Zonder rechtvaardigheid is vrede onmogelijk. Geen mens immers kan zich met (aangedaan) onrecht verzoenen en waar de hoop op rechtvaardigheid wordt opgegeven kiest men resoluut voor de dood. Hetzij voor de fysieke dood, door de onmiddellijke suïcide of door een ziekte waarmee het lichaam zelf zich tegen de onhoudbare toestand van het onrecht verzet, hetzij voor de geestelijke dood door de participatie aan het kwaad. In dat laatste geval beëindigt men zijn streven naar rechtvaardigheid en gaat men aan de kant van de onrechtplegers staan: men verkiest het dan om met het plegen van onrecht voor zijn fysieke leven te betalen – aan de duivel en aan zijn onmenselijke universum waarin het recht van de sterkste geldt; het alternatief is leed.

In Calais en in Duinkerken leven vandaag duizenden mensen op de vlucht in tenten: de regen heeft alles in een modderpoel herschapen en het gaat vriezen, de felle wind heeft al tenten vernield, de mensen eten uit blik, de regering heeft de aanvoer van nieuwe tenten verboden. Van minder zou men knettergek worden en het is dan ook geen wonder dat bij sommigen de stoppen doorslaan: in Keulen blijken asielzoekers 'onze' vrouwen in het openbaar lastig te vallen en zelfs aan te randen.

Elk weldenkend mens kan aanvoelen dat dit alles te maken heeft met het territoriale instinct. De parlementairen die zich nu sterk maken en uitbazuinen dat 'de' asielzoekers hun "poten" (sic!) moeten afhouden van de inheemse vrouwen, "ook al lopen die in bikini over de straat" (sic!), beseffen kennelijk niet dat ze in feite uitschreeuwen dat dit gebied hier het territorium van de autochtone bevolking is en dat allochtonen hier helemaal geen rechten hebben.

Het dragen van provocerende kledij of het rondlopen in adamspak op openbare plaatsen is taboe omdat het verbod op een dieper niveau alles te maken heeft met territorialiteit: op het eigen territorium kleedt men zich immers zoals men dat verkiest, terwijl men zijn respect voor andermans territorium of voor het gemeenschappelijke grondgebied toont door heel bescheiden zichzelf in te pakken en dus enigszins onzichtbaar te maken. In dictaturen gaat dat heel ver en draagt men verplicht een uniform – alleen de dictator onderscheidt zich door eigen kledij. In schijnbaar meer tolerante samenlevingen kleedt men zich naar eigen goeddunken – en deze tolerantie kan hier 'schijnbaar' heten omdat men zich in de praktijk niet naar eigen goeddunken kleedt maar volgens de mode, wat betekent dat men voor die relatieve extra vrijheid dik betaalt: men huurt ze als het ware zoals men ook de privéwoning huurt waarin men zich kan kleden zoals men dat wenst. Het bepotelen, aanranden en verkrachten van de autochtone bevolking is een voor belegeraars van oudsher beproefde tactiek waarmee zij de verovering van een grondgebied manifest maken. Men herinnere zich bijvoorbeeld van heel recent de wandaden van Amerikaanse militairen in de Irakese Abu Graib gevangenis tijdens de bezetting van dat land: martelingen en verkrachtingen waren er schering en inslag en het zal ook niemand meer verwonderen dat dit de voedingsbodem was voor de beweging van de wraak die IS heet: haar stichter Al Baghdadi zat vier jaar in Irak gevangen.

Waar asielzoekers moeten ondervinden dat tegen alle mooie afspraken van de Verenigde Naties in, geen gevolg wordt gegeven aan hun roep om bescherming en om hulp en waar men de slachtoffers van een van de wreedste dictaturen ooit, letterlijk in de kou laat staan, wordt onrecht gepleegd dat ten hemel schreeuwt. Hoe anders kan men de houding van het rijke westen nog interpreteren dan als een "maak dat je hier wegkomt!"? En welke andere reactie kan van de slachtoffers dan nog worden verwacht dan de uitroep dat zij toch ook mensen zijn die ergens thuis moeten kunnen horen? En hoe maken diegenen aan wie elke spreekbuis wordt onthouden zoiets duidelijk? Hoe anders dan met de beide handen, al was het slechts symbolisch, de greep naar die thuis te demonstreren, met name door zich in het territorium dat hun wordt ontzegd terwijl zij er recht op hebben, vast te bijten zoals alleen volstrekt hopelozen dat doen aan wie men dat dan ook bezwaarlijk kwalijk kan nemen omdat zij nu eenmaal voor hun leven vechten?

Politici die de verworpenen met veel getrompetter beschuldigen van massale aanrandingen omwille van "sexueel amusement" (sic!) hebben behalve aan een gebrek aan basiskennis ook nog te lijden aan een schromelijk gebrek aan empathie, wat er in feite op neerkomt dat zij volstrekt onbekwaam zijn om aan anderen leiding te geven. En het gelijkstellen van de zo duidelijke hulpkreet met een der meest verachte misdaden, betekent niets anders dan de stigmatisering en de demonisering van deze slachtoffers. En zo herhalen zich de domheid en de schande die overigens de ganse geschiedenis tekenen: de slachtoffers krijgen de schuld voor de misdaden die zij moeten ondergaan en zo ontdoen zich hun onaantastbare belagers van elke verantwoordelijkheid.

Zij die onrecht plegen, halen hun gelijk binnen, maar zij beseffen niet dat er geen vrede mogelijk is zonder rechtvaardigheid en dat het zwijgen dat zij aldus aan hun slachtoffers opleggen, zeer spoedig terug zal keren in de gedaante van het zwaard der zelfverdediging – en zelfverdediging is een mensenrecht.

(J.B., 8 januari 2016)