|
Islamocommunisme
Aflevering
4: Na de graanschuur, de grondstoffenschuur
Het
Stockholmsyndroom waarbij gijzelaars uit angst voor hun leven
(ogenschijnlijk) gaan sympathiseren met hun gijzelnemers is ook van
de partij inzake de partijdigheid ten tijde van oorlogsvoering. Met
betrekking tot de aan de gang zijnde Europese oorlog in Oekraïne
(maar sinds kort ook dreigend op het Afrikaanse continent) houdt dit
syndroom in dat Europeanen het door de band niet aandurven om kritiek
te leveren op de gang van zaken binnen het NAVO-bondgenootschap
waarin het de facto de VS zijn die de lakens uitdelen in een goede
verstandhouding met de Britten. Uiteraard hebben zij zich in de
verleden conflicten altijd heel veilig gevoeld met dank aan hun
geografische posities maar sinds de opkomst van de atoomraketten, de
vermoedelijke onbetrouwbaarheid van een rakettenschild en de
aanwezigheid van atoomwapens in derdewereldlanden die zich nu lijken
te zullen keren tegen hun vroegere kolonisatoren, is hieraan wellicht
een einde gekomen. Europa grenst aan Rusland en in de jongste
decennia hebben een aantal communistische staten zich van Rusland
losgemaakt en zijn zij onze naaste buren geworden terwijl de
Russische invloed zich opnieuw laat gelden. Het is moeilijk voor
Europeanen maar nog veel moeilijker voor Noord-Amerikanen om zich in
te leven in de ideologieën van de Russen en de Chinezen om het
gebeurlijke gelijk van bepaalde door hen verdedigde stellingen te
erkennen. Europeanen gaan er prat op de democratie hoog in het
vaandel te voeren en een dam op te werpen tegen het recht van de
sterkste door ook op te komen voor minderheidsgroepen maar als zij
geconfronteerd worden met de wandaden van het neoliberalisme en met
de uitwassen van het kapitalisme en het imperialisme, lijken zij
blind voor de alternatieven van revolutionairen of geloven zij
klakkeloos in de leugenachtige kritieken van de aanhangers van het
rechts liberalisme en heeft het er alle schijn van dat dit te maken
heeft met het hoger genoemde Stockholmsyndroom: wiens brood men eet,
diens woord men spreekt, maar nog meer geldt dat men helemaal geen
kritiek durft te uiten op degenen door wie men met de dood wordt
bedreigd. Niemand minder dan Noam Chomsky heeft ter gelegenheid van
de oorlog in Oekraïne in een videoboodschap nog eens klaar en
duidelijk gesteld dat de VS een atoombom geworpen hebben op Hiroshima
(op 6 augustus laatst leden exact 78 jaar geleden) en dan ook (morgen
9 augustus exact 78 jaar geleden) op Nagasaki met één enkele
bedoeling, namelijk aan de wereld te tonen dat wie het met hen niet
eens zijn, niet alleen als vijanden zullen beschouwd worden maar
meteen ook vernietigd zullen worden. De wereld moet weten dat wij
onze vijanden effectief kunnen vernietigen en dat niemand ons ervan
kan en zal weerhouden om dat ook te doen: dat is, in weerwil van de
propagandafilms die de zaken helemaal verdraaien en ze zelfs durven
voor te stellen als een stap naar wereldvrede, de ultieme boodschap
van die beestachtige daad.
Nikolaj
Lenin (in feite de schuilnaam van Vladimir
Iljitsj
Oeljanov
en vandaar ook de revolutionaire schuilnaam Vladimir
Iljitsj Lenin)
schreef het eerder aangekaart essay, getiteld: Imperialism,
the Highest Stage of Capitalism. A Popular Outline,
middenin
de Eerste Wereldoorlog, ten tijde van de Russische Revolutie van
1917. Zoals eerder gezegd waarschuwt hij in het voorwoord tot de
Franse en de Engelse uitgave dat de revolutie zich eerst zal
voltrekken in de kolonies en pas daarna bij de achtergestelde
arbeiders in de geïndustrialiseerde landen.
De
Eerste Wereldoorlog werd gevoerd met imperialistische motieven, zo
schrijft Lenin, en niet vanuit nationalisme: het was de strijders van
beide zijden te doen om de verdeling van de kolonies en om de
invloedssferen van het financieel kapitaal. Dergelijke oorlogen zijn
onvermijdelijk zolang er privaatbezit bestaat en de miljoenen
slachtoffers ervan hebben slechts de belangen van de bourgeoisie
gediend.
Het
marxisme is in een crisis terechtgekomen en de Sovjet-Unie viel
uiteen maar deze denkstroming bleef inspireren en zo ontstond onder
meer bij de Amerikaanse socioloog en andersglobalist Immanuel
Wallerstein sinds 1974 de zogenaamde wereld-systeemtheorie, hier
vermeldenswaardig omdat ze aandacht besteedt aan de betekenis van het
Afrikaanse continent en aan de uitbuiting van de derde wereld.
Volgens
Wallerstein ontwikkelt de economie van kolonisering over imperialisme
naar globalisering en dat laatste gaat over de wereldmarkt met
arbeidsdeling onder de verschillende landen: volgens de zogenaamde
dependencia-theorie (de Spaanse benaming wijst erop dat de theorie
werd uitgewerkt m.b.t. Latijns-Amerika) ruilt het kapitaalkrachtige
westen hoogwaardige technologische producten voor goedkope
grondstoffen en voedsel met derdewereldlanden, wat echter neerkomt op
uitbuiting en wat tot resultaat heeft dat de ontwikkelingslanden
stagneren in plaats van te ontwikkelen.
Het
systeem is in beweging aangezien vroegere ontwikkelingslanden zoals
China economische grootmachten werden terwijl verschillende gewezen
Oostbloklanden ontwikkelingsgebied geworden zijn. Sinds geruime tijd
exploiteert China het Afrikaanse continent waar (in feite sinds
Lumumba) verschillende landen verleid worden om toe te treden tot het
wereldcommunisme terwijl daar ook islamitische strijders voet aan wal
krijgen.
Waar
sinds kort oost en west strijden op het 'neutrale' Oekraïne dat
bekend is als de graanschuur van Europa, dreigt het conflict nu uit
te breiden naar wereldvoedselproducent
Afrika dat tevens de meest vooraanstaande en steeds meer onmisbare
grondstoffenproducent is voor het geïndustrialiseerde deel van de
wereld, het 'rijke noorden' dat, gezien de hegemonie van de banken
die, zeer in contrast met oorlogswapens, van papier zijn, misschien
niet lang meer zal bestaan.
(Wordt
vervolgd)
(J.B.,
8 augustus 2023)
|
