De slang die zichzelf in de staart bijt.

Een beknopte beschouwing bij de Bilderbergconferentie 2013

Van 6 tot 9 juni 2013 werd de eenenzestigste Bilderbergconferentie ⁱ gehouden, dit keer in The Grove Hotel, een superluxueus golfparadijs in het Engelse Watford, een voorstad van London. ⁱⁱ Onder de honderdachtendertig deelnemers, hoofdzakelijk uit de zakenwereld en de politiek, zijn de twee Belgische bankiers Etienne Davignon en Thomas Leysen alsook een aantal buitenlandse bekenden zoals de Nederlandse koningin Beatrix, de Nederlandse minister-president Mark Rutte, EU-voorzitter José Barroso, de intussen negentigjarige Amerikaanse diplomaat, gewezen minister van buitenlandse zaken en Nobelprijswinnaar Henri Kissinger, de voorzitster van het Internationaal Muntfonds Christine Lagarde, de Italiaanse technocraat en politicus Mario Monti en de Amerikaanse gewezen CIA-directeur en oud-generaal die men zich herinnert van de oorlogen in Bosnië, Irak en Afghanistan, David Petraeus. ⁱⁱⁱ De weinig gespecifieerde agenda draait rond onderwerpen die mensen met macht interesseren, zoals tewerkstelling, nationalisme, populisme, Amerikaanse buitenlandse politiek, medisch toponderzoek, online onderwijs, de EU, Afrika en het Midden-Oosten en enkele mediabonzen niet te na gesproken wordt de pers er duchtig geweerd, trouwens samen met alle onuitgenodigden. Zo is er het verhaal van de Nederlandse politicus Joseph Luns die in de jaren vijftig twee keer probeerde om onuitgenodigd op zo'n conferentie naar binnen te glippen maar die telkens weer naar de deur werd gebracht. Dat het hier wel degelijk om een samenkomst van de machtigen der aarde gaat, toont zich alleen al in het feit dat het gezelschap het voor mekaar krijgt om een algemeen vliegverbod te installeren boven de vergaderplaats – men neemt aan om veiligheidsredenen, want wie daar een bom dropt, onthoofdt zowaar de wereld zelf. En daar gaat het nu precies om, om de kwestie of de wereld wel een hoofd moet hebben en hetwelke.

Misschien is het voor de conferentie wel nóg veiliger wanneer zij samenkomt op andere plaatsen en data dan deze die worden bekend gemaakt – en misschien gebeurt dat ook wel – maar dát zij bestaat, is een feit dat de participanten zelf kenbaar willen maken en wel om precies dezelfde reden waarom rijkelui hun rijkdom zo graag etaleren: in de veronderstelling dat onze verzorgingsstaat de mensenrechten garandeert en aan al onze basisbehoeften tegemoet komt, kunnen rijkdom en macht wezenlijk niets anders meer zijn dan onderling concurrerende uitstalramen want hedendaags geluk is een kwestie van sociale vergelijking en dat geldt evengoed voor de oppermachtigen.

De eerste conferentie – samengeroepen door prins Bernhard – vond in 1954 plaats in het Oosterveense hotel De Bilderberg. In feite was zij bekokstoofd door de anti-communistische Pool Joseph Retinger die wilde dat het na-oorlogse Europa weer betere maatjes werd met de V.S. terwijl het vrije Europa de V.S. beschouwde als bemoeizuchtig, oorlogzuchtig en al te anticommunistisch. Voor Amerika was het communisme toentertijd het kwaad zelf. ^iv

De geheimhouding van de samenkomsten had te maken met het feit dat politici van partijen die elkaar als het ware naar het leven stonden, gingen samenzitten om niet te zeggen dat ze gingen samenzweren: kwam dat aan het licht, dan zou het volk zich terecht verraden weten. ^v Het is immers een bekend gegeven dat zelfs de ergste tegenstanders worden verenigd door een gemeenschappelijke vijand en het is op grond van die waarheid dan ook maar een kleine stap naar de stelling dat het zich verenigen van de ergste vijanden pas kán gebeuren bij het verschijnen van een gemeenschappelijke vijand. Indien ook die laatste stelling waar bleek, dan zette zij een horrorscenario in gang dat wij kennen uit de marxistische klassentheorie welke inderdaad bevestigt dat leden van heersende klassen van ongeacht welke politieke of ideologische kleur samenzweren tegen wie zij overheersen. En er rest inderdaad maar weinig hoop voor wie in een dergelijke strijd aan het kortste eind trekken, afgezien van een Catalinarische actie die in feite onmogelijk kan worden geacht zonder een of andere bijzondere motor die alles doorheen de waanzin van het handelen tegen beter weten in, gaande houdt – een motor zoals bijna uitsluitend een religie dat kan zijn.

En maken we nu een sprong doorheen de tijd, van de eerste naar de jongste Bilderbergconferentie, dan zien wij dat de vergadering van de machtigen inmiddels andere vijanden heeft of heeft gefabriceerd, want alleen al de vraag hoe objectief een vijand kan zijn, is geen sinecure. Niet langer de ideologie van het communisme is de vijand van het vrije westen, en niet alleen de liberalisering van Rusland en de intrede van het kapitalisme in China liggen daarvan aan de oorzaak. Veeleer moet men in ogenschouw durven nemen dat het Westen zelf dermate is veranderd dat het niet langer voor het vrije Westen door kan gaan en wel precies omdat externe dreigingen zoals die van het communisme inmiddels geïnterioriseerd werden in de vorm van een voortdurende en verregaande controle door de (westerse) wereld op haar burgers die zich daardoor van hun vrijheid beroofd voelen. ^vi

En dat blijft ook niet bij een louter gevoel omdat het wantrouwen van de heersers in het volk, het volk sowieso tot vijand van de heersers maakt en derhalve bestrijden de heersers wie zij overheersen: door ver doorgedreven controle van het volk, welke onmogelijk is zonder grootschalige middelen, die uiteraard eveneens bij het volk moeten worden gerecruteerd. Ten langen leste blijkt de vijand nummer één die hoe dan ook het ultieme thema van de Bilderbergers vormt, niet langer een of andere ideologie, religie of technische kwestie zoals de economie of de volksgezondheid, maar wel de geheel onzichtbare, onnajaagbare, onvindbare en derhalve onuitroeibare vijand, namelijk zichzelf.

Tegendoelmatigheid, hoofdthema van de Griekse tragedie, blijkt de tragiek van de werkelijkheid zelf: het streven verwijdert ons verder dan ooit van ons streefobject, de mens is een wolf voor zijn medemens, de hardste strijd die men moet voeren is de strijd met zichzelf. (*) Telkens weer leidt het leven dat aan de zwaartekracht ontsnappen wil, dat zich losmaakt van de aarde, dat uiteindelijk vliegt en zich zelfs transformeert tot bijna pure geest – telkens weer eindigt het in uitgerekend datgene wat het zozeer ontvlucht. De slang bijt zichzelf in de staart, verslindt zichzelf, de cyclus is ten einde maar voor de wanhoop is er geen plaats en een nieuwe cyclus wordt geboren, het spel herbegint, onvermoeibaar, men zou zelfs denken: eeuwig.

(Jan Bauwens, 10 juni 2013)

i https://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst_van_Bilderbergconferenties