Over de blinde ijver van de geboortebeperkers

– (deel 4): geboortebeperking en slavernij –

De vraag hoe het dan in godsnaam mogelijk is dat de slavernij in de wereld van het derde millennium nog steeds niet uitgeroeid werd en bovendien nog dreigt toe te nemen, blijkt niet zo gemakkelijk te beantwoorden en de reden voor dat kennelijke onvermogen ligt veelal in het feit dat niet alleen de slavernij onzichtbaar werd gemaakt maar dat bovendien de maatregelen om haar een halt te roepen de pas afgesneden worden.

Slaven zijn mensen die hun leven danken aan de gehoorzaamheid die zij bieden aan hun uitbuiters tot wiens lijfeigenen ze aldus gereduceerd werden. Slaven leven maar zij zijn niet vrij, zij leven in onvrijheid en dat houdt in dat ze hun leven aan deze onvrijheid danken: een slaaf die beslist om niet langer onvrij te zijn en dus om niet langer te gehoorzamen, wordt door zijn uitbuiter gestraft, gemarteld en indien hij weerbarstig blijft, uiteindelijk ook gedood. Voor een slaaf betekent onvrijheid, leven en staat vrijheid gelijk met de dood.

Het archetypische verhaal dat de mens situeert als een fundamenteel onvrij wezen, vindt men terug in de mythe van de zondeval: in het paradijs wordt aan Adam en Eva verboden om te eten van één enkele boom, en de gebruikmaking van de vrijheid om dat alsnog te doen, gebeurt op straffe van de dood. Met deze mythe wordt de mens eens en voorgoed als slaaf gebrandmerkt.

Omdat voor een slaaf onvrijheid gelijkstaat met leven, en vrijheid met de dood, leven al degenen in slavernij die moeten werken om in leven te kunnen blijven – en dus zij die om den brode werken – en die verder helemaal niets meer ontvangen: niets voor diegenen met wie zij leven – vrouw en kinderen – en ook niets waarmee zij in het eigen onderhoud moeten voorzien in geval van ziekte of werkonbekwaamheid door een hoge ouderdom. Het interesseert hun uitbuiter immers niet wat er met zijn slaven gebeurt als zij niet langer bruikbaar zijn en, áls zij al een gezin hebben, hoe dat gezin dan wel zal overleven. In wat andere bewoordingen, leven al diegenen in slavernij die moeten werken om den brode zonder dat aan hen sociale rechten worden toegekend – zoals een ziekte-, ongevals- en werkloosheidsverzekering en pensioenrechten.

Het zich niet verzetten tegen de rechteloosheid die van de arbeid slavernij maakt, betekent het goedkeuren ervan; het is de instemming met de slavernij en het zich mede schuldig maken daaraan.

Wanneer mensen die leven in slavernij en die derhalve geen sociale rechten genieten, veel kinderen kopen in de hoop om aldus enkele wrede gevolgen van dit euvel enigszins te kunnen compenseren, handelen zij op grond van een natuurrecht dat zich vertaalt in het recht op daden die het zelfbehoud bewerkstelligen. Zij handelen net zoals mensen die stelen omdat zij anders van honger omkomen.

Het dwingen van mensen tot geboortebeperking met het argument dat zij dreigen het soortbehoud in het gedrang te brengen (door het vermeend veroorzaken van in casu overbevolking in plaats van onderbevolking) terwijl zij in wezen handelen zoals zij handelen met het oog op zelfbehoud, is ongeoorloofd.

Het is ongeoorloofd om twee redenen. Vooreerst is er het argument dat reeds ter sprake kwam, namelijk het feit dat er feitelijk helemaal geen overbevolking is – er is wél een voedseldistributieprobleem dat geïnduceerd wordt door potentaten of slavendrijvers. Maar ten tweede is het opdringen van geboortebeperking ongeoorloofd omdat bij de slachtoffers het recht op zelfverdediging aan de orde is – en dus níet, zoals het uitschijnt, het recht op het krijgen van kinderen maar het recht op zélfbehoud.

De capitulatie voor het onrecht van de slavernij waaraan de geboortebeperkers zich schuldig maken door de remediëring van het probleem te gaan zoeken bij gedwongen of afgedwongen sterilisatie, kan op geen enkele moreel verantwoorde wijze worden verdedigd.

Bijkomend is er het probleem van het dubbele lijden bij de slachtoffers van deze vorm van wat een misdaad tegen de mensheid moet heten, want naast het leed van de slavernij als zodanig waaraan de slachtoffers door een dergelijke bejegening onderworpen worden, is er bovendien het leed dat volgt uit de quasi onmogelijkheid tot verzet daartegen omdat het gaat om een misdaad welke gepleegd wordt in een bijzonder moeilijk aan het licht te brengen verkapping. Bedoeld wordt de verkapping waarbij de geboortebeperkers of dus de daders van de misdaad voortaan worden beschouwd als agenten van de menslievendheid terwijl de slachtoffers – de slaven – de schuld in de schoenen krijgen voor de hongerdoden die zouden kunnen vallen onder hun kroost. Het verwisselen van daders en slachtoffers is een bekende tactiek in de wereld van de misdaad waarmee criminelen zeer dikwijls met groot succes weten weg te komen.

Deze niets ontziende tactiek zorgt bij de slachtoffers uiteraard voor een frustratie die niet zelden leidt tot een totaal verlies van levenslust en van zin, met de gekende gevolgen van dien. Het is dezelfde frustratie die de slachtoffers van pesten kenmerkt omdat de essentie van het pesten ligt in het zich verbergen van de misdaad of in de onmogelijkheid van het slachtoffer om zichzelf als slachtoffer te profileren om uiteenlopende redenen welke door de dader goed worden voorzien en dat zijn onder meer de volgende drie. In eerste instantie zijn er dan geen getuigen omdat de misdaad gebeurt met de dader(s) en het slachtoffer als enige getuigen; ten tweede wordt een ongeloofwaardig slachtoffer uitgekozen (een zwak iemand, een ouderling, een gehandicapte...) ofwel wordt het slachtoffer ongeloofwaardig (monddood) gemaakt (of er wordt op het slachtoffer karaktermoord gepleegd); ten derde heeft de dader een al te grote geloofwaardigheid (bijvoorbeeld omdat hij een vooraanstaand persoon is zoals een pastoor of iemand die zijn feitelijke misdaad professioneel bestrijdt, zoals een politieagent).

In het geval van geboortebeperking gepland door een organisatie zoals de VN – een vertegenwoordiging van zo goed als alle landen ter wereld – is het bijgevolg quasi onmogelijk om deze 'pesterij' als zodanig aan het licht te brengen. De slavernij blijkt aldus met een werkelijk onnavolgbaar succes geïnstitutionaliseerd te worden in de wereld van het derde millennium.

(Jan Bauwens, 25 november 2017)