaar niet Hermann Göring of Joseph Goebbels maar van Jan Jambon kan wel worden gezegd dat hij op 5 mei 2001 een toespraak gaf op een samenkomst van de Vlaamse Oostfrontgemeenschap Sint-Maartensfonds v.z.w., een vereniging van oud-vrijwilligers bij het Vlaams Legioen, in 1941 opgericht door Staf De Clercq (leider van het extreem-rechtse VNV) onder de vlag van de SS – een Vlaamse tak van de Gestapo. Verschillende ministers van Jambons partij, waaronder Theo Francken en Ben Weyts, vierden in oktober 2014 overigens de verjaardag van Bob Maes (°1924), de oprichter van de VMO. De VMO pleegde verschillende aanslagen en had banden met de Ku Klux Klan (1980) en met Leon Degrelle (1982).

Dat de nieuwe wetten die de huidige regering zogezegd omwille van onze veiligheid wil doorvoeren – wetten die de persoonlijke vrijheden aantasten (waaronder het recht om te allen tijde in privé-woningen binnen te vallen en de verlenging van de maximale periode van voorhechtenis) – reacties uitlokken van rechters, zoals die van de voorzitter van de rechtbank van eerste aanleg, Luc Hennart, is niet te verwonderen. Veeleer onbegrijpelijk is het feit dat de huidige rampzalige ontwikkelingen in de richting van een nieuwe rechtse dictatuur, niet meer reacties uitlokken. Of moeten wij dan geloven dat het reeds zo is dat alle kritiek in de kiem wordt gesmoord?

(J.B., 10 januari 2016)

Verwijzingen:

https://nl.wikipedia.org/wiki/Gestapo

https://en.wikipedia.org/wiki/Gestapo

https://nl.wikipedia.org/wiki/Proces_van_Neurenberg

http://kunst-en-cultuur.infonu.nl/geschiedenis/154731-klaus-barbie-de-slachter-van-lyon-en-zijn-wrede-misdaden.html

http://www.ushmm.org/wlc/en/article.php?ModuleId=10005686

http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/buitenland/1.2541907

http://www.standaard.be/cnt/dmf20131024_045

https://nl.wikipedia.org/wiki/Vlaams_Legioen

http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/politiek/1.2118670

https://nl.wikipedia.org/wiki/Vlaamse_Militanten_Orde

https://nl.wikipedia.org/wiki/Hermann_G%C3%B6ring

https://nl.wikipedia.org/wiki/Joseph_Goebbels

https://nl.wikipedia.org/wiki/Staf_de_Clercq

https://nl.wikipedia.org/wiki/Jan_Jambon

http://www.standaard.be/cnt/dmf20160109_02057904

Noord-Korea (n.a.v. de derde atoomproef van Noord-Korea op 5 januari 2016):

            http://www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=2193662

De klimaatkatastrofe is geen kwestie van eeuwen maar een kwestie van luttele uren

De aardatmosfeer is zoals een reusachtige spons. Zij kan meer vocht bevatten naarmate het warmer is. Zo bijvoorbeeld bevat de lucht in de Sahara meer water dan de lucht boven de Stille Oceaan. De temperatuur van de atmosfeer lijkt overal te stijgen. Als een gevolg daarvan zuigen de luchten zich vol met water. Amper één graad Celsius meer betekent ongetwijfeld een heuse zee die aan het vocht van de wolken wordt toegevoegd. Het zeepeil stijgt omdat het poolijs en de gletsjers smelten, maar het grote gevaar ligt elders. Immers, zolang de temperatuur blijft stijgen, lijkt het erop dat alles binnen redelijke perken kan worden gehouden. Een natuurramp dreigt pas op het ogenblik dat de atmosfeer opnieuw gaat afkoelen. Een daling van het algemeen gemiddelde van de temperatuur van de atmosfeer, zal immers ontegensprekelijk de condensatie veroorzaken van het water dat erin opgeslagen wordt en dan regenen alle in de dampkring opgeslagen zeeën er ineens uit. Nu zijn er voortdurend temperatuurschommelingen: overdag is het warmer als des nachts en in de winter is het kouder dan in de zomer. Maar die schommelingen heffen elkaar op: is het hier zomer, dan is het aan de andere kant van de evenaar winter, en is het hier dag, dan is het nacht aan de andere kant van de aardbol. Van een echte temperatuursdaling kan pas sprake zijn wanneer het gemiddelde zakt en dus wanneer de lucht overal tegelijk gaat afkoelen. En het zou zeker niet de eerste keer zijn dat zich dit verschijnsel voordoet. Het meest voor de hand liggende scenario waarin zulks in gang kan worden gezet, is een grote vulkaanuitbarsting die immers de aarde zou verduisteren, een lange nacht teweeg zou brengen en zo een algemene afkoeling zou veroorzaken. Een nieuwe zondvloed zou dan geen kwestie zijn van eeuwen of zelfs niet van tientallen jaren, omdat hij niet het gevolg zou zijn van de langzame smelting van het ijs. Een zondvloed zou er onmiddellijk komen door een onmiddellijke afkoeling. De afkoeling veroorzaakt door een vulkaanuitbarsting is zeker vergelijkbaar met de afkoeling veroorzaakt door een zonsverduistering, zowel plaatselijk als over een groter deel van de aarde. Wie ooit getuige was van een totale zonsverduistering, weet dat bij het zich verbergen van de zon achter de maan, het op de plek van de volledige eclips eensklaps koeler wordt: de temperatuur zakt onverwijld met enkele graden en ware een zonsverduistering geen kortstondig verschijnsel, dan ging het ook weldra vriezen, zoals het ook vaker doet des nachts. Bij een algemene afkoeling van de dampkring, zouden wij het waterpeil zien stijgen.

(J.B., 22 december 2015)

De gemeenschappelijke drijfveer van jodenhaters en IS-strijders — een speculatie

Geen volk werd in de loop van de geschiedenis zozeer gehaat als de joden. De joden werden beschouwd als een probleem — het jodenprobleem, de Judenfrage — en de eindoplossing, de Endlösung, bestond in geweld tegen de joden of in genocide, zoals in de pogroms en in de Holocaust.

Pogroms zijn belagingen door het volk van etnische groepen, in casu van joden, gepaard gaande met fysiek geweld en moord, om hen te dwingen zich aan te passen.

Reeds in de middeleeuwen, in 1096, moordden de boeren in Duitsland verschillende joodse gemeenschappen uit. In Nederland werden de joden uitgesloten uit de gilden en konden zij slechts 'lagere' beroepen uitoefenen zoals de diamantslijperij, de lenzenslijperij — lenzenslijper was overigens het beroep van de grote Nederlandse filosoof Spinoza (1632-'77) — en geldzaken die nu door het bankwezen worden verricht, waardoor men onterecht zegde dat joden belust zijn op geld.

Europa beschouwde de joden als vreemdelingen en zij werden achtergesteld. Op grond van de geschiedenis van de veroordeling van Jezus werden zij bovendien afgeschilderd als godsmoordenaars. In 1492 werden in Spanje alle joden die weigerden zich tot het christendom te bekeren, verbannen, vaak naar Portugal, en toen aldaar in 1536 de inquisitie van start ging, weken velen van hen uit naar Amsterdam dat in 1700 zo'n 10.000 joden telde. Luther in Duitsland spoorde er in zijn geschrift Von den Juden und ihren Lügen (1543) onder meer toe aan de synagogen in brand te steken teneinde de joden tot het christendom te bekeren.

Aan het eind van de 19de eeuw ontstond in Oostenrijk-Hongarije tesamen met het geloof in de Germaanse Übermensch, de zogenaamde ariosofie (gesticht door nazimysticus Guido von List) van de Oostenrijkse Jörg Lanz von Liebenfels (1874-1954) een xenofobie voor zogenaamde beestmensen of aapmensen, waartoe de joden werden gerekend, samen met de zwarten, de zigeuners en de Mongolen en von Liebenfels stichtte in 1900 in slot Werfenstein de Orde der Nieuwe Tempelieren.

In de Russische burgeroorlog (1917-'22) die aan 15 miljoen Russen het leven kostte, werden 100.000 joden vermoord. Reeds twee jaar na het aantreden van Hitler werden door de wetten van Neurenberg in 1935 aan de Duitse joden de burgerrechten ontnomen en dit antisemitisme breidde zich over Europa uit met de shoah tot gevolg: de uit het anti-joodse nationaalsocialisme van Hitler voortgekomen Holocaust tijdens de Tweede Wereldoorlog kostte het leven aan 6 miljoen joden.

Nog voor de aanvang van W.O.II zocht de grootmoefti bij Hitler steun voor zijn jodenhaat. Er waren pogroms in Safed (onder meer in 1834), Hebron (1929), Shiraz (Iran), Fez (Marokko) en Irak (1941). Tijdens het Eichmann-proces in 1961 prees een Palestijnse krant deze crimineel. De Iraanse president Ahmadinejat ontkende de Holocaust herhaaldelijk.

In de jongste jaren neemt de jodenhaat in het Westen weer toe en heeft één burger op vier antisemitische opvattingen. Ter vergelijking: in het Midden-Oosten en in Noord-Afrika is dat drie op vier.

Op de vraag naar het waarom van de jodenhaat bestaat geen eenduidig antwoord. Naast de fantasierijke horror zoals in de zogenaamde bloedsprookjes — geruchten waarin joden als kannibalen en meer bepaald als kindereters werden afgeschilderd — blijkt een vaak opduikende reden voor jodenhaat de angst dat dit 'uitverkoren volk' plannen zou hebben om de wereld te overheersen.

Zo wordt vaak verwezen naar de zogenaamde Protocollen van de wijzen van Sion, een geschrift dat zou dateren van omstreeks 1900, dat wordt toegeschreven aan een groep joden en waarin uitgelegd wordt hoe de joden de wereldheerschappij zullen verwerven. Ondanks het feit dat werd aangetoond dat het geschrift een vervalsing is, wordt het jammer genoeg nog steeds door velen als authentiek voorgesteld en vormt het aldus een uitvlucht voor jodenhaat.

Maar er bestaat ook een heel andere opvatting over de oorsprong van de jodenhaat, een opvatting die in het licht van de huidige ongelukkige ontwikkelingen in onder meer Syrië, aan waarschijnlijkheid lijkt te winnen, en dat is de overtuiging dat de grondslag voor jodenhaat ligt in de wens om terug te keren naar een onbeteugeld driftleven.

Zo bijvoorbeeld is er de Nederlands-joodse schrijver Abel Herzberg (1893-1989) die onder meer Bergen-Belsen overleefde waarover zijn Amor fati (1946) en wiens kampdagboek verscheen onder de titel Tweestromenland (1950) naast zijn Kroniek der jodenvervolging (1950). Herzberg schrijft dat het jodendom, dat Christus voortbracht en het christendom met zijn tien geboden, ons opzadelt met een lastige opdracht, vaker ervaren als een juk, waarvan sommigen zich willen bevrijden omdat zij wensen terug te keren naar het hedonisme.

In het verschijnsel van de Islamitische Staat lijkt het er hoe dan ook sterk op dat de aantrekkingskracht daarvan uitgaat van een in hoofde van de daders door god zelf toegestane en zelfs aangeprezen of bevolen barbarij. In de waanzin van systematische veroordelingen, verkrachtingen en moord op talloze mensen die als 'ongelovigen' worden bestempeld, proberen de daders het te doen uitschijnen alsof hun slachtoffers een door hen, 'gelovigen', uitgevoerde goddelijke straf ondergaan. Met andere woorden moet hier een dekmantel van religieuze plichtsvervulling een handelwijze legitimeren die de facto bestaat in het bewust crimineel botvieren van animale instincten.

Als die interpretatie hout snijdt, gaat het in het geval van IS niet alleen om misdadigers maar bovendien gaat het om criminelen die bovendien te laf zijn om de verantwoordelijkheid voor hun daden op te nemen. Die verantwoordelijkheid schuiven ze immer 'handig' van zich af door bloeddorst en moorddadige wellust voor te stellen als een (religieuze) plicht.

De perversie in kwestie blijkt danig onvoorstelbaar voor wie zich er niet schuldig aan maken: zij wordt niet doorgrond tot het ogenblik waarop men er deelachtig aan wordt, terwijl wie eraan participeren, ze uiteraard niet langer bevechten.

(Jan Bauwens, 16 november 2015)

Verwijzingen:

https://nl.wikipedia.org/wiki/Abel_Herzberg

http://www.dbnl.org/auteurs/auteur.php?id=herz001

https://nl.wikipedia.org/wiki/Ariosofie

https://nl.wikipedia.org/wiki/Michel_Houellebecq

https://nl.wikipedia.org/wiki/Ernest_Renan

http://www.lexilogos.com/document/renan/vie_jesus.htm

https://de.wikipedia.org/wiki/Martin_Luther_und_die_Juden

https://nl.wikipedia.org/wiki/Pogrom_van_Safed_(1834)

https://nl.wikipedia.org/wiki/J%C3%B6rg_Lanz_von_Liebenfels

https://nl.wikipedia.org/wiki/Antisemitisme

https://nl.wikipedia.org/wiki/Holocaust

https://nl.wikipedia.org/wiki/Russische_Burgeroorlog

https://nl.wikipedia.org/wiki/Baruch_Spinoza

https://nl.wikipedia.org/wiki/Pogrom

http://www.vecip.com/default.asp?onderwerp=1

https://nl.wikipedia.org/wiki/Protocollen_van_de_wijzen_van_Sion

Het geld en de leugen, twee handen op één buik

Bijna dagelijks halen De Wever en Franken nu zelfs de krantenkoppen van de linkse gazetten met het bericht dat de toestand inzake de Syrische vluchtelingen onhoudbaar wordt en dat de EU tegen hen beschermd dient te worden.

Dit zijn niet slechts leugens, het zijn bovendien belachelijke leugens en wel om meer dan één reden.

Om te beginnen wordt het slachtoffer tot dader gebombardeerd: de bedreigde vluchtelingen worden voorgesteld als boosdoeners en het rijke westen dat vooralsnog aan de oorlog ontsnapt, kruipt in de slachtofferrol.

En wat een farce wordt nu de ooit ronkende en veelbelovende titel van de zogenaamde Universele Verklaring voor de Rechten van de Mens, nadat de EU haar eerste en unieke kans verspilt om die beloften hard te maken! Voor het aanschijn van de hele wereld verandert de EU in de HEU met de H van Hypocriete.

De toestand is onhoudbaar? Ze liegen alsof het gedrukt staat en ze drukken het nog ook, want iedereen weet intussen dat bijvoorbeeld Turkije alleen zowat 10 (tien) keer meer vluchtelingen opvangt dan alle EU-landen samen. (Bron:  https://www.youtube.com/watch?v=0_QrIapiNOw  ).

Overigens ook het verzwijgen van relevante informatie staat gelijk met liegen en op die slinkse wijze worden nog meer onwaarheden aan de man gebracht. Zo bijvoorbeeld het ontslag van weerman Philippe Verdier van TF1, nadat deze een boek publiceerde waarin hij inzake de klimaathype overtuigend aantoont hoe hier vandaag wetenschappelijke waarheden de duimen moeten leggen voor politieke preferenties. (°) Heel wat moediger dan onze eigen Armand Pien die, toen hem in 1986 door minister voor Volksgezondheid Miet Smet (CVP) gevraagd werd om te liegen over de radio-activiteit bij ons ingevolge de kernramp in Tsernobyl, prompt het behoud van de eigen job verkoos boven het algemeen welzijn.

(°) Voor de omstreden publicatie van P. Verdier, zie: http://www.dailymotion.com/video/x384bxg_teaser-officiel-climat-investigation-philippe-verdier_news 

(J.B., 10 nov. 2015)

"Ben ik dan mijn broeders hoeder?"

Egoïsme is laakbaar en de onthulling ervan leidt tot een schaamte welke resulteert in een sociale druk die tegen dit egoïsme een dam opwerpt – noem het een sociale autoregulatie. Edoch, doordouwers hebben er iets op gevonden om hun egoïsme alsnog te kunnen botvieren: eerst demoniseren zij diegenen aan wie zij vervolgens onrecht berokkenen zodat wat zij doen, gelijkt op een bestraffing van het boze en dus op een terechtstelling, of ook nog op een actie gericht op zelfbescherming en aldus krijgt hun handelwijze alvast het aanschijn van een rechtvaardige onderneming.

En dit is wat het rijke Europa vandaag doet om een heel volk dat in de allergrootste ellende verkeert en dat have en goed moet achterlaten, af te kunnen schepen als het aan de poorten van het westen komt bedelen om bescherming. Men blijkt ermee weg te kunnen komen om duizenden mensen, onder wie talloze moeders met kinderen, letterlijk in de kou te laten staan, door hen eerst af te schilderen als levensbedreigend op velerlei manieren. Want zij zouden godsdienstwaanzinnigen zijn die ons terug dreigen te voeren naar de middeleeuwen; zij zouden een fatale aanslag vormen op onze levensstandaard en op onze economie; zij zouden onze jobs komen inpikken en ons voedsel komen opmaken; zij zouden ons bovendien al dan niet gepland komen uitroeien, indien niet met wapengekletter, dan toch met allerlei epidemieën.

Een eenvoudig nazicht van de feiten kan ons leren dat geen van deze beschuldigingen hout snijdt: de Syriërs in kwestie zijn helemaal geen godsdienstfanaten, zij zijn daarentegen beducht voor fundamentalisten en meer bepaald vluchten zij voor een van de wreedaardigste regimes ooit. Bovendien kunnen zij onze levensstandaard niet bedreigen omdat slechts een bijzonder klein deel van hen naar onze contreien wil doorreizen, terwijl het merendeel zich naar veiliger plekken in hun thuisland zelf verplaatst ofwel naar de onmiddellijke buren. (°) Vervolgens gaat het niet om schooiers doch om een ontwikkeld, geschoold en uiteraard vredelievend volk dat allerminst op oorlog belust is doch daarentegen voor oorlog wegvlucht. Ten slotte verkeren deze mensen vooralsnog in goede gezondheid – vooralsnog, want de winter komt eraan en de mensenmassa gaat stilaan honger lijden en kou: laat men deze mensen over aan hun lot, dan breken er al zeer binnenkort en geheel onvermijdelijk inderdaad allerlei ziekten uit.

Heel wat westerse en derhalve democratisch verkozen politici voeren aan dat mensen van buiten de EU geen aanspraak kunnen maken op rechten die exclusief aan EU-burgers toekomen, en zo verkappen zij het recht op asiel voor elke wereldburger die moet lopen voor zijn leven omwille van een regime dat de mensenrechten met de voeten treedt. De universele mensenrechten en de plicht om aan vluchtelingen onderdak te bieden, erkenden eenstemmig de Verenigde Naties – zowat alle landen ter wereld – nadat zich tijdens de Tweede Wereldoorlog de tragedie van de vervolgingen door de nazi's had afgespeeld met de moord op zes miljoen mensen in concentratiekampen.

De ongelukkigen werden in die kampen ondergebracht, uitgerekend omdat zij beschouwd werden als mensen die geen aanspraak konden maken op dezelfde rechten als de andere burgers. Zij werden beschouwd als een gevaar voor de levensstandaard en de economie, voor de cultuur en voor de volksgezondheid.

(Jan Bauwens, 23 oktober 2015)

Verwijzingen:

(°) https://www.youtube.com/watch?v=0_QrIapiNOw 

Er is meer onder de zon

– Een beknopte bespreking van: Ludo Noens, Sprong in de Schemerzone. Wenken uit een ander universum, Aspekt, Soesterberg 2015 –

Sinds de publicaties van Ludo Noens kan de literatuur niet langer zonder meer worden opgedeeld in fictie en non-fictie of – in wat andere bewoordingen: deze uitzonderlijke schrijver laat de fictie pas goed tot zijn recht komen. Fictie – van het Latijnse fictio – slaat immers helemaal niet op nonsens maar betekent gedachtengang of, exacter nog: vorming. Bovendien: dat met non-fictie feiten worden aangeduid, steunt eigenlijk op een achterhaald naïef-realistisch wereldbeeld dat gekenmerkt wordt door een geloof in een objectieve werkelijkheid – een in wezen kaduuk wereldbeeld dat niettemin even hardnekkig standhoudt in de goegemeente als de Newtoniaanse fysica en de Euclidische meetkunde dat doen bij de wis- en natuurkundig ondergeschoolde menigte.

Het is weliswaar vooralsnog weinig praktisch om in de dagdagelijkse communicatie alles in vraag te gaan stellen, maar als de waarheid zelf in het geding is, moet een verwende massa, begeriger naar de kennis dan naar de inspanningen nodig om die te verwerven, vooralsnog de gepopulariseerde versie afwachten. Edoch, Noens overstijgt het elitarisme en hij komt de menigte waarvan wij in dezer vrijwel allen deel uitmaken, tegemoet met klare taal die geen plaats laat voor twijfel terwijl zij toch altijd de deur naar het mysterie op een grote kier laat staan – de lezer krijgt de 'feiten' waar hij om verzoekt maar dient zijn conclusies zelf te trekken.

Men kan deze inzake historische gegevens bijzonder scrupuleuze auteur nimmer verwijten dat hij onwaarheden vertelt, dat hij waarheden verzwijgt of dat hij wil overreden: hier zet een schrandere geest vanuit een verbazingwekkende belezenheid (het boek telt een paar honderd referenties) met kennis van zaken die gegevens op een rijtje welke er echt toe doen betreffende de vorming van een opvatting omtrent de werkelijkheid die ons omvat, onderwijst én begoochelt.

Maar boven alles is het durf die overigens het hele oeuvre van deze wijsgeer in de eigenlijke zin van het woord kenmerkt en meer bepaald de durf om te denken: de moed om geijkte patronen te verlaten en nieuwe wegen te bewandelen; de bereidheid om de genoemde methodologie van de vorming tot haar recht te laten komen en dit alsnog alles behalve wars van de wetenschappelijke methode. De paradox van dit boek ligt derhalve hierin dat met zijn Sprong in de schemerzone, de auteur ons in wezen uit de schemerzone wéghaalt – wég uit de duisternis van een onwetendheid voortkomend uit de verknochtheid aan de denkbeelden van de Encyclopedisten die de zich verlicht wanende mens kennelijk nog steeds in hun vermolmde greep houden. Dit boek helpt ons uit die duisternis op te klimmen en leidt ons naar het simpele licht van een stralende zon die uitnodigt de ogen te openen en te kijken want ja, er is meer onder de zon.

Het 'andere universum' uit de ondertitel van het boek gunt ons een blik via heel wat inkijkramen en bij zijn 235 bladzijden tellende rondleiding heeft de schrijver ons kennelijk geen enkel daarvan onthouden. De reis vangt aan met de figuur die als geen ander ons wereldbeeld heeft bepaald – Jezus de Nazoreeër – met woorden die ondubbelzinnig naar dat andere universum verwijzen: "(...) want leven is meer dan voedsel en het lichaam meer dan kleding" (p. 18). Van dat andere universum, dat wij volgens Jezus pas na onze dood kunnen betreden, getuigt "de ware wijsheid" die vreemd klinkt in oren die slechts de stoffelijke wereld kennen, en waarvan ook de inuit-sjamanen zeggen dat zij "slechts kan geleerd worden in grote eenzaamheid (...) en slechts kan verworven worden door lijden". (p. 20)

Na Jezus volgen, impliciet inspelend op een brandend actueel debat, Darwin en Wallace. Verzwijgt men ons immers niet al te vaak dat Darwin, die theoloog was van opleiding, zijn leven lang heeft getwijfeld aan zijn evolutietheorie welke vandaag wordt misbruikt ter versteviging van het materialisme, terwijl Wallace – de eigenlijke grondlegger van die theorie – in geesten geloofde? Een heel ander verhaal horen wij hier ook over August Comte, aan quasi alle universiteiten voorgesteld als een verlichte geest. Noens vertelt het ware levensverhaal van deze zogenaamde 'vader van het positivisme' en onthult zijn sciëntistisch totalitarisme.

In zijn 'uitstap in het absurde' wordt de lezer geïnformeerd over het feit dat meer grote geleerden zich serieus inlieten met het onderzoek naar leven na de dood en scéances bijwoonden. Onder hen: de Nobelprijswinnaars voor de Fysica, Pierre en Marie Curie (1903), de Nobelprijswinnaar voor de Geneeskunde, Charles Richet (1913) en dokter Gustave Geley die het 'ectoplasma' onderzocht dat bij die scéances vaak uit de mond van het medium stroomt en waaruit zich quasi-lichamen van opgeroepen overledenen vormen, waarvan plaasteren afgietsels van handen, voeten en gezicht worden bewaard in Parijs. Geley vergeleek de spokerige ectoplasmatische gedaanten met wat men ook te zien krijgt in de ons vertrouwde biologische processen bij de vorming van de foetus. Het leven waarmee wij vertrouwd zijn, blijkt inderdaad even raadselachtig als zijn nog relatief onbekende aspecten.

Het beroemde fantoom Katie King komt uitgebreid aan bod maar ook de elfen en de bosgeesten in verband waarmee Ludo Noens op een treffende manier ons verdraaid wereldbeeld als volgt aan de kaak stelt als hij de 'natuurgeesten' behandelt: "In onze moderne metropolen (...) moet men allicht met dergelijke 'onzin' niet meer afkomen. Progressieve ontbossing, overrationalisering, commercieel materialisme, eenheidscultuur, massamedia en opgeklopte mentale preoccupaties hebben de moderne mens gaandeweg ingekapseld in een zelfgecreëerde intersubjectieve waanwereld (zodat de stedeling er nu, vreemd genoeg, van overtuigd is dat de waan bij de natuurvolkeren ligt!" (p. 85)

De als schrijver (van onder meer De Kleine Johannes) beroemde Nederlandse psychiater Frederik Van Eeden verschijnt op het toneel als verkenner van het hiernamaals: de arts verloor een nog onvolwassen zoon en noemde diens dood een ontwaken; via de lucide droom kwam hij met de jongen in contact en hij maakte er indrukwekkende theorieën over die nog aan geloofwaardigheid winnen met het onderzoek van cardioloog Pim Van Lommel en met de positief-wetenschappelijke bevindingen aan de universiteit van Cambridge waar zeer recent nog het voortduren van het bewustzijn tot drie minuten na de dood werd aangetoond.

Na de hoofdstukken over de mythische koninkrijken in de Himalaya (Shambhala, Agharta, Shangri-la) en de onthutsende belevenissen en de levensgeschiedenis van Charles Lindbergh, de man die als eerste met een vliegtuig de Atlantische Oceaan overstak, wordt verrassend helder uit de doeken gedaan wat de kwantummystici vertellen en hoe dit precies aansluit bij de hedendaagse natuurkunde.

Volgen de link tussen de moderne antropologen en de sjamanen, de grondslag van de hippiebeweging, het verschijnsel van de ufo's en de alien-abduction en tenslotte de bevindingen van de beroemde psychiater, Elisabeth Kübler-Ross.

Meer dan het lezen waard voor alwie bij wil blijven inzake dit zo boeiende thema waarvan het enorme belang stilaan begint te dagen.

http://www.bloggen.be/ludonoens/archief.php?ID=2756404

(Jan Bauwens, 4 oktober 2015)

Syrië, een nieuw Vietnam?

Geen godsdienstoorlog, geen wrede dictatuur, geen verdeeldheid maar een zoveelste conflict tussen dé twee ideologieën – communisme en kapitalisme – dat brengt vandaag in de Levant een nieuwe wereldoorlog nakend.[*]

"Het geluk van de een gelijkt op het geluk van de ander maar elk ongeluk heeft zo zijn eigen karakter" – ziedaar de openingszin van Anna Karenina, de grote roman van Leo Tolstoj uit 1877 en hetzelfde kan men nu zeggen over de universaliteit van de vrede naast de eigen geaardheid van elke oorlog. Wat niet belet dat duidelijke patronen bepaalde historische conflicten kenmerken en dan hebben wij het hier uiteraard over ideologische geschillen die worden uitgevochten tussen, enerzijds, dat gedeelte van de wereld dat de persoonlijke vrijheid als de hoogste waarde in het vaandel voert en dat (naar het devies Jedem das Seine dat de toegangspoort tot de hel van Buchenwald siert) derhalve kapitalistisch is en, anderzijds, het werelddeel dat communistisch georiënteerd is en dat de persoonlijke vrijheid ondergeschikt acht aan de gelijkheid van alle burgers omdat het de gelijkheid beschouwt als een voorwaarde voor de vrijheid – om het hier maar bij een simplistische karakterisering te houden. [*] Uiteraard valt er voor elk van de twee wat te zeggen: niemand zal ontkennen dat zonder de muur van Berlijn het Oostblok binnen de kortste keren was leeggelopen – zoals vandaag Syrië leegloopt – terwijl het tevens een waarheid als een koe is dat de plundering van het arme Zuiden door het rijke Noorden het resultaat is van een wild kapitalisme met zijn recht van de sterkste dat alleen de domme taal van het geld verstaat en dat behalve de wereld nu ook het milieu en aldus de aarde om zeep dreigt te helpen.

Het Syrië-conflict lijkt een zoveelste in de rij van de bloedige oorlogen tussen het Westen en het Oosten – meestal vertegenwoordigd door respectievelijk de Verenigde Staten en Rusland – en het gelijkt daarom ook op de verleden oorlogen in strategisch belangrijke plaatsen of grensgebieden zoals Vietnam of Korea. [**] Tevens kadert het Syrische probleem in de omwentelingen die onlangs het Noorden van Afrika hebben aangedaan van Marokko tot Egypte en die door de ene partij bevrijdingsoorlogen worden genoemd en door de andere partij machtsgrepen van terroristen. Het eigenlijke ideologisch, strategisch en economisch conflict wordt daarbij significant verkapt door een sluwe agressor die een derde partij in het spel brengt of steunt – in dit geval de zogenaamde Islamitische Staat – kennelijk om zodoende ten aanzien van de wereld een aanval op de tegenpartij te kunnen rechtvaardigen. Een gelekt DIA-document d.d. 12 augustus 2012 zou in die richting wijzen: volgens die geheime informatie werd oorlogstuig van Lybië naar Syrië verscheept en meer bepaald ter bewapening van IS. Bovendien dient men voorzichtig te zijn met het uitbazuinen van deze gegevens sinds ongehoorzaamheid aan de autoriteiten nu ook door de V.S. wordt gelijkgesteld met geestesziekte, precies zoals dat eertijds gold in de U.S.S.R. zoals beschreven door bij uitstek Nobelprijswinnaar Aleksandr Solzjenitsyn in De Goelag Archipel (Parijs, 1973-75). Overigens kan elkeen ondervinden hoe men zijn (al dan niet vermeende) veiligheid vandaag dubbel en dik met zijn vrijheid betaalt, wat in feite neerkomt op het verlies van de twee, want het gaat hier uiteraard om de weinig benijdenswaardige paradoxale veiligheid die elke gevangene geniet. In dat verband spreekt men ook wel over de war on terror. Op te merken hierbij valt dat bijvoorbeeld in de VS in 2011 amper 17 burgers het leven lieten ingevolge terrorisme. Ter vergelijking kwamen in dat jaar 11.101 Amerikanen om door wapengeweld, buiten beschouwing gelaten de burgers die met een wapen zichzelf ombrengen – dat waren er bijvoorbeeld in 2013 exact 21.175.

[*] In het communisme zijn de productiemiddelen gemeenschappelijk bezit; elkeen werkt volgens zijn vermogen en neemt volgens zijn behoefte. Het kapitalisme steunt op het privaatbezit, kent concurrentie en is gericht op het maken van zoveel mogelijk winst.

(Jan Bauwens, 2 oktober 2015)